Ιστορία μου, Νοθεία μου, απάτη μου μεγάλη!!

Η αμαρτωλή ιστορία της νόθευσης των ελληνικών εκλογών 

«Στις αγορές δεν αρέσει η αβεβαιότητα, τους αρέσουν οι ολοκληρωτικές κυβερνήσεις.

Η δημοκρατία δεν προσφέρει σταθερότητα" 

 Διευθύνων Σύμβουλος της Blackrock και μέλος του WEF

Larry Fink 

"Λυπάμαι που πρέπει να ζεις, ή τουλάχιστον να ζεις με τα ψέματα που μας ταϊζουν οι Δυνάμεις που υπάρχουν"
Roger Waters

25.5.2023

Έρευνα: Γ.Σεχίδου

Από σχόλιο: "Είναι κάτι αυτό με τα αποτελέσματα που δεν χωράει στην λογική ανάλυση, και ίσως είναι κάτι μοναδικό παγκόσμια σε εκλογές για επιλογή του επόμενου πρωθυπουργού μονάρχη.

Όπως όλοι οι προηγούμενοι έτσι και αυτός άσκησε πολιτική αποικίας και ξένων αφεντικών, στην δική του θητεία δοκιμάστηκαν οι αντοχές μας στην ελευθερία- συναίνεση στο σώμα μας- απαγόρευση της ζωής μας- φτώχεια-εξώσeiς- ΔΕΗ- ακρίβεια- ευρωατλαντική υποταγή τουρκολαγνεία- καταστολή- κυνήγησε τους υγειονομικούς έως εξοντώσεως- πρόστιμα κλπ.

Ανέβασε τα ποσοστά του!!!

Όταν από τα μνημόνια και μετά δεν στάθηκε κυβέρνηση.

Η αξιωματική αντιπολίτευση έχασε 11% δεν έχει ξαναγίνει πουθενά!!!

Η αποχή από 44% περίπου έπεσε στο 39%

απίστευτο σε συνθήκες χειρότερες από τις προηγούμενες μοναρχικές κυβερνήσεις!!!

Δεν χωράει απλά στην λογική, και πιστεύω πως θα φανεί σύντομα η απάτη.

Τώρα για τις μαρτυρίες εκλογικών αντιπροσώπων θεωρώ πως έπαιξε υπέρ τους. Γιατί?

Πολύ απλά όπου υπήρχαν εκλογικοί αντιπρόσωποι τα πάντα άψογα, για έξωθεν καλή μαρτυρία.

Δεν χωράει στον Νου μου τίποτα πιο λογικό, από την απάτη, γιατί είναι απατεώνες χωρίς ιερά και όσια."

Σύμφωνα με ένα θαυμάσιο κείμενο του Θανάση Αραμπαζή,

". ΣΗΜΕΙΑ Κ ΤΕΡΑΤΑ ..Στις τελευταίες εκλογές βίας και ψηφιακής καλπονοθείας είδαμε ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά μετά τον Β’ΠΠ ένα κυβερνητικό κόμμα λαμβάνει περισσότερες ψήφους από την προηγούμενη εκλογική μάχη κατά την οποία εξελέγη κυβέρνηση, και μάλιστα μια κυβέρνηση τεράτων τα χέρια της οποίας είναι βαμμένα με το αίμα των θυμάτων της δολοφονίας των Τεμπών, μία κυβέρνηση συνακρόασης της μισής χώρας, μία κυβέρνηση δικαστικών πραξικοπημάτων αποκλεισμού κάθε δεξιάς δεξιά τους ψήφου, των σταλινικών λοκντάουν και των υποχρεωτικών εμβολιασμών, των ακριβότερων καυσίμων στον κόσμο, της ακριβότερης ηλεκτρικής ενέργειας και του κατοχικού λιμού στα σούπερ μάρκετ.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά στα εκλογικά χρονικά η διαφορά πρώτου και δεύτερου κόμματος, ξεπέρασε τις 20 μονάδες.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά μετά τον Β’ΠΠ ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάνει σε απόλυτο αριθμό 800 χιλιάδες ψηφοφόρους.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά ένα κόμμα με σύστημα απλής αναλογικής, φτάνει τις 146 έδρες και αφήνει ουσιαστικά ανέπαφη την Κοινοβουλευτική Ομάδα των 156 που είχε πριν, παίρνοντας ουσιαστικά αυτοδυναμία με απλή αναλογική.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά στα εκλογικά χρονικά οι δημοσκοπήσεις αποτυγχάνουν παταγωδώς να προβλέψουν το αποτέλεσμα, επιπλέον δε για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά πραγματοποιήθηκε ένα θηριώδες έξιτ πολ σε δείγμα επτά χιλιάδων ψηφοφόρων που απέτυχε οικτρά να προσεγγίσει έστω το σουρεάλ (για όλους) εκλογικό αποτέλεσμα.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά οι στοιχηματικές εταιρίες πέφτουν 20 μονάδες έξω, δίνοντας αποδόσεις πάνω κάτω 1,8 για 5 μονάδες πτώσης ΝΔ και αντίστοιχα για 5 μονάδες ανόδου ΣΥΡΙΖΑ.

Ότι, περαιτέρω, ενώ ο μέσος όρος των εκτός βουλής κομμάτων σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα είναι 6%, για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά στη μεταπολίτευση το εκτός βουλής ποσοστό των κομμάτων ανήλθε στο τερατώδες 17%, αφήνοντας εκτός Πλεύση και Νίκη για λίγες δεκάδες ψήφους (!) και Μέρα για λίγες εκατοντάδες ψήφους, δίνοντας κατ’αυτόν τον τρόπο σχεδόν αυτοδυναμία στο Μητσοτάκη.

Ότι, τέλος, για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά στην ώριμη μεταπολίτευση ο Άρειος Πάγος ενεργώντας πραξικοπηματικά, κατ’ εντολήν Μητσοτάκη, «δικάζοντας» σε τμήμα ως δικαστήριο ουσίας και δη Συνταγματικό (!) κόβει σε μία ημέρα το κόμμα Κασιδιάρη ως ναζιστικό (και μάλιστα με προγραμμένη απόφαση από το Πάσχα!), όταν το Συνταγματικό Γερμανικό Δικαστήριο της Καρλσρούης, της βεβαρημένης ιστορικά Γερμανίας, δικάζει ένα φερόμενο ως ναζιστικό κόμμα τρία (3) ολόκληρα χρόνια, για να αποφανθεί εν τέλει ότι δεν κινδυνεύει η γερμανική δημοκρατία από το εν λόγω κόμμα. Ότι, συναφώς, για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά ο Άρειος Πάγος, ενεργώντας κατ’ εντολήν Μητσοτάκη, κόβει όλα τα δεξιά τής Νέας Δημοκρατίας κόμματα, οπότε εύλογα και δικαιολογημένα άπαντες αναμένουν ότι ο πατριωτικός/ ακροδεξιός χώρος είναι ορκισμένος εχθρός Μητσοτάκη.

Πάμε τώρα να δούμε οι δημοσκόποι (ναι, αυτοί που βγήκαν και είπαν ότι «Γνωρίζαμε την πραγματική διαφορά αλλά δε βγήκαμε να την πούμε γιατί φοβηθήκαμε μπούλιγκ από το Σύριζα») πώς δικαιολογούν την ψηφιακή καλπονοθεία του θηριώδους 42% Μητσοτάκη.

Διαβάζουμε στον Τύπο τ έ ρ α τ α και σ η μ ε ί α σύμφωνα με τα οποία «Με βάση τα επίσημα στοιχεία των εταιρειών δημοσκοπήσεων, η συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας είναι στο 81,7% και πήρε ένα 18% ΤΩΝ Ψ Η Φ Ο Φ Ό Ρ Ω Ν Κ Α Σ Ι Δ Ι Ά Ρ Η (!) ένα 10,8% των ψηφοφόρων από το ΣΥΡΙΖΑ (!), ένα 9,6% από το Μέρα25 (!) και ένα 15,6% των ψηφοφόρων από άλλο κόμμα, δηλαδή κ υ ρ ί ω ς από Λατινοπούλου και Μπογδάνο – Εμφιετζόγλου!

Oι εκλογές στις 21.5.2923 σήκωσαν θύελλα αμφισβητήσεων και ερωτημάτων στα κοινωνικά δίκτυα, εξαιτίας της σαρωτικής νίκης της Ν.Δ., που μετά από μία εγκληματική πολιτική τετραετίας, βρέθηκε να εκτοξεύει τα ποσοστά της νίκης της στο 41% του εκλογικού σώματος, διπλάσια ακριβώς από τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ που έφτασαν μετά κόπων και βασάνων στο 20%, απαξιώνοντας όλες τις δημοσκοπικές προβλέψεις που προηγήθηκαν και που έδιναν οριακά τη διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων, ενδυναμώνοντας την αντισυστημική ψήφο.

Η πρώτη αντίδραση του εκλογικού σώματος την επομένη ήταν η απόλυτη παγωμάρα, ακόμη και από στελέχη της ΝΔ που που σε καμία περίπτωση δεν περίμεναν ένα τέτοιο φαινόμενο και που αντανακλάστηκε στην παντελή έλλειψη της παραμικρής έκφρασης πανηγυρισμών και θριαμβευτικών ανακοινώσεων από μέρους στελεχών της .

Ο κόσμος την επομένη κυκλοφορούσε συνοφρυωμένος και εκφράστηκε μέσα από απαξιωτικές φράσεις για το πολιτικό κριτήριο του ελληνικού λαού, που μαζοχιζόμενος, επιβράβευε για μία ακόμη φορά τους τυράννους του, οπότε και θα άξιζε ακόμη μεγαλύτερες ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και σωρεία βασανιστηρίων, εφόσον φάνηκε ανίκανος να σταθεί αντάξιος των δυναστών του.

Ήταν όμως τα πράγματα έτσι?  

Ο ελληνικός λαός είχε χάσει κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης και έπεφτε μόνος του στη βάραθρο της οικονομικής του ατελεσφορίας, μεταμορφωμένος σε χειροκροτητή της καταπάτησης κάθε του δημοκρατικού δικαιώματος, αποχαυνωμένος από την τρομολάγνα προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. τρία χρόνια τώρα, και απόλυτα χειραγωγήσιμος από ένα κράτος-επιδοματία? Ο λαός έπασχε από ψύχωση λοιπόν, είχε σχιζοφρενοποιηθεί και θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται εφεξής ως κλινική ψυχιατρική περίπτωση?Δηλαδή, ήταν ανίκανος ο λαός να αποφασίζει για τις τύχες του, εφόσον δεν αντιλαμβανόταν πλέον το πολιτικό καθεστώς στο οποίο φυτοζωούσε και παράπαιε σε ένα καθεστώς πολιτικής αφασίας?

Κι αν δεν ήταν έτσι, τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει? Πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί αυτή του η κατάντια? Η κοινωνία είχε χάσει εντελώς τα πολιτικά της αντανακλαστικά? Οι "εμβολιασμοί" που είχε υποστεί σωρηδόν, του είχαν φράξει τον εγκέφαλο? 

Και όμως η εξήγηση ήταν προφανής, είχε καταγγελθεί ακριβώς ΠΡΙΝ τη διεξαγωγή των εκλογών, είχε απαξιωθεί ως πιθανότητα αν και κυκλοφορούσε ευρύτατα υπό μορφή προειδοποιήσεων στο διαδίκτυο και ομιλούσε περί πιθανής νοθείας του εκλογικού αποτελέσματος, από την περίφημη Singular Logic που θα πραγματοποιούσε για μία ακόμη φορά τη συλλογή και έκδοση των ελληνικών εκλογικών αποτελεσμάτων .

Και σα να μην έφτανε μόνο αυτό, δυο μήνες νωρίτερα μια εταιρεία ισραηλινών συμφερόντων, η Team Jorge, είχε αναγγείλει επίσημα μέσω της Guardian  την ανάμιξή της σε νοθεία των ελληνικών εκλογών, γεγονός που οδήγησε την Σόφη Ιν'τ Βελντ ευρωβουλευτή, και εισηγήτρια της επιτροπής Pega για τις υποκλοπές, να ζητήσει επίσημα τη διερεύνηση αυτών των ισχυρισμών σε επίπεδο Ευρωκοινοβουλίου. 

Και αν ήταν έτσι, ποια ήταν η σχέση μεταξύ της Team Jorge και Singular Logic? 

Σημαντικά ερωτήματα εν όψει της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης με το σύστημα πλεον της ενισχυμένης αναλογικής ένα μήνα αργότερα. 

Οι κ. Πολυζωίδης και Νίκος Καραχάλιος της Νέας Δημοκρατίας, είχαν μάλιστα προειδοποιήσει για την πιθανότητα πλήρους νόθευσης του εκλογικού αποτελέσματος, αν και ο δεύτερος την επομένη των εκλογών απέδωσε την παράδοξη νίκη της ΝΔ στη μονοκρατορία εκ μέρους της των ελληνικών μαζικών μέσων. Ωστόσο μια μικρή έρευνα στα κοινωνικά δίκτυα θα αποκάλυπτε το μέγεθος της εκλογικής απάτης. Οι πιο εύλογες απαντήσεις δόθηκαν και από το παρόν μπλογκ, αλλά και από οξυδερκείς φίλους της σελίδας για τον τρόπο με τον οποίο ΗΤΑΝ όχι μόνο ΔΥΝΑΤΟΝ αλλά και απολύτως ΠΙΘΑΝΟ να πραγματοποιηθεί η παρούσα νόθευση. 

Η Kontra Banda έθεσε τα ερωτήματα εξαρχής:

"ΓΙΑ ΤΙ ΒΑΘΜΟ ΝΟΘΕΙΑΣ ΜΙΛΑΜΕ???

ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ!!

9.813.595 οι εκλογείς, όταν 1.049.839 + 1.072.705 δλδ σχεδόν 2 εκατομ. είναι παιδιά κ στην πλειοψηφία τους ΑΝΗΛΙΚΟΙ και 583.334 οι υπερήλικες, ΑΡΑ,

ΠΟΣΗ Η ΑΠΟΧΗ?

Βασικά, ο πρώτος αριθμός είναι ψευδής, επί συνόλου 10.482.487 μόνιμου πληθυσμού...

Μας περισσεύουν 2 εκατομμύρια ψηφίσαντες (ΔΗΘΕΝ)!

Επίσης εαν προσθέσουμε σε αυτούς όσους μετανάστευσαν, όσοι τυχόν νεκροί δεν έχουν διαγραφεί κ υπάρχουν ακόμη στην τελευταία απογραφή, μιλάμε για σχεδόν τρία εκατομμύρια που θα όφειλε να απουσιάζουν από τους καταλόγους των εκλογέων.

Δλδ 7εκ οι εκλογείς, στην καλύτερη περίπτωση.

Εαν δλδ η αποχή είναι κοντά στο 40% που δεν γνωρίζουμε ακριβώς, απομένουν περίπου 3,5 λεως 4 εκατομ. εκλογείς που σημαίνει ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να είναι 5,8 εκατομμύρια οι έγκυρες (!!!) ψήφοι, Δλδ για ΤΙ ΒΑΘΜΟ ΝΟΘΕΙΑΣ ΜΙΛΑΜΕ???

Κι άλλοι σχολιαστές:

"Επειδή μας έχετε πρήξει τα @@ με το singular logic έχω να σας πω ότι οι εφαρμογές χωρίς βοήθεια είναι άχρηστες, σας το λέω γιατί ασχολούμαι 25 χρόνια με την πληροφορική.

Το singular logic για να μαγειρέψει θέλει δεδομένα τους πόρους, και τα δεδομένα που χρησιμοποιεί είναι της αποχής.

Επειδή παρακολουθούσα σήμερα την καταμέτρηση των ψήφων, στο 20% καταμέτρησης ανά την επικράτεια η αποχή ήταν στο 51%, και αυτή τη στιγμή στο 97% καταμέτρησης η αποχή έπεσε στο 39%.

Το 20% είναι πολύ ισχυρό δείγμα για να δείξει μία πραγματική εικόνα, και τέτοια διακύμανση κατά μέσο όρο 12% μείωση της αποχής είναι ύπουλη, η διακύμανση λογικά θα ήταν με από 1% έως 3% αυξομείωση.

Και όλα δείχνουν πολύ απλά ότι παίρνουν ποσοστά από την αποχή μέσω της εφαρμογής και τα βάζουν εκεί που θέλουν.

Αν η αποχή ήταν στο 0% ή ελάχιστη, η αλχημεία θα ήταν ελάχιστη έως ανύπαρκτη.

Κάποιοι δυστυχώς νομίζετε ότι εκείνοι κάνουν θαύματα, αλλά δεν έχετε καταλάβει ότι τα θαύματα τους γίνονται με τη συμμετοχή σας ή καλύτερα την αποχή σας."

[Στο σημείο αυτό ενοχοποιείται η αποχή του εκλογικού σώματος για το αποτέλεσμα των εκλογών, γεγονός όμως που δεν μπορεί να ισχύσει ακόμη κι αν πήγαιναν ΟΛΟΙ μηδενός εξαιρουμένου να ψηφίσουν, για λόγους πολύ απλούς που θα εξηγηθούν παρακάτω].

Eπίσης υπήρξε άλλη μια πολύ σημαντική παρατήρηση:

"Πάμε σε ένα παράδειγμα νοθείας. Οι εκλογές σε ένα εκλογικό τμήμα γίνονται με βάση την πραγματικότητα όπως την κατέγραψε η απογραφή του 2021. Δηλαδή στον υποθετικό βαθμό 100 εγγεγραμμένοι. Στο ίδιο τμήμα με βάση την προηγούμενη καταγραφή πληθυσμού ο αριθμός των εγγεγραμμένων ήταν 200. Με μια αποχή , άκυρα και λευκά στο 30% ψήφισαν πραγματικά 70 και πλασματικά 140. Δια χειρός Βορίδη, η σίγκιουλαρ ανακοινώνει πως εγγεγραμμένοι είναι 200, αποχή , άκυρα λευκά΄ 30%, άρα έγκυρα 140. Αυτά τα 40 παραπάνω επιμερίζονται , σε 7 στο ΚΚΕ, 2 στον Βελόπουλο, 2 στον ΣΥΡΙΖΑ και 29 στην Νέα Δημοκρατία.

Όταν ΔΕΝ αλλάζεις σε Υπηρεσιακή Κυβέρνηση και το λαμόγιο ο υπουργός Βορίδης βρίσκεται στην θέση του ως δήθεν υπηρεσιακός Υπουργός και με δεδομένη την δήλωση Μητσοτάκη αμέσως μετά τις εκλογές του 2019, πως δεν θα επιτρέψουν ξανά να εκλεγεί αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα , τι κάνει νιαου νιαου στα κεραμίδια; Η Γελάδα;;;;;;;;

Τι υπόγειες συμφωνίες έχουν γίνει ώστε κανένα κόμμα να μην προσφεύγει κατά της νομιμότητας των εκλογών;

Και η SingularLogic έχει πληρωθεί χοντρά για την απάτη αυτή."

Κι άλλο [Bλ. EIKONES 2 και 3].: 

"

#ΝΟΘΕΙΑ 

Για να καταλάβετε πώς γίνεται η εκλογονοθεία...:

Απο 80 ψήφους που είχε η ΝΔ, ξαφνικα πήρε 91..Απο 91 που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, ξαφνικα πήρε 40..

Το ΠΑΣΟΚ απο 29, ξαφνικα πήρε 18.Το ΚΚΕ απο 32, ξαφνικα πήρε τα 3 του καράμπελα...

Τα έγκυρα ήταν 285 και στο ΥΠΕΣ. έγιναν ξαφνικα 205..!!

Επί των πραγματικών εγκύρων, η ΝΔ έπρεπε να πάρει 80/285= 28%και πήρε 91/205= 44%

Το έχουμε ξαναπεί.. Αν δε γίνει ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΗ όλων των αποτελεσμάτων απο ΟΛΑ τα εκλογικά κέντρα ώστε ο κάθε πολίτης να μπορεί να διασταυρώνει το τελικό αποτέλεσμα, θα έχουμε νοθεία τεραστίων διαστάσεων και θα έχουμε τον κάθε λογής ηλίθιο να λέει οτι φταίει η αποχή..

O,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΝΟΥΝ, Ο,ΤΙ ΠΟΣΟΣΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΒΓΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ...

ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ και ΞΥΠΝΗΣΤΕ, γιατι σας κλέβουν τις ζωές κι εσείς συνεχίζετε να πιστεύετε οτι η ψήφος σας, είναι σφαίρα που σκοτώνει το σύστημα.

ΟΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ (...)

Το παρον ποστ αποτελει εγγραφη καταγγελια πολιτη. Αμα εχετε τα κακαλα, ελατε να το συζητησουμε.

Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων Elliniki Astynomia Ελληνική Αστυνομία"

Άλλο παράδειγμα: "Κατι περιεργο συμβαινει στον νομο Σερρων, και ισως όχι μονο εκει, (...) sτο site του ΥΠΕΣ ο αριθμος των εγεγγραμμενων ειναι 222.958. Αν η απογραφη του '21 εδειχνε 182.226 συνολικο πληθυσμο, δεδομενου ότι η τάση του πληθυσμου βαινει συνεχως μειούμενη, ποσο αυξηθηκε ο πληθυσμος εκει; Ας πουμε ότι αυτοι που ηταν σε εκλογιμη ηλικια χθες ηταν οι 170.000. Ποσοι ετεροδημότες γραφτηκαν; 53.000;;; Λιγο μεγαλο δεν ειναι το νουμερο;; Κρατηστε και την αποχη, στο 49%. Ποιος μπορει να το εξηγησει;"

"Τα στοιχεία δεν έχουν διασταυρωθεί με τα επίσημα στοιχεία των Πρωτοδικείων" δηλώνει η Singular Logic

Δηλαδή, ο ΨΕΥΤΙΚΟΣ αριθμός των 9 εκατομ. EΚΛΟΓΕΩΝ ήταν ΦΟΥΣΚΩΜΕΝΟΣ για να αυξάνει τα ποσοστά της υποτιθέμενης ΑΠΟΧΗΣ μέσω των οποίων γίνεται η ΝΟΘΕΙΑ?

Επίσης, σύμφωνα με το σύστημα της απλής αναλογικής,αν έμπαιναν ΔΥΟ ακόμη ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ στη ΒΟΥΛΗ, η ΝΔ θα έχανε 30 έδρες από τις 147 που τελικά είχε κερδίσει.

Ακόμη πιο ύποπτο ήταν το γεγονός ότι ο Server του Υπ. Εσωτερικών, έδρευε στην Ουκρανία!!

Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπ. Εσωτερικών:

Η εκλογική δύναμη του 2019 ήταν :9.828.523

Η εκλογική δύναμη του 2022 ήταν:9.842186

Η εκλογική δύναμη του 2023 είναι:9.813.595

Η εκλογική δύναμη του 2015, είναι ΕΠΙΣΗΣ 9.836.997!!!

Ενώ η εκλογική δύναμη του 2011 είναι 9.760.798

Και του 2010 κυμαίνεται σχεδόν τα ίδια, στα 9.788.646!

..και του 2004 στα 9.777.873, ενώ παρομοίως η εκλογική δύναμη με βάση την απογραφή του 2021 ειναι 9.813.595, με ελάχιστη δηλαδή μεταβολή!!

Σε άρθρο μάλιστα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ από το μακρινό 9.6,2009, με τίτλο "Εκλογικοί κατάλογοι που παραπλανούν" στο εκλογικό σώμα του αιωνίως σταθερού 9.866.913 τα κουκιά δεν βγαίνουν! Για να εξηγούμεθα: κανείς από τους εκλογολόγους δεν πιστεύει ότι αυτός είναι ο πραγματικός αριθμός των Ελλήνων που θα μπορούσε να συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία. Από την άλλη, αυτός είναι ο αριθμός βάσει του οποίου γίνονται όλοι οι υπολογισμοί. Τελικώς, ποιους περιλαμβάνει αυτός ο αριθμός; Ολους όσοι έκλεισαν τα 18 τους χρόνια (οι νέοι ψηφοφόροι συνήθως αντιπροσωπεύουν το 3% του σώματος ανά τετραετία), τους απόδημους (ζώντες και τεθνεώτες), τους ηλικιωμένους (άνω των 65 ετών) και τους υπερήλικες (άνω των 80 ετών). Από τους αποδήμους, ένα μεγάλο ποσοστό διατηρεί ελληνική αστυνομική ταυτότητα, για λόγους καθαρά συναισθηματικούς, και άρα συμπεριλαμβάνεται στους εκλογικούς καταλόγους. Οι περισσότεροι από εκείνους που διαβιούν πέραν του Ατλαντικού ουδέποτε ταξιδεύουν στην Ελλάδα για να ψηφίσουν.

Ακόμη, οι εκλογικοί κατάλογοι πρέπει να ενημερώνονται κάθε δύο μήνες, με βάση τα δεδομένα των δημοτολογίων (με ευθύνη των δήμων). Ομως η προσπάθεια αυτή προσκρούει σε δύο (αν όχι περισσότερους) παράγοντες. Στις ελλιπείς διαγραφές λόγω θανάτου, που αφορούν κυρίως (αλλά όχι μόνο) τους Ελληνες του εξωτερικού και στους διπλοεγγεγραμμένους (ο αριθμός των οποίων έχει περιοριστεί δραστικά). Συχνά όμως προσκρούει και στην αδιαφορία κάποιων τοπικών αρχόντων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, με αποτέλεσμα τα μητρώα να μην είναι ενημερωμένα.

Σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις, τα λάθη στους εκλογικούς καταλόγους αγγίζουν το 6 – 8% των εγγεγραμμένων. Ενώ κατά μία άλλη προσέγγιση οι λανθασμένες εγγραφές, με εκείνους που λόγω γήρατος και συνθηκών απέχουν από την εκλογική διαδικασία, αγγίζουν το 20 – 25%."

Κι αυτό όταν με επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ: 

Το 7,3% του συνολικού πληθυσμού είναι άνω των 80 ετών

Οι θάνατοι ανά 1000 κατοίκους αυξάνονται φτάνοντας τα 12,3 % το 2020, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 11,6. 

1,1 εκ. άνθρωποι εγκατέλειψαν την Ελλάδα την τελευταία δεκαετία

Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής που δημοσίευσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου σε ό,τι αφορά τον νόμιμο πληθυσμό της χώρας παρουσιάζεται σε σχέση με την απογραφή του 2011 μείωση της τάξης του 1,9%.

Το 2021 ο νόμιμος πληθυσμός ανερχόταν σε 9.716.889, έναντι 9.904.286 το 2011, μειωμένος δηλαδή κατά 187.397 πολίτες. 

Σύμφωνα πάλι με την ΕΛΣΤΑΤ, όπως προκύπτει από τα προσωρινά αποτελέσματα (καθώς οι οριστικοί πίνακες δεν έχουν ακόμα δοθεί στην δημοσιότητα), που δημοσιεύτηκαν τον Ιούλιο 2022 παρατηρείται μείωση του μόνιμου πληθυσμού κατά 3,5% σε σχέση με μία δεκαετία πριν, μείωση που όπως αναφέρουν οι ειδικοί εκτιμάται ότι είναι μεγαλύτερη στην πραγματικότητα. 

Αυτό σημαίνει ότι το 2021 κατοικούσαν στην Ελλάδα περίπου 383.000 πολίτες λιγότεροι σε σχέση με το 2011.

Σε απόλυτους αριθμούς ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας το 2021 ανέρχονταν σε 10.432.481 πολίτες, ενώ το 2011 σε 10.816.286 πολίτες. 

Για όλους αυτούς τους λόγους κι εφόσον οι εκλογικοί κατάλογοι ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ< οι εκλογές- είναι ουσιαστικά ΑΚΥΡΕΣ.

Εκλογές - Η μεγάλη απάτη

(Βλ. ΠΗΓΕΣ)

SINGULAR LOGIC

Η SingularLogic συμμετέχει σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες από το 1981 μέχρι σήμερα, υποστηρίζοντας το Υπουργείο Εσωτερικών στο έργο της συλλογής, επεξεργασίας και μετάδοσης των αποτελεσμάτων των Εκλογών (Εθνικών, Δημοτικών και Ευρωεκλογών).

Όπως αναφέρουν μάλιστα με υπερηφάνεια στην ιστοσελίδα τους, εξαιτίας της δικής τους συμβολής «Ο χρόνος επικύρωσης του τελικού αποτελέσματος μειώθηκε δραστικά από περισσότερες των 12 ωρών σε μόλις 2 με 3 ώρες μετά τη λήξη της εκλογικής διαδικασίας»

Τι είναι αυτό όμως που δίνει την δυνατότητα στην Singular Logic να μας δίνει τόσο γρήγορα τα αποτελέσματα;

 Η εταιρεία πρέπει να επεξεργάζεται τα δεδομένα, δηλαδή, τα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων που στέλνονται. Αυτά τα δεδομένα δεν επαληθεύονται από κανένα κόμμα και από καμία ανεξάρτητη αρχή. Ούτε καν δειγματοληπτικές έρευνες επαλήθευσης δεν επιτρέπονται. Με απλά λόγια, η επαλήθευση της πληκτρολόγησης ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ από κανέναν και η εταιρεία με το που συλλέγει τα αποτελέσματα τα ανακοινώνει.

Για την ακρίβεια, όχι μόνο δεν επαληθεύονται αλλά ούτε καν αμφισβητούνται, με αποτέλεσμα οι υπολογιστές της Singular Logic να είναι αυτοί που διαμορφώνουν συνολικά το τελικό αποτέλεσμα!

Το ΚΚΕ για παράδειγμα δεν έχει θέσει ποτέ θέμα αξιοπιστίας της διαδικασίας, ακόμα και όταν όλα τα δεδομένα ήταν υπέρ του, όπως στις τελευταίες εκλογές του 2019, που υπήρχε μεγάλη μετατόπιση απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό και εμφανής άνοδος του στα λαϊκά στρώματα. Γιατί μπορεί οι στημένες δημοσκοπήσεις να το εμφανίζανε χαμηλά αλλά οι προεκλογικές του συγκεντρώσεις ήταν τετραπλάσιες σε όγκο από αυτές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, η οποία έφτασε την επαρχία να κάνει συγκεντρώσεις των 10 ατόμων σε μικρά καφενεία.

Βέβαια αυτό ίσως τελικά, να μην είναι και τόσο περίεργο, αφού το (Αστικό) ΚΚΕ έχει δείξει στο παρελθόν το τι πραγματικά εξυπηρετεί αφού βαρύνεται με την συμμετοχή του στην Αστική συνΚυβέρνηση το (βρώμικο)1989 αλλά και την συνενοχή του στην επιβολή των μνημονίων με την ενεργή συμμετοχή του στο Κοινοβούλιο.

Η μόνη φορά που έχει υπάρξει κάποιο αίτημα για την πανελλαδική επανακαταμέτρηση των ψήφων(προσοχή όχι των αποτελεσμάτων που δίνουν οι υπολογιστές της Singular Logic) είναι από το κόμμα της Χρυσής Αυγής στις εκλογές του 2019.

Η καταγγελία της Χρυσής Αυγής για νοθεία δεν είχε καμία αναφορά στην διαδικασία της Singular Logic με τον Ηλία Κασσιδιάρη τότε να δηλώνει: «Θα μετρήσουμε τμήμα προς τμήμα, κάλπη προς κάλπη όλες τις ψήφους και θα ανατρέψουμε το σχέδιο ενός ολόκληρου συστήματος ενάντια στην φωνή της Αλήθειας, την φωνή των Ελλήνων Εθνικιστών»

Ένα αίτημα που τελικά κατέληξε σε φιάσκο με τους Χρυσαυγίτες να μην προχωράνε σε προσφυγή κατά του εκλογικού αποτελέσματος, με την αστεία ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής που ήταν αναρτημένη στο σάιτ του κόμματος, να αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο αριθμός των ψηφοδελτίων αυτών δεν είναι επαρκής για να αλλάξει το εκλογικό αποτέλεσμα πανελληνίως και να στοιχειοθετήσει μία προσφυγή στο εκλογοδικείο».

Μπορεί τα αποτελέσματα των εκλογών να μην αμφισβητούνται από το σύνολο των στημένων Αστικών Κομμάτων αλλά στο παρελθόν έχουν υπάρξει φωνές που έχουν καταγγείλει επώνυμα την προβληματική της διαδικασίας. Όπως για παράδειγμα έχει κάνει ο ομότιμος Καθηγητής Πληροφορικής (Τεχνητής Νοημοσύνης) του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ .Ιωάννης Κοντός.

Ο κ.Ιωάννης Κοντός με επιστολή του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Μακελειό στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 αναφέρει:

«Αξιότιμοι κυρία Πρωθυπουργέ και κύριε Υπουργέ των Εσωτερικών. Σας απευθύνω έκκληση να λάβετε τα εξής μέτρα για την εξασφάλιση του ΑΔΙΑΒΛΗΤΟΥ της καταμέτρησης των εκλογικών αποτελεσμάτων:

-Να συγκροτηθεί ΑΜΕΣΩΣ με κυβερνητική απόφαση ομάδα καθηγητών Πληροφορικής ΑΕΙ ή ΤΕΙ που θα έχει ως έργο τον έλεγχο της πιστής ηλεκτρονικής μετάδοσης των εκλογικών αποτελεσμάτων αλλά ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ αυτών.

-Καθώς θα συγκεντρώνονται σε ηλεκτρονική μορφή τα πρωτογενή στοιχεία από τα εκλογικά τμήματα να δίδονται ταυτόχρονα και σε όλα τα μέλη της ομάδας.

-Μετά το πέρας της επεξεργασίας των εκλογικών δεδομένων από το Υπουργείο Εσωτερικών έκαστο μέλος της ομάδος θα επιβεβαιώνει το ταχύτερον δυνατόν τα αριθμητικά αποτελέσματα των εκλογών.

-Η ομάδα να συντάξει σχετικό πόρισμα και θα το υποβάλλει στην Κυβέρνηση, στην Δικαιοσύνη, στους αρμόδιους δημόσιους φορείς και στα κόμματα το ταχύτερον δυνατόν.

-Όλα τα κατερχόμενα στις Εκλογές κόμματα να έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν τις εργασίες της ανωτέρω ομάδας.»

Ο κ. Ιωάννης Κοντός όμως δεν είναι ο μόνος. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης σε ανύποπτο χρόνο έχει πει σε συνέντευξή του: «Θα ήθελα αποτελέσματα από το κράτος και όχι από μία εταιρεία του κ.Βγενόπουλου» και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

«θα είμαι στην επόμενη Βουλή, εκλογικού Σώματος αποφασίζοντος, Θεού θέλοντος και SINGULAR επιτρεπούσης.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τι εννοείτε;

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Εννοώ και SINGULAR επιτρεπούσης.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Με συγχωρείτε, υπάρχει κάποιο υπονοούμενο σ’ αυτό κ. Πρόεδρε;

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Η φράση είναι συγκεκριμένη.  

Α. ΒΑΓΙΑΝΟΣ («ΚΡΑΤΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ»): Θα μου επιτρέψετε να ζητήσω μία διευκρίνιση γι΄ αυτό που είπατε για την εταιρεία που ανέλαβε τα αποτελέσματα. Θέλετε να μας πείτε ότι δεν σας επέτρεψε να είναι στη Βουλή η εταιρεία που καταγράφει τα αποτελέσματα και τα μεταδίδει μέσω του Υπουργείου Εσωτερικών;

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Θα ήθελα σε μία χώρα της Ευρώπης το 2012 να μπορεί το κράτος να βγάλει τα αποτελέσματα και να μην απευθύνεται σε μία εταιρεία του κ. Βγενόπουλου.

Α. ΒΑΓΙΑΝΟΣ («ΚΡΑΤΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ»): Με συγχωρείτε, αφήνετε υπόνοιες ότι δεν είστε στη Βουλή λόγω εταιρείας;

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Επαναλαμβάνω, θα ήθελα αποτελέσματα από το κράτος και όχι από μία εταιρεία του κ. Βγενόπουλου, είμαι σαφής.»

Η νομικός Αθανασία Γεωργοσοπούλου επίσης καταγγέλλει:

Την εταιρεία αυτή συνεπικουρούσαν μέχρι πρότινος(εννοεί το 2015) οι Δήμοι και οι Περιφέρειες με τα δικά τους λογισμικά συστήματα, κάτι που κατάργησε ο Υπερ Υπουργός Βούτσης στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές κι έτσι σήμερα την αποκλειστική ευθύνη για την συλλογή, την επεξεργασία , την ποσοστική ανάλυση ανά εκλογική Περιφέρεια και κόμμα την έχει η Singular Logic.

Εδώ θέλω να ανοίξω μία παρένθεση και να πω, πως θα πρέπει να μας προβληματίζει το εξής γεγονός.

Το πώς γίνεται τα τελευταία δώδεκα χρόνια, που η Αστική Τάξη της Ελλάδας έχει παραχωρήσει την εθνική μας κυριαρχία στους δανειστές με το πρώτο μνημόνιο, να συμμετέχουν στο αστικό κοινοβούλιο κόμματα-φωτοβολίδες  όπως η ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι, το ΛΑΟΣ, η Ένωση Κεντρώων, η ΧΑ, το Μέρα25 και η Ελληνική Λύση και μετά, με το που σταματήσουν να έχουν ρόλο, αυτά να εξαφανίζονται. Κόμματα με απήχηση του 0.03% ξαφνικά βρίσκονται μέσα στο αστικό κοινοβούλιο και να βάζουν το λιθαράκι τους σε κάποια πολιτική εξόντωσης της χώρας και του λαού, συμμετέχοντας στις μνημονιακές κυβερνήσεις ή υπερψηφίζοντας αντιλαϊκά-αντεργατικά-αντεθνικά νομοσχέδια ή απλά συμβάλλοντας στο να διασπάσουν την λαϊκή ενότητα(βλ. Χρυσή Αυγή)

Με αυτό το δεδομένο, δεν θα πρέπει από την άλλη να μας προκαλεί και καμία εντύπωση η εναλλαγή των Αστικών κομμάτων στην εξουσία, με τις διαμορφωμένες Κυβερνήσεις να ακολουθούν πιστά την ατζέντα των κατακτητών δανειστών, εξαφανίζοντας την χώρα μας και τον λαό.

Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω με την Singular Logic, για να δούμε ποια είναι αυτή η εταιρεία που παίρνει με απευθείας ανάθεση τις εκλογές και από ποιον ελέγχεται.

Όπως διαβάζουμε σε σχετικό άρθρο του ThePressProject, η επιλογή της συγκεκριμένης εταιρείας γίνεται με απευθείας ανάθεση, λίγες μέρες πριν από κάθε έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας. Τότε ο εκάστοτε υπουργός Εσωτερικών αποφασίζει με κατεπείγουσες διαδικασίες ότι η μετάδοση των εκλογών ανατίθεται σε ιδιώτη, καθώς το υπουργείο δεν διαθέτει τις απαραίτητες υποδομές για μία τέτοια υπηρεσία. Κατά διαβολική σύμπτωση, ο μόνος ενδιαφερόμενος για μια δουλειά εκατομμυρίων ευρώ φαίνεται ότι είναι η Singular, η οποία απλά καταθέτει την πρόταση της και αναλαμβάνει το έργο, χωρίς ποτέ να συναντήσει ανταγωνιστή. Μάλιστα, όπως θα δούμε στη συνέχεια, όλη αυτή η ομολογουμένως αδιαφανής διαδικασία προβλέπεται από τον νόμο, ενώ οι συμβάσεις μεταξύ Singular και Δημοσίου δεν υπόκεινται σε κανενός είδους έλεγχο.

(...)

Ωστόσο, 

α) Ένα οικονομικό μονοπώλιο σαν αυτό μπορεί να προκαλέσει σοβαρές αρνητικές σκέψεις. Κι αν για την ποιότητα των υπηρεσιών της Singular δεν μπορούμε να εκφέρουμε άποψη, για το κόστος το ερώτημα είναι πολύ συγκεκριμένο. Ποιος εγγυάται ότι τα ποσά που λαμβάνει από το ελληνικό κράτος η Singular είναι ανάλογα των υπηρεσιών που προσφέρει;

β) Γιατί δεν διεξάγονται ανοιχτοί διεθνείς διαγωνισμοί για αυτές τις υπηρεσίες; Κάποιος εδώ θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι σε περιπτώσεις έκτακτων εκλογών κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, επιχείρημα που ίσως να ισχύει, αλλά ακόμα σε αυτή την περίπτωση η απευθείας ανάθεση δεν σημαίνει ότι ο υποψήφιος θα είναι μοναδικός ούτε ότι ο παραλήπτης θα είναι πάντα ίδιος. Επίσης υπάρχουν πολλές εκλογικές αναμετρήσεις με προκαθορισμένο χρόνο, όπως οι βουλευτικές εκλογές στο τέλος της τετραετίας, οι Αυτοδιοικητικές και οι Ευρωεκλογές. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να αποφεύγεται ένας διαφανής ανοικτός διαγωνισμός, όπως  προβλέπεται σε κάθε ανάθεση δημοσίου έργου σε ιδιώτη.

γ) Σε περιβάλλον ελεύθερης αγοράς, δεν είναι λίγο παράξενο να μην έχει βρεθεί μια άλλη εταιρεία με την κατάλληλη τεχνογνωσία και πρόθυμη να αναλάβει ένα έργο αξίας εκατομμυρίων ευρώ και να καταθέσει στο ελληνικό κράτος μια πιο συμφέρουσα προσφορά, ποιοτικά και οικονομικά;

Το παράδοξο είναι, ότι αυτή η προνομιακή μεταχείριση που απολαμβάνει η Singular έχει προβλεφθεί από το νόμο.

Συγκεκριμένα στο άρθρο 130 του προεδρικού διατάγματος 26/2012 (το οποίο ουσιαστικά είναι συνέχεια πολλών προηγούμενων, του 1999, του 2003 και του 2007) προβλέπεται ρητά η διαδικασία της απευθείας ανάθεσης για οτιδήποτε σχετίζεται με την εκλογική διαδικασία.  Όχι μόνο αυτό, αλλά ο νομοθέτης είχε και την “προνοητικότητα” να συμπεριλάβει εκτός των εθνικών εκλογών, τις δημοτικές “και κάθε άλλη έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας” (δηλαδή, ευρωεκλογές και δημοψηφίσματα).

Αυτό που προξενεί περισσότερη έκπληξη είναι ότι, όπως προβλέπεται, για αυτές τις αποφάσεις παρακάμπτεται η ισχύουσα νομοθεσία και δεν χρειάζεται οποιαδήποτε μορφή εξουσιοδότησης ή ελέγχου, κάτι πρωτοφανές σε τέτοιες πολυδάπανες συμβάσεις μεταξύ ιδιώτη και Δημοσίου.

Η Singular Logic, στο πελατολόγιο της οποίας θα συναντήσει κανείς τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις, από υπουργεία, μέχρι ασφαλιστικά ταμεία, μεγάλους επιχειρηματικούς «κολοσσούς» και οργανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχει εισπράξει για διάφορα δημόσια έργα τα οποία ανέλαβε -άλλοτε μόνη της και άλλοτε σε συνεργασία- την επταετία 2006-2012, τουλάχιστον 53 εκατ. ευρώ, ποσό στο οποίο δεν περιλαμβάνονται όλα τα χρήματα που έλαβε για τις πολλές εκλογικές αναμετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν σε αυτό το διάστημα.

Ενδεικτικά, το 2007 έλαβε από το υπουργείο Οικονομικών, μαζί με ακόμη δύο εταιρίες, περισσότερα από 9 εκατ. για τη δημιουργία ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος δημοσιονομικής πολιτικής, ενώ έναν χρόνο μετά χρηματοδοτήθηκε μαζί με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ με 11,4 εκατ. και το 2012 έλαβε μαζί με την Unisystems, από το υπουργείο Δικαιοσύνης, 8,6 εκατ. ευρώ για την ανάληψη του έργου «Εθνικό Ποινικό Μητρώο».

Η Singular Logic, ανέλαβε στο διάστημα αυτό την υλοποίηση τουλάχιστον 70 δημοσίων έργων -τη λίστα των οποίων μπορείτε να δείτε ΕΔΩ- σχετιζόμενων με πληροφοριακά συστήματα, τα περισσότερα από το υπουργείο Εσωτερικών, το Διοικητικής Μεταρρύθμισης και το Ανάπτυξης, ενώ έχει χρηματοδοτηθεί και για έργα των υπουργείων Δικαιοσύνης, Παιδείας και Οικονομικών. 

Μοιράζοντας εκατομμύρια

Παράλληλα, στις 12 Μαΐου, με κατεπείγουσα απόφαση του υπουργού Εσωτερικών Γιάννη Μιχελάκη και δίχως να πραγματοποιηθεί διεθνής διαγωνισμός ανέλαβε το έργο της συγκέντρωσης, επεξεργασίας και παρουσίασης στα μέσα ενημέρωσης, των αποτελεσμάτων, τόσο των αυτοδιοικητικών εκλογών της ερχόμενης Κυριακής (18 Μαΐου), όσο και των επαναληπτικών και των ευρωεκλογών, μια εβδομάδα αργότερα (25 Μαΐου). Το συνολικό ποσό που θα λάβει η εταιρία σε τέσσερις δόσεις ανέρχεται μαζί με το ΦΠΑ, σε 3.813.000 ευρώ.

Σημαντικά ερωτηματικά προκαλεί το γεγονός ότι, παρότι το παραπάνω ποσό είναι μεγάλο, δεν είναι δημοσιευμένη στο διαδίκτυο η σύμβαση, την οποία έχει υπογράψει το ελληνικό Δημόσιο με την εταιρία, όπως δεν είναι δημοσιευμένες οι συμβάσεις προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων, ούτε όμως και οι σχετικές αποφάσεις του υπουργείου Εσωτερικών, για τις εθνικές εκλογές του 2007 και του 2009 και τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010, την επεξεργασία και δημοσίευση των αποτελεσμάτων των οποίων, είχε αναλάβει επίσης η Singular Logic.

Ωστόσο, όπως φαίνεται από τις δημοσιευμένες στο διαδίκτυο αποφάσεις του υπουργείου Εσωτερικών, η Singular Logic έλαβε για τις διπλές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου 2014, συνολικά 5,16 εκατ., 3.013.500 ευρώ για εκείνες του Μαΐου και 2.152.500 για εκείνες του Ιουνίου. Κρίνοντας από την πρώτη απόφαση για τις εκλογές του Μαΐου 2012, στην οποία αναφέρεται ότι η δαπάνη είναι κατά 20% μειωμένη, σε σχέση με το αντίστοιχη δαπάνη για τις εθνικές εκλογές του 2009, συμπεραίνουμε, ότι το ποσό που δόθηκε στη Singular Logic τότε άγγιξε τα 2,5 εκατ., ενώ αντίστοιχα θα ήταν και τα νούμερα άλλων εκλογικών αναμετρήσεων, για τις οποίες, όπως ήδη διαβάσατε, δεν υπάρχουν δημοσιευμένες αποφάσεις, καθότι την περίοδο εκείνη δεν υφίστατο η “Διαύγεια”. 

Έργα χωρίς διαγωνισμούς

Η Singular Logic, αναλαμβάνει όλα τα έργα που αφορούν εκλογικές αναμετρήσεις, δίχως να προηγείται διεθνής διαγωνισμός, όπως θεωρητικά θα έπρεπε να συμβαίνει, δεδομένου ότι τα κονδύλια που δαπανώνται είναι τεράστια και βαραίνουν αποκλειστικά τον προϋπολογισμό του υπουργείου Εσωτερικών.  Κι αν αυτό θεωρείται από ορισμένους φυσιολογικό, σε περιπτώσεις εθνικών ή αυτοδιοικητικών εκλογών, οι οποίες δεν είναι προγραμματισμένες πολύ καιρό πριν, είναι σίγουρα παράλογο το γεγονός ότι η ίδια πρακτική ακολουθείται και στις ευρωεκλογές, η χρονολογία διεξαγωγής των οποίων είναι γνωστή, αφού πραγματοποιούνται σταθερά κάθε πενταετία.

Επιπλέον, σύμφωνα με επίσημη απάντηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου στο koutipandoras.gr, παρότι το ποσό που θα δοθεί στη Singular Logic για τις επικείμενες εκλογές, ξεπερνά, και μάλιστα κατά πολύ, το ένα εκατ. ευρώ, δεν έχει πραγματοποιηθεί προσυμβατικός έλεγχος νομιμότητας, πράγμα που θα δικαιολογείτο μόνο στην περίπτωση που το έργο ήταν συγχρηματοδοτούμενο από άλλους φορείς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην προκειμένη περίπτωση, το ποσό θα βγει εξ ολοκλήρου από τα ταμεία του υπουργείου Εσωτερικών. Ως εκ τούτου, ο προσυμβατικός έλεγχος έπρεπε να έχει πραγματοποιηθεί, πριν εγκριθεί η δαπάνη, πράγμα το οποίο δεν συνέβη ποτέ.

Ποιος είναι όμως αυτός ο ιδιώτης που ελέγχει την Singular Logic και έχει αυτή την πολυτέλεια να παίρνει με απευθείας ανάθεση και χωρίς έλεγχο την διεξαγωγή όλων των εκλογικών διαδικασιών;

Ιστορικό

Η Singular αποτελεί μία από τις παλιότερες εταιρίες (ιδρύθηκε το1984) στην παραγωγή και διάθεση τυποποιημένων προϊόντων και υπηρεσιών λογισμικού, κατέχοντας πολυετή εμπειρία στο χώρο.

Η Delta Singular ήταν μία εταιρεία της Alpha Bank, η οποία μέχρι το καλοκαίρι του 2004 άνηκε στον όμιλο Κωστόπουλου πριν πωληθεί το πλειοψηφικό της πακέτο έναντι  206 εκατ. ευρώ, στον αμερικανικό κολοσσό First Data Corp. Η Alpha Bank η οποία συνέχισε να ελέγχει το 38% των μετοχών της Delta Singular.

Σημ.Τα ρεπορτάζ αναφέρουν επίσης ως ιδιοκτήτρια της Delta Singular από το 2004 την GIT Holdings του Ομίλου Μαρφίν, όμως παρά την έρευνα που έκανα, δεν κατάφερα να βρω την δεδομένη σύνδεση ανάμεσα τους.

Στις 26 Ιανουαρίου 2006 η Τράπεζα EurobankEFG του Ομίλου Ιωάννη Λάτση, μέτοχος (άμεσα και έμμεσα) κατά 28,4% της εταιρείας LogicDIS συμφώνησε να μεταβιβάσει την συμμετοχή της αυτή, στην GIT Holdings.

Η GIT Holdings είναι μέτοχος κατά 100% μεταξύ άλλων στις εταιρίες «SINGULAR SOFTWARE ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΗΧΑΝΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ» και «SINGULAR INTEGRATOR ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ».

Από μία θυγατρική εταιρεία του Ομίλου Λάτση στα χέρια του Αντρέα Βγενόπουλου.

Λίγο καιρό μετά, στις 10 Αυγούστου του 2006 έχουμε την συγχώνευση των Delta, Singular και LogicDIS υπό την GIT Holdings (του Βγενόπουλου) και την αλλαγή επωνυμίας της εταιρίας σε ΣΙΝΓΚΙΟΥΛΑΡ ΛΟΤΖΙΚ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ - ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ και του διακριτικού τίτλου σε SINGULAR LOGIC S.A

Το 2014 η MIG περνάει στα χέρια του ομίλου Πειραιώς της οποίας το πλειοψηφικό πακέτο ανήκει στην οικογένεια Βαρδή Βαρδινογιάννη, η οποία πλέον ελέγχει και την Singular Logic.

Σε δηλώσεις του ο μέχρι πρότινος θανάσιμος εχθρός της οικογένειας Βαρδινογιάννη, Αντρέας Βγενόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η συμφωνία μας με την Τράπεζα Πειραιώς σηματοδοτεί μια νέα αναπτυξιακή πορεία του Ομίλου μας προς όφελος των μετόχων και των εργαζομένων μας, αλλά και της ελληνικής οικονομίας γενικότερα. Η τιμητική για εμάς επιλογή της Τράπεζας Πειραιώς να στηρίξει τα σχέδια του Ομίλου μας ανοίγει πλέον νέους και μεγαλύτερους δρόμους»

Τον Ιούλιο του 2021 η Singular Logic, αφού έχει κάνει τον κύκλο της, επιστρέφει στην Alpha Bank μέσω της θυγατρικής εταιρεία της, την Space Hellas η οποία με πλειοψηφικό πακέτο (60%) την ελέγχει παράλληλα με την Epsilon.net(40%). Η Space Hellas που στο παρελθόν έχει αναλάβει έργο μέχρι και για το ΝΑΤΟ, με τη διασύνδεση 36 στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε 22 ευρωπαϊκές χώρες.

Όπως καταλαβαίνετε, πίσω από αυτή την προνομιούχα εταιρεία βρίσκεται σύσσωμο το εγχώριο τραπεζικό Κεφάλαιο(με θυγατρικές και συγχωνεύσεις), το οποίο την ελέγχει και την διαχειρίζεται. Μία εταιρεία υπενθυμίζω που όπως είδαμε από τα ρεπορτάζ, δεν ελέγχεται από κανέναν και παίρνει με απευθείας ανάθεση από το Αστικό Κράτος την διεξαγωγή όλων των εκλογών εδώ και 30 χρόνια.

Με λίγα λόγια…Μία εταιρεία των τραπεζιτών οι οποίοι έχουν τον απόλυτο έλεγχο στην διεξαγωγή και την τελική διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος!

Όταν μιλάμε όμως για τραπεζίτες, έχουμε να κάνουμε και με ένα ακόμα πολύ πιο σοβαρό δεδομένο.

Από το 2013, μετά την πρώτη φάση ανακεφαλαιοποίησης, το ελληνικό κράτος, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), έγινε ο βασικός μέτοχος όλων των μεγάλων τραπεζών, με ποσοστά που κυμαίνονται από περίπου 85% (ETE, ALPHA, Πειραιώς) έως και 98,5% για την Eurobank (το ποσοστό αυτό μειώθηκε στη συνέχεια λόγω της Αύξησης Μετοχικού Κεφαλαίου – ΑΜΚ – που πραγματοποίησαν οι τράπεζες).

Με λίγα λόγια, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έγινε ο βασικός ιδιοκτήτης της εταιρείας που διεξάγει τις εκλογές της χώρας!

Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε τι γίνεται εδώ πέρα και πόσο σημαντικό είναι αυτό το δεδομένο;

Μία εκλογική διαδικασία, τα αποτελέσματα της οποίας βγάζουν όλους αυτούς τους υποτακτικούς διαχειριστές των συμφερόντων των δανειστών, ελέγχεται απόλυτα από τους δανειστές!

Οι δανειστές που την ίδια στιγμή, μετά την παραχώρηση της Εθνικής  Κυριαρχίας, μας ελέγχουν με την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου(ΤΑΙΠΕΔ) και την συλλογή φόρων από και την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων(ΑΑΔΕ).

Δηλαδή εκτός τους φόρους και την περιουσία, ελέγχουν και την εκλογική διαδικασία. Δηλαδή ΕΜΑΣ! Διασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο στο απόλυτο τα συμφέροντα τους.

Αυτό σημαίνει πως ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούν να εμφανίζουν όποιον θέλουν για νικητή και ηττημένο. Να βάζουν και να βγάζουν (πχ Λαϊκή Ενότητα στις εκλογές του 2015)  όποιον θέλουν στο Αστικό κοινοβούλιο και να εξαφανίζουν μικρά κόμματα που τους απειλούν δίνοντας τους μηδαμινά ποσοστά.

Και το κάνουν τόσο καλά και οργανωμένα, αφού πρώτα έχουν δημιουργήσει το απαραίτητο κλίμα μέσα από τις στημένες δημοσκοπήσεις (βλ.δημοψήφισμα) και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης(τηλεόραση, ραδιόφωνο, μεγάλα σάιτ, εφημερίδες) που ελέγχουν οι ίδιοι. Μέσα που προβάλλουν αποκλειστικά και μόνο τα Κόμματα που επίσης ελέγχουν οι ίδιοι, ακόμα και αν αυτά εμφανίζονται να κάνουν αντιπολίτευση.

Αν σε όλο αυτό συνυπολογίσουμε και άλλες καταγγελίες για νοθεία των εκλογών στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα αυτές των εκλογών του 2000 και των παράνομων ελληνοποιήσεων που καταγγέλθηκαν τότε από την ΝΔ, τότε έχουμε σχηματίσει μία συνολική εικόνα για την αξιοπιστία της διαδικασίας.

Δηλαδή αγαπημένε μου φίλε με λίγα λόγια, όταν αναρωτιέσαι και ρωτάς με απογοήτευση «τι ψηφίσατε ρε μαλάκες» για αυτά που ζεις, η απάντηση είναι «όχι αυτό που βγήκε».

ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ?

Τώρα όμως αποθρασύνθηκαν. Στην τελευταία αυτή αναμέτρηση στις 21.5.23, τα ανεξήγητα αυξημένα ποσοστά της ΝΔ ήταν επόμενο να δημιουργήσουν εύλογες απορίες. Δεν φοβήθηκαν όμως την παραμικρή αντίδραση του εκλογικού σώματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τα τρία χρόνια της καταπάτησης κάθε συνταγματικού δικαιώματος μέσα από τις "έκτακτες" συνθήκες της υγειονομικής χούντας του Covid, θεώρησαν ότι ο λαός έχει ποδηγετηθεί αρκετά ώστε θα μπορούσαν πλέον να θριαμβεύσουν εκλογικά μέσω του γνωστού αλγορίθμου.

Όταν μάλιστα το μέγα σκάνδαλο των υποκλοπών δεν κατέστη ικανό να ρίξει την κυβέρνηση, και με τη συνενοχή της ελλείπουσας αντιπολίτευσης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως αντιλαμβάνεστε, όλα όσα ζούμε τα τελευταία 12 χρόνια  (....)  βασίζονται κυρίως πάνω στην ψευδαίσθηση που δημιουργούν πως ο λαός έχει συμμετοχή στις αποφάσεις σε αξιόπιστες εκλογικές διαδικασίες. Όπως αποδεικνύεται όμως, ο λαός τελικά δεν έχει ούτε το ελάχιστο.

Ούτε την ελάχιστη επιλογή να αποφασίζει με την διεξαγωγή εκλογών κάθε 4 χρόνια, το αποτέλεσμα των οποίων κρίνεται από έναν υπολογιστή που ελέγχουν οι τραπεζίτες.

Κι αυτό με την συμμετοχή και την στήριξη όλων των Αστικών Κομμάτων.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ?

Εκείνο, το αυτονόητο, που θα όφειλε να συμβεί είναι η διασφάλιση του αδιάβλητου των εκλογών της 25.6.2023 και την ψήφιση ΕΝΟΣ και μόνο σχετικού νόμου (που θα αναγνώριζε τα επίσημα εκλογικά αποτελέσματα ΜΟΝΟ με ευθύνη του ΥΠΕΣ με την ευθύνη της διακομματικής επιτροπής και διασταύρωση των αποτελεσμάτων από τα εκλογικά τμήματα και ΟΧΙ απευθείας από την ανεξέλεγκτη Singular Logic) από την προσωρινή έστω συγκρότηση της βουλής που θα ορκιστεί την Κυριακή 28.5.2023 και θα διαλυθεί, σύμφωνα με το σχέδιο των Αμερικανών, τη Δευτέρα 29.5.2023.Όποιος από τους υπόλοιπους 4 νικητές της εκλογικής διαδικασίας θα ήταν αντίθετος με αυτή την πρόταση, θα ήταν αυτόματα συμμέτοχος της σχεδιασμένης και διαρκούς ΝΟΘΕΙΑΣ των αποτελεσμάτων στις ελληνικές εκλογές.Και θα το καταλάβαινε και όποιος "ελληνικός λαός" ήθελε να το καταλάβει.(Γιάννης Πάνου-Βλ. ΠΗΓΕΣ)

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!

ΠΗΓΕΣ

https://tillthehalt.blogspot.com/2022/05/blog-post_27.html?fbclid=IwAR3Cd693DVj-iIvwNru7WOIZXrdyAjBx1dEda2SB7512Mp9udArNELLRiZQ

https://www.kathimerini.gr/politics/360640/eklogikoi-katalogoi-poy-paraplanoyn/

https://www.koutipandoras.gr/article/singular-logic-o-ethnikos-ergolavos-tis-pliroforikis-analamvanei-erga-horis/

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=430291

:https://www.kathimerini.gr/economy/local/186292/sta-cheria-tis-first-data-i-delta-singular/)

:https://www.capital.gr/epixeiriseis/128376/git-holdings-duo-xronia-kai-3-kiniseis-gia-enan-omilo)

:https://www.eurobank.gr/el/omilos/grafeio-tupou/782-news-page)

https://www.tanea.gr/2014/05/15/economy/omilos-peiraiws-soyper-ntil-kai-anasa-reystotitas/

Δείτε την απόφαση ανάθεσης του υπουργείο Εσωτερικών στη Singular Logic

Δείτε το Π.Δ. που επιτρέπει στη Singular Logic να παίρνει έργα δίχως διαγωνισμό

https://web.facebook.com/profile.php?id=100013779945850

Η άνοδος του οικονομικού φασισμού 

-Η "ελίτ"-

Σε κείμενα των: 

Thomas J. DiLorenzo

Δημοσιεύθηκε αρχικά στο The Freeman, Ιούνιος 1994

και Rodney Atkinson,  06 Σεπτεμβρίου 2022

"ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΕΣΑ ΣΕ 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ 1945; Πώς οι αντιφασίστες σύμμαχοί μας κατά τη διάρκεια του πολέμου (Ρωσία, Γιουγκοσλαβία) μετατράπηκαν σε εχθρούς μας και οι φασίστες εχθροί μας (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και [συνεργατική) Γαλλία μετατράπηκαν σε «φίλους» που εξάλειψαν τη χώρα, το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία μας – μέχρι να τα αποκαταστήσουμε - το 2021 ;(...) Οι ελιτιστές δεν είναι η αληθινή ελίτ, είναι οι αυτοδιοριζόμενες «ελίτ» που εργάζονται σε ή για τις μεγάλες επιχειρήσεις, τη μεγάλη κυβέρνηση και τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν τον ίδιο τον ορισμό των «ελίτ». 

                                                                                                        Rodney Atkison

Όταν οι άνθρωποι ακούν τη λέξη «φασισμός» σκέφτονται φυσικά τον άσχημο ρατσισμό και τον αντισημιτισμό του, όπως ασκήθηκε από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του Μουσολίνι και του Χίτλερ. Αλλά υπήρχε επίσης μια συνιστώσα οικονομικής πολιτικής του φασισμού, γνωστή στην Ευρώπη κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 ως «κορπορατισμός», που ήταν ένα ουσιαστικό συστατικό του οικονομικού ολοκληρωτισμού, όπως ασκήθηκε από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ. 

Ο λεγόμενος κορπορατισμός υιοθετήθηκε στην Ιταλία και τη Γερμανία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και θεωρήθηκε ως «πρότυπο» από αρκετούς διανοούμενους και διαμορφωτές πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. 

Μια εκδοχή του οικονομικού φασισμού στην πραγματικότητα υιοθετήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1930 και επιβιώνει μέχρι σήμερα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτές οι πολιτικές δεν ονομάζονταν «φασισμός» αλλά «σχεδιασμένος καπιταλισμός». Η λέξη φασισμός μπορεί να μην είναι πλέον πολιτικά αποδεκτή.

Ο Ελεύθερος Κόσμος Φλερτάρει με τον Φασισμό

Λίγοι Αμερικανοί γνωρίζουν ή μπορούν να θυμηθούν πώς τόσοι πολλοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θεωρούσαν τον οικονομικό φασισμό ως το κύμα του μέλλοντος κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Ο Αμερικανός Πρέσβης στην Ιταλία, Richard Washburn Child, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με τον «κοπορατισμό» που έγραψε στον πρόλογο της αυτοβιογραφίας του Μουσολίνι το 1928 ότι «μπορεί να προβλεφθεί με οξυδέρκεια ότι κανένας άνθρωπος δεν θα παρουσιάσει διαστάσεις μόνιμης μεγαλοσύνης ίσες με τον Μουσολίνι. . . . Ο Ντούτσε είναι τώρα η μεγαλύτερη φιγούρα αυτής της σφαίρας και του χρόνου. 1 » Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έγραψε το 1927 ότι «Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν εξ ολοκλήρου μαζί σου» και «φόρεσε το φασιστικό μαύρο πουκάμισο. Μέχρι το 1940, ο Τσόρτσιλ εξακολουθούσε να περιγράφει τον Μουσολίνι ως «ένα σπουδαίο άνθρωπο».

Ο αμερικανός βουλευτής Sol Bloom, Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων, είπε το 1926 ότι ο Μουσολίνι «θα είναι σπουδαίος όχι μόνο για την Ιταλία αλλά και για όλους μας εάν τα καταφέρει. Είναι η έμπνευσή του, η αποφασιστικότητά του, ο συνεχής μόχθος του που έχει κυριολεκτικά αναζωογονήσει την Ιταλία. .» 3

Ένας από τους πιο ειλικρινείς Αμερικανούς φασίστες ήταν ο οικονομολόγος Λόρενς Ντένις. Στο βιβλίο του το 1936, The Coming American Fascism, ο Ντένις δήλωσε ότι οι υπερασπιστές του «αμερικανισμού του 18ου αιώνα» ήταν βέβαιο ότι θα γίνονταν «ο περίγελος των συμπατριωτών τους» και ότι η υιοθέτηση του οικονομικού φασισμού θα ενίσχυε το «εθνικό πνεύμα» και το έθεσε. πίσω από «τις επιχειρήσεις δημόσιας πρόνοιας και κοινωνικού ελέγχου». Το μεγάλο εμπόδιο στην ανάπτυξη του οικονομικού φασισμού, θρηνούσε ο Ντένις, ήταν «οι φιλελεύθεροι κανόνες δικαίου ή οι συνταγματικές εγγυήσεις των ιδιωτικών δικαιωμάτων».

Ορισμένοι Βρετανοί διανοούμενοι ήταν ίσως οι πιο χτυπημένοι από τον φασισμό. Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο ανακοίνωσε το 1927 ότι οι συνάδελφοί του «οι σοσιαλιστές θα πρέπει να χαρούν να βρουν επιτέλους έναν σοσιαλιστή [Μουσολίνι] που μιλά και σκέφτεται όπως κάνουν οι υπεύθυνοι κυβερνώντες». Βοήθησε  στη δημιουργία της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών της οποίας το «Περίγραμμα του εταιρικού κράτους», σύμφωνα με τον ιδρυτή της οργάνωσης, Sir Oswald Mosley, ήταν «στο Ιταλικό Μοντέλο». Κατά την επίσκεψή του στην Αγγλία, ο Αμερικανός συγγραφέας Έζρα Πάουντ δήλωσε ότι ο Μουσολίνι «συνέχιζε το έργο του Τόμας Τζέφερσον». 5

Επομένως, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι, ως οικονομικό σύστημα, ο φασισμός έγινε ευρέως αποδεκτός στις δεκαετίες του 1920 και του '30. Οι κακές πράξεις μεμονωμένων φασιστών καταδικάστηκαν αργότερα, αλλά η πρακτική του οικονομικού φασισμού δεν καταδικάστηκε ποτέ. 

Μέχρι σήμερα, οι ιστορικά ανενημέρωτοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν το βαρύγδουπο σύνθημα ότι, παρά τα λάθη του, ο Μουσολίνι τουλάχιστον «έκανε τα τρένα να κινούνται στην ώρα τους», υπονοώντας ότι οι παρεμβατικές βιομηχανικές πολιτικές του ήταν επιτυχείς.

Το Ιταλικό «Κορπορατιστικό» Σύστημα

Ο λεγόμενος «κοπορατισμός», όπως τον ασκούσε ο Μουσολίνι και τον σεβόταν τόσοι πολλοί διανοούμενοι και διαμορφωτές πολιτικής, είχε πολλά βασικά στοιχεία:

Το κράτος έρχεται πριν από το άτομο. Το Webster's New Collegiate Dictionary ορίζει τον φασισμό ως «μια πολιτική φιλοσοφία, κίνημα ή καθεστώς που εξυψώνει το έθνος και συχνά επιφυλάσσεται πάνω από το άτομο και που αντιπροσωπεύει μια συγκεντρωτική, αυταρχική κυβέρνηση».

Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κλασική φιλελεύθερη ιδέα ότι τα άτομα έχουν φυσικά δικαιώματα που προϋπάρχουν της κυβέρνησης και ότι η κυβέρνηση αντλεί τις «δίκαιες εξουσίες» της μόνο μέσω της συγκατάθεσης των κυβερνώμενων και ότι η κύρια λειτουργία της κυβέρνησης είναι να προστατεύει τις ζωές, τις ελευθερίες και τις περιουσίες των πολιτών της και όχι να εξυμνεί το κράτος.

Ο Μουσολίνι έβλεπε αυτές τις φιλελεύθερες ιδέες (με την ευρωπαϊκή έννοια της λέξης «φιλελεύθερος») ως αντίθεση του φασισμού:

«Η φασιστική αντίληψη της ζωής», έγραψε ο Μουσολίνι, «τονίζει τη σημασία του κράτους και αποδέχεται το άτομο μόνο στο βαθμό που τα συμφέροντά του συμπίπτουν με το Δημόσιο. Αντιτίθεται στον κλασικό φιλελευθερισμό [που] αρνιόταν το κράτος στο όνομα του ατόμου. Ο φασισμός επαναβεβαιώνει τα δικαιώματα του κράτους εκφράζοντας την πραγματική ουσία του ατόμου». 6

Ο Μουσολίνι θεώρησε αφύσικο για μια κυβέρνηση να προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα:

«Η αρχή ότι η κοινωνία υπάρχει μόνο για την ευημερία και την ελευθερία των ατόμων που τη συνθέτουν δεν φαίνεται να είναι σύμφωνη με τα σχέδια της φύσης». 7 «Αν ο κλασικός φιλελευθερισμός περιγράφει τον ατομικισμό», συνέχισε ο Μουσολίνι, «ο φασισμός περιγράφει την κυβέρνηση».

Η ουσία του φασισμού, επομένως, είναι ότι η κυβέρνηση πρέπει να είναι ο κύριος, όχι ο υπηρέτης, του λαού. Σκέψου το. Πιστεύει κανείς στην Αμερική ότι δεν είναι αυτό που έχουμε τώρα; Είναι πράγματι οι πράκτορες της Υπηρεσίας Εσωτερικών Εσόδων «υπηρέτες» μας; Η υποχρεωτική «εθνική υπηρεσία» για τους νέους, η οποία υπάρχει πλέον σε πολλές πολιτείες και αποτελεί μέρος ενός ομοσπονδιακού χρηματοδοτούμενου προγράμματος, δεν είναι ένα κλασικό παράδειγμα εξαναγκασμού ατόμων να υπηρετήσουν το κράτος; Δεν είναι αυτή η ιδέα πίσω από τη μαζική ρύθμιση και την εργαλειοποίηση της αμερικανικής βιομηχανίας και κοινωνίας η αντίληψη ότι τα άτομα πρέπει να αναγκάζονται να συμπεριφέρονται με τρόπους που καθορίζονται από μια μικρή κυβερνητική ελίτ; Όταν ο κορυφαίος μεταρρυθμιστής της υγειονομικής περίθαλψης του έθνους δήλωσε πρόσφατα ότι η χειρουργική επέμβαση παράκαμψης καρδιάς σε έναν 92χρονο άνδρα ήταν «σπατάλη πόρων», δεν ήταν αυτή η επιτομή του φασιστικού ιδεώδους?

Το Σύνταγμα των ΗΠΑ γράφτηκε από άτομα που πίστευαν στην κλασική φιλελεύθερη φιλοσοφία των ατομικών δικαιωμάτων και προσπάθησαν να προστατεύσουν αυτά τα δικαιώματα από την κυβερνητική καταπάτηση. Όμως, δεδομένου ότι η φασιστική/κολεκτιβιστική φιλοσοφία έχει τόσο μεγάλη επιρροή, οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις κατά τον τελευταίο μισό αιώνα έχουν καταργήσει πολλά από αυτά τα δικαιώματα απλώς αγνοώντας πολλές από τις διατάξεις του Συντάγματος που είχαν σχεδιαστεί για να τα προστατεύσουν. Όπως έχει παρατηρήσει ο νομικός μελετητής Ρίτσαρντ Έπσταϊν: «[Η] εξέχουσα επικράτεια . . . και οι παράλληλες ρήτρες στο Σύνταγμα αποδίδουν . . . υποψιάζομαι, πολλές από τις προαναγγελθείσες μεταρρυθμίσεις και θεσμούς του εικοστού αιώνα: χωροταξία, έλεγχος ενοικίων, νόμοι για τις αποζημιώσεις των εργαζομένων, πληρωμές μεταβιβάσεων, προοδευτική φορολογία». 8 Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι περισσότερες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις υιοθετήθηκαν αρχικά κατά τη δεκαετία του '30, όταν η φασιστική/κολεκτιβιστική φιλοσοφία βρισκόταν στην ακμή της.

Προγραμματισμένη βιομηχανική «εναρμόνιση». Ένας άλλος βασικός λίθος του ιταλικού κορπορατισμού ήταν η ιδέα ότι οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης στην οικονομία δεν θα έπρεπε να γίνονται σε ad hoc βάση, αλλά θα έπρεπε να «συντονίζονται» από κάποιου είδους κεντρικό συμβούλιο σχεδιασμού. 

Η κυβερνητική παρέμβαση στην Ιταλία ήταν «πολύ ποικιλόμορφη, ποικίλη, αντίθετη. Υπήρξε ανοργανική . . . παρέμβαση, κατά περίπτωση, όπως προέκυψε η ανάγκη», παραπονέθηκε ο Μουσολίνι το 1935. 9 Ο φασισμός θα το διόρθωνε αυτό κατευθύνοντας την οικονομία προς «ορισμένους σταθερούς στόχους» και θα «έβαζε τάξη στον οικονομικό τομέα». 10 

Ο κορπορατιστικός σχεδιασμός, σύμφωνα με τον σύμβουλο του Μουσολίνι, Fausto Pitigliani, θα έδινε στην κυβερνητική παρέμβαση στην ιταλική οικονομία μια ορισμένη «ενότητα στόχου», όπως ορίζεται από τους κυβερνητικούς σχεδιαστές. 11

Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα εκφράστηκαν από τον Robert Reich (σήμερα Υπουργός Εργασίας των ΗΠΑ) και τον Ira Magaziner (επί του παρόντος η μεταρρύθμιση της υγειονομικής περίθαλψης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης «Czar») στο βιβλίο τους Minding America's Business. 12  Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η «ακατάστατη αγορά», μια παρεμβατική βιομηχανική πολιτική «πρέπει να επιδιώξει να ενσωματώσει όλο το φάσμα των στοχευμένων κυβερνητικών πολιτικών - προμήθειες, έρευνα και ανάπτυξη, εμπόριο, αντιμονοπωλιακές πιστώσεις, φορολογικές πιστώσεις και επιδοτήσεις - σε μια συνεκτική στρατηγική . . . .» 13

Οι τρέχουσες παρεμβάσεις στη βιομηχανική πολιτική, θρηνούσαν οι Reich και Magaziner, είναι «το προϊόν κατακερματισμένων και ασυντόνιστων αποφάσεων που λαμβάνονται από [πολλούς διαφορετικούς] εκτελεστικούς φορείς, το Κογκρέσο και ανεξάρτητους ρυθμιστικούς φορείς . . . . Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη στρατηγική για τη χρήση αυτών των προγραμμάτων για τη βελτίωση τους . . . στην οικονομία των ΗΠΑ». 14

Στο βιβλίο του, The Silent War, το 1989, ο Magaziner επανέλαβε αυτό το θέμα υποστηρίζοντας μια συντονιστική ομάδα όπως το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας να υιοθετήσει μια εθνική στρατηγική στη βιομηχανία». 15 ] Ο Λευκός Οίκος έχει στην πραγματικότητα ιδρύσει ένα «Εθνικό Συμβούλιο Οικονομικής Ασφάλειας». Οποιοσδήποτε άλλος υποστηρικτής μιας παρεμβατικής «βιομηχανικής πολιτικής» έχει διατυπώσει ένα παρόμοιο επιχείρημα «ενότητας στόχου», όπως περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Pitigliani πριν από περισσότερο από μισό αιώνα.

Συμπράξεις κυβέρνησης-επιχειρήσεων

Ένα τρίτο καθοριστικό χαρακτηριστικό του οικονομικού φασισμού είναι ότι η ιδιωτική ιδιοκτησία και η ιδιοκτησία επιχειρήσεων επιτρέπονται, αλλά στην πραγματικότητα ελέγχονται από την κυβέρνηση μέσω μιας «συνεργασίας» επιχείρησης-κυβέρνησης. Όπως σημείωσε συχνά η Ayn Rand, ωστόσο, σε μια τέτοια εταιρική σχέση η κυβέρνηση είναι πάντα ο ανώτερος ή κυρίαρχος «εταίρος».

Στην Ιταλία του Μουσολίνι, οι επιχειρήσεις ομαδοποιήθηκαν από την κυβέρνηση σε νομικά αναγνωρισμένα «συνδικάτα», όπως η «Εθνική Φασιστική Συνομοσπονδία Εμπορίου», η «Εθνική Φασιστική Συνομοσπονδία Πιστώσεων και Ασφαλίσεων» και ούτω καθεξής. Όλες αυτές οι «φασιστικές συνομοσπονδίες» «συντονίστηκαν» από ένα δίκτυο κυβερνητικών φορέων σχεδιασμού που ονομάζονταν «εταιρίες», μία για κάθε κλάδο. Ένα μεγάλο «Εθνικό Συμβούλιο Εταιρειών» χρησίμευε ως εθνικός επόπτης των μεμονωμένων «εταιρειών» και είχε την εξουσία να «εκδίδει κανονισμούς υποχρεωτικού χαρακτήρα». 16

Ο σκοπός αυτής της βυζαντινής ρύθμισης ήταν να μπορέσει η κυβέρνηση να «ασφαλίσει τη συνεργασία . . . μεταξύ των διαφόρων κατηγοριών παραγωγών σε κάθε συγκεκριμένο εμπόριο ή κλάδο παραγωγικής δραστηριότητας.» 17 Η ενορχηστρωμένη από την κυβέρνηση «συνεργασία» ήταν απαραίτητη γιατί «η αρχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας» θα μπορούσε να είναι χρήσιμη μόνο «στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος» όπως ορίζεται από τους κυβερνητικούς γραφειοκράτες. 18

Αυτή η ιδέα της «συνεργασίας» υπό την εντολή και την κυριαρχία της κυβέρνησης βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο όλων των παρεμβατικών σχεδίων βιομηχανικής πολιτικής. Μια επιτυχημένη βιομηχανική πολιτική, γράφουν οι Reich and Magaziner, «θα απαιτούσε προσεκτικό συντονισμό μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα». 19 «Κυβέρνηση και ιδιωτικός τομέας πρέπει να συνεργαστούν». 20 «Η οικονομική επιτυχία εξαρτάται πλέον σε μεγάλο βαθμό από τον συντονισμό, τη συνεργασία και την προσεκτική στρατηγική επιλογή», ​​καθοδηγούμενη από την κυβέρνηση." 21

Το AFL-CIO έχει επαναλάβει αυτό το θέμα, υποστηρίζοντας ένα « τριμερές Εθνικό Συμβούλιο Επαναβιομηχάνισης—συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων της εργασίας, των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης» που υποτίθεται ότι θα «σχεδίαζε» την οικονομία. Δημοσίευσε μια έκθεση που συντάχθηκε από επιχειρηματίες από τους Lazard Freres, du Pont, Burroughs, Chrysler, Electronic Data Systems και άλλες εταιρείες που προωθούν μια υποτιθέμενη «νέα» πολιτική που βασίζεται στη «συνεργασία της κυβέρνησης με τις επιχειρήσεις και την εργασία». 23

Μια άλλη έκθεση, της οργάνωσης «Rebuild America», που συντάχθηκε το 1986 από τον Robert Reich και τους οικονομολόγους Robert Solow, Lester Thurow, Laura Tyson, Paul Krugman, Pat Choate και Lawrence Chimerine, προτρέπει «περισσότερη ομαδική εργασία» μέσω «συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μεταξύ της κυβέρνησης, των επιχειρήσεων και του ακαδημαϊκού κόσμου». 24 Αυτή η έκθεση ζητά «εθνικούς στόχους» που θα τεθούν από κυβερνητικούς σχεδιαστές, οι οποίοι θα επινοήσουν μια «συνολική επενδυτική στρατηγική» που θα επιτρέπει μόνο την πραγματοποίηση «παραγωγικών» επενδύσεων, όπως ορίζονται από την κυβέρνηση.

Μερκαντιλισμός και προστατευτισμός

Κάθε φορά που οι πολιτικοί αρχίζουν να μιλούν για «συνεργασία» με επιχειρήσεις, είναι καιρός να φυλάξετε το πορτοφόλι σας. 

Παρά τη φασιστική ρητορική περί «εθνικής συνεργασίας» και εργασίας για τα εθνικά, και όχι τα ιδιωτικά, συμφέροντα, η αλήθεια είναι ότι οι μερκαντιλιστικές και προστατευτικές πρακτικές διέλυσαν το σύστημα. 

Ο Ιταλός κοινωνικός κριτικός Gaetano Salvemini έγραψε το 1936 ότι στον κορπορατισμό, «το κράτος, δηλαδή ο φορολογούμενος είναι αυτός που έχει γίνει υπεύθυνος έναντι της ιδιωτικής επιχείρησης. Στη φασιστική Ιταλία το κράτος πληρώνει για τις γκάφες των ιδιωτικών επιχειρήσεων». 25 Όσο η επιχείρηση ήταν καλή, έγραψε ο Salvemini, «το κέρδος παρέμενε στην ιδιωτική πρωτοβουλία». 26Όταν όμως ήρθε η ύφεση, «η κυβέρνηση πρόσθεσε την απώλεια στο βάρος των φορολογουμένων. Το κέρδος είναι ιδιωτικό και ατομικό. Η απώλεια είναι δημόσια και κοινωνική». 27

Το ιταλικό εταιρικό κράτος, όπως έγραψε ο Economist στις 27 Ιουλίου 1935, «ισοδυναμεί μόνο με την εγκαθίδρυση μιας νέας και δαπανηρής γραφειοκρατίας για την οποία όσοι βιομήχανοι μπορούν να ξοδέψουν το απαραίτητο ποσό, μπορούν να αποκτήσουν σχεδόν ό,τι θέλουν και να εφαρμόσουν το χειρότερο είδος μονοπωλιακών πρακτικών σε βάρος του μικρού που στριμώχνεται στη διαδικασία».

Ο κορπορατισμός, με άλλα λόγια, ήταν ένα τεράστιο σύστημα εταιρικής ευημερίας. «Τα τρία τέταρτα του ιταλικού οικονομικού συστήματος», καυχιόταν ο Μουσολίνι το 1934, «είχαν επιδοτηθεί από την κυβέρνηση». 28

Αν αυτό σας φαίνεται γνωστό, είναι επειδή είναι ακριβώς το αποτέλεσμα των γεωργικών επιδοτήσεων, της τράπεζας εξαγωγών-εισαγωγών, των εγγυημένων δανείων σε «προτιμώμενους» επιχειρηματικούς δανειολήπτες, του προστατευτισμού, της διάσωσης της Chrysler, του μονοπωλιακού franchising και πολλών άλλων μορφών εταιρικής ευημερίας που πληρώνονται. άμεσα ή έμμεσα από τον Αμερικανό φορολογούμενο.

Ένα άλλο αποτέλεσμα της στενής «συνεργασίας» μεταξύ επιχειρήσεων και κυβέρνησης στην Ιταλία ήταν «μια συνεχής ανταλλαγή προσωπικού μεταξύ των . . . δημόσιων υπηρεσιών και των ιδιωτικών επιχειρήσεεων». 29 Εξαιτίας αυτής της «περιστρεφόμενης πόρτας» μεταξύ επιχειρήσεων και κυβέρνησης, ο Μουσολίνι είχε «δημιουργήσει ένα κράτος μέσα στο κράτος για να εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα που δεν είναι πάντα σε αρμονία με τα γενικά συμφέροντα του έθνους». 30

Η «περιστρεφόμενη πόρτα» του Μουσολίνι πήρε πολλές στροφές:

Ο Signor Caiano, ένας από τους πιο έμπιστους συμβούλους του Μουσολίνι, ήταν αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, εντάχθηκε στην Orlando Shipbuilding Company. Τον Οκτώβριο του 1922, μπήκε στο υπουργικό συμβούλιο του Μουσολίνι και οι επιδοτήσεις για ναυπηγικές κατασκευές και το εμπορικό ναυτικό πέρασαν στον έλεγχο του τμήματός του. Ο στρατηγός Cavallero, στο τέλος του πολέμου, άφησε το στρατό και μπήκε στην Pirelli Rubber Company. . . ; Το 1925 έγινε υφυπουργός στο Υπουργείο Πολέμου. το 1930 άφησε το Υπουργείο Πολέμου, και μπήκε στην υπηρεσία της εταιρείας εξοπλισμών Ansaldo. Ανάμεσα στους σκηνοθέτες των μεγάλων. . . εταιρειών στην Ιταλία, απόστρατοι στρατηγοί και στρατηγοί εν ενεργεία έγιναν πολυάριθμοι μετά την έλευση του φασισμού. 31

Τέτοιες πρακτικές είναι πλέον τόσο διαδεδομένες στις Ηνωμένες Πολιτείες —ιδιαίτερα στις αμυντικές βιομηχανίες— που δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια.

Από οικονομική σκοπιά, φασισμός σήμαινε (και σημαίνει) μια παρεμβατική βιομηχανική πολιτική, τον μερκαντιλισμό, τον προστατευτισμό [του κεφαλαίου]και μια ιδεολογία που κάνει το άτομο υποχείριο του κράτους. «Μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει το κράτος για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για το κράτος» είναι μια εύστοχη περιγραφή της οικονομικής φιλοσοφίας του φασισμού.

Η όλη ιδέα πίσω από τη συλλογικότητα γενικά και τον φασισμό ειδικότερα είναι να γίνουν οι πολίτες υποχείριοι του κράτους και να τεθεί η εξουσία της κατανομής των πόρων στα χέρια μιας μικρής ελίτ. Όπως είπε εύγλωττα ο Αμερικανός φασίστας οικονομολόγος Lawrence Dennis, ο φασισμός «δεν αποδέχεται τα φιλελεύθερα δόγματα ως προς την κυριαρχία του καταναλωτή ή του εμπόρου στην ελεύθερη αγορά. . . .Τουλάχιστον θεωρεί ότι η ελευθερία της αγοράς και η ευκαιρία για ανταγωνιστικά κέρδη είναι δικαιώματα του ατόμου». Τέτοιες αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται από μια «κυρίαρχη τάξη» που ονόμασε «η ελίτ». 32

Γερμανικός Οικονομικός Φασισμός

Ο οικονομικός φασισμός στη Γερμανία ακολούθησε μια «σχεδόν πανομοιότυπη πορεία. Ένας από τους διανοούμενους πατέρες του γερμανικού φασισμού ήταν ο Paul Lensch, ο οποίος δήλωσε στο βιβλίο του Three Years of World Revolution ότι «ο σοσιαλισμός πρέπει να παρουσιάσει μια συνειδητή και αποφασιστική αντίθεση στον ατομικισμό». 33 

Η φιλοσοφία του γερμανικού φασισμού εκφράστηκε στο σύνθημα Gemeinnutz geht vor Eigennutz, που σημαίνει «το κοινό καλό προηγείται του ιδιωτικού αγαθού». 

«Ο Άριος δεν είναι ο καλύτερος στις διανοητικές του ιδιότητες», δήλωσε ο Χίτλερ στο Mein Kampf, αλλά στην πιο ευγενή του μορφή «υποτάσσει πρόθυμα το εγώ του στην κοινότητα και, αν το απαιτεί η ώρα, ακόμη και το θυσιάζει». 34 Το άτομο «δεν έχει δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις». 35

Οπλισμένοι με αυτή τη φιλοσοφία, οι εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας ακολούθησαν οικονομικές πολιτικές πολύ παρόμοιες με της Ιταλίας: «συνεργασίες» με εντολή της κυβέρνησης μεταξύ επιχειρήσεων, κυβέρνησης και συνδικάτων που οργανώθηκαν από ένα σύστημα περιφερειακών «οικονομικών επιμελητηρίων», που όλα εποπτεύονταν από ένα Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών.

Ένα «Πρόγραμμα του Κόμματος» 25 σημείων εγκρίθηκε το 1925 με μια σειρά από «απαιτήσεις» οικονομικής πολιτικής, όλα προηγούμενα από τη γενική δήλωση ότι «οι δραστηριότητες του ατόμου δεν πρέπει να έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του συνόλου. . . αλλά πρέπει να είναι για το γενικό καλό». 36 

Αυτή η φιλοσοφία πυροδότησε μια ρυθμιστική επίθεση στον ιδιωτικό τομέα. «Απαιτούμε ανελέητο πόλεμο εναντίον όλων εκείνων των οποίων οι δραστηριότητες βλάπτουν το κοινό συμφέρον», προειδοποίησαν οι Ναζί. 37Και ποιοι είναι αυτοί στους οποίους πρέπει να γίνει «πόλεμος»; «Κοινοί εγκληματίες», [ που αρχικά ήταν] οι τοκογλύφοι, δηλ. τραπεζίτες και άλλοι κερδοσκόποι, γενικά. Μεταξύ των άλλων πολιτικών που ζητούσαν οι Ναζί ήταν η κατάργηση των τόκων. ένα κυβερνητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης· την ικανότητα της κυβέρνησης να κατάσχει γη χωρίς αποζημίωση (ρύθμιση υγροτόπων;)

{ Σημ, του μτφρ.: ο Χίτλερ εγκατέλειψε στη συνέχεια αυτά τα οικονομικά δόγματα κατά της «συμφεροντολογικής σκλαβιάς» του Γκότφριντ Φέντερ  κρατώντας όμως τον «εξωτερικό ρατσισμό» (αν και δούλευε πάντα με Σιωνιστές τραπεζίτες και βιομήχανους, το Γερμανικό Γενικό Επιτελείο) και μετακόμισε στον εταιρικό μονοπωλιακό καπιταλισμό (ουσιαστικά ιδιωτικοποιημένο κρατικοσοσιαλιστικό μηχανισμό - τη μεγάλη χρηματοδότηση, τη μεγάλη επιχείρηση χωρίς τον ανταγωνισμό ή την εκταμιευμένη ιδιοκτησία και τον έλεγχο των μέσων παραγωγής. Ο Χίτλερ σκότωσε τους λαϊκιστές υποστηρικτές του που έλκονταν από τα οικονομικά του Φέντερ ενάντια στην "συμφεροντολογική σκλαβιά" - οδεύοντας προς τη γερμανική υπεροχή για να αντιμετωπίσει το εβραϊκό υπερκείμενο και παίρνοντας χρήματα από τους άνδρες που άλλαξαν τελικά την επανάσταση του Φέντερ σε ιδιωτικοποιημένο κρατικό πολεμικό κορπορατισμό τύπου "Μπους-Κλίντον"].

Έτσι υιοθέτησε το κυβερνητικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση· και μια γενική επίθεση στην επιχειρηματικότητα του ιδιωτικού τομέα που καταγγέλθηκε ως «εβραϊκό υλιστικό πνεύμα». 38 Μόλις εξαλειφθεί αυτό το «πνεύμα», «Το Κόμμα . . . είναι πεπεισμένο ότι το έθνος μας μπορεί να επιτύχει μόνιμη υγεία εκ των έσω μόνο με την αρχή: το κοινό συμφέρον πάνω από το προσωπικό συμφέρον». 39

Συμπεράσματα

Σχεδόν όλες οι συγκεκριμένες οικονομικές πολιτικές που υποστήριζαν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί φασίστες της δεκαετίας του 1930 έχουν επίσης υιοθετηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες με κάποια μορφή και συνεχίζουν να υιοθετούνται μέχρι σήμερα. Πριν από εξήντα χρόνια, όσοι υιοθέτησαν αυτές τις παρεμβατικές πολιτικές στην Ιταλία και τη Γερμανία το έκαναν επειδή ήθελαν να καταστρέψουν την οικονομική ελευθερία, την ελεύθερη επιχείρηση και τον ατομικισμό. Μόνο αν αυτοί οι θεσμοί καταργούνταν, θα μπορούσαν να ελπίζουν να επιτύχουν το είδος του ολοκληρωτικού κράτους που είχαν στο μυαλό τους.

Πολλοί Αμερικανοί πολιτικοί που έχουν υποστηρίξει περισσότερο ή λιγότερο απόλυτο κυβερνητικό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας ήταν πιο δόλιοι στην προσέγγισή τους. Υποστήριξαν και υιοθέτησαν πολλές από τις ίδιες πολιτικές, αλλά πάντα αναγνώριζαν ότι οι άμεσες επιθέσεις στην ιδιωτική ιδιοκτησία, την ελεύθερη επιχείρηση, την αυτοδιοίκηση και την ατομική ελευθερία δεν είναι πολιτικά ευχάριστες για την πλειοψηφία του αμερικανικού εκλογικού σώματος. Έτσι, έχουν θεσπίσει πάρα πολλές φορολογικές, ρυθμιστικές πολιτικές και πολιτικές μεταφοράς εισοδήματος που επιτυγχάνουν τα άκρα του οικονομικού φασισμού, αλλά οι οποίες είναι επικαλυμμένες με παραπλανητική ρητορική σχετικά με την υποτιθέμενη επιθυμία τους μόνο να «σώσουν» τον καπιταλισμό.

Οι Αμερικανοί πολιτικοί έχουν πάρει εδώ και καιρό το σύνθημά τους από αυτή την άποψη από τον Franklin D. Roosevelt, ο οποίος πούλησε την Εθνική Διοίκηση Ανάκαμψης (η οποία τελικά κρίθηκε αντισυνταγματική) με το σκεπτικό ότι «οι κυβερνητικοί περιορισμοί θα πρέπει να γίνονται δεκτοί στο εξής όχι για να παρεμποδίζουν τον ατομικισμό αλλά για να τον προστατεύουν». 40 Σε ένα κλασικό παράδειγμα οργουελικής διπλής ομιλίας, ο Ρούσβελτ υποστήριξε έτσι ότι ο ατομικισμός πρέπει να καταστραφεί για να προστετευθεί.

Τώρα που ο σοσιαλισμός έχει καταρρεύσει και δεν επιβιώνει πουθενά εκτός από την Κούβα, την Κίνα, το Βιετνάμ και τις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις, η μεγαλύτερη απειλή για την οικονομική ελευθερία και την ατομική ελευθερία βρίσκεται στον νέο οικονομικό φασισμό. Ενώ οι πρώην κομμουνιστικές χώρες προσπαθούν να ιδιωτικοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες βιομηχανίες όσο το δυνατόν γρηγορότερα, εξακολουθούν να μαστίζονται από κυβερνητικούς ελέγχους, αφήνοντάς τες ουσιαστικά φασιστικές οικονομίες: η ιδιωτική ιδιοκτησία και η ιδιωτική επιχείρηση επιτρέπονται, αλλά ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό και ρυθμίζονται από την κυβέρνηση.

Καθώς το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου αγωνίζεται να ιδιωτικοποιήσει τη βιομηχανία και να ενθαρρύνει την ελεύθερη επιχείρηση, εμείς στις Ηνωμένες Πολιτείες συζητάμε σοβαρά εάν πρέπει ή όχι να υιοθετήσουμε τον οικονομικό φασισμό της δεκαετίας του 1930 ως την οργανωτική αρχή ολόκληρου του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, το οποίο περιλαμβάνει 14 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Σκεφτόμαστε επίσης «συνεργασίες» επιχειρήσεων-κυβέρνησης στις βιομηχανίες αυτοκινήτων, αεροπορικών εταιρειών και επικοινωνιών, μεταξύ άλλων, και υιοθετούμε εμπορικές πολιτικές υπό τη διαχείριση της κυβέρνησης, επίσης στο πνεύμα των ευρωπαϊκών κορπορατιστικών σχημάτων της δεκαετίας του 1930.

Το κράτος και οι ακαδημαϊκοί απολογητές του είναι τόσο ικανοί στο να παράγουν προπαγάνδα για την υποστήριξη τέτοιων μεθόδων που οι Αμερικανοί ως επί το πλείστον αγνοούν τη φοβερή απειλή που αποτελούν για το μέλλον της ελευθερίας. Ο δρόμος προς τη δουλοπαροικία είναι γεμάτος οδικές πινακίδες που δείχνουν προς «τον αυτοκινητόδρομο της πληροφορίας», την «υγειονομική ασφάλεια», τις «εθνικές υπηρεσίες», το «διαχειριζόμενο εμπόριο» και τη «βιομηχανική πολιτική».

"ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ – ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, της ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ" 

γράφει ο Rodney Atkinson

Βλέπουμε το αποτύπωμα της αποκρουστικής ιδεολογίας του Κορπορατισμού (η βάση των φασιστικών και ναζιστικών συστημάτων) σε όλους εκείνους τους τομείς της πολιτικής και οικονομικής ζωής σε εθνικό και διεθνές επίπεδο που οδηγούν τους ανθρώπους στη φτώχεια, τον πόλεμο, τη δημοκρατική αδυναμία και την κοινωνική φυλάκιση. Κλίμα, Υγεία, WEF, στέγαση και αγροκτήματα, δημοκρατία και ψήφος, «φιλανθρωπίες», η «μεγάλη επαναφορά» και τα αίτια και η διεξαγωγή του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτή είναι η πρώτη από τις δύο αναρτήσεις για τον Κορπορατισμό.

Αναλάβετε τη διαμάχη μας με τον εχθρό: Σε σας από τα χέρια που αποτυγχάνουν ρίχνουμε τη δάδα. να είσαι δικός σου για να το κρατάς ψηλά. Εάν διακόψετε την πίστη μας σε εμάς που πεθάνουμε, δεν θα κοιμηθούμε, αν και φυτρώνουν παπαρούνες στα χωράφια της Φλάνδρας.

Παρά τα εκατομμύρια των νεκρών και τα λόγια του ποιητή John MacCrae, έχουμε πράγματι απατήσει την πίστη μας στους νεκρούς δύο παγκοσμίων πολέμων. Η Ευρώπη έχει υποστεί τα παρακάτω:

Τη διάλυση των δημοκρατικών εθνικών κρατών και κοινοβουλίων

Την Κατάργηση 19 κεντρικών τραπεζών και νομισμάτων

Τη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας 

Τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας 

Την εθνοκάθαρση Σέρβων, Εβραίων και Τσιγγάνων στη Γιουγκοσλαβία

Την άνοδο των ναζιστικών κινημάτων στην Ουκρανία, την Κροατία και τη Βοσνία με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Εβραίοι που φεύγουν από την Ευρώπη

Την επίθεση στη Ρωσία μέσω Ουκρανίας

Την επίθεση στην Καταλονία και τη φυλάκιση εκλεγμένων πολιτικών

Τη λογοκρισία των ειδικών της ιατρικής και της ανοσολογίας

Την απόλυση ακαδημαϊκών για «απαράδεκτες» απόψεις

Την παράνομη λογοκρισία και την απαγόρευση ατόμων και οργανισμών από ηγεμονικές μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΕΣΑ ΣΕ 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ 1945; Πώς οι αντιφασίστες σύμμαχοί μας κατά τη διάρκεια του πολέμου (Ρωσία, Γιουγκοσλαβία) μετατράπηκαν σε εχθρούς μας και οι φασίστες εχθροί μας (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και (συνεργατική) Γαλλία μετατράπηκαν σε «φίλους» που εξάλειψαν τη χώρα, το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία μας – μέχρι να τα αποκαταστήσουμε το 2021 ;

Η απάντηση είναι η ευρωπαϊκή, βρετανική και αμερικανική αγκαλιά του ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΥ - αυτή η ανίερη συμμαχία μεταξύ μεγάλων κρατικών Σοσιαλιστών και μεγάλων εταιρειών, παρακάμπτοντας τα κοινοβούλια, συγκεντρώνοντας την οικονομική και κοινωνική εξουσία και αψηφώντας τους καταναλωτές (με το κράτος νομιμοποιημένα μονοπώλια και καρτέλ) και τους ψηφοφόρους (με κομματική συνεργασία και χειραγώγηση της καταμέτρησης ψήφων). Ο ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ ήταν πάντα το θεμέλιο των ναζιστικών και φασιστικών συστημάτων. Πράγματι, ο ιδρυτής του ιταλικού φασιστικού κινήματος Μπενίτο Μουσολίνι είπε ότι ο κορπορατισμός ήταν η καλύτερη λέξη για να περιγράψει τον φασισμό! 

«Ο φασισμός θα έπρεπε πιο σωστά να ονομάζεται κορπορατισμός, αφού είναι η συγχώνευση της κρατικής και της εταιρικής εξουσίας».

Αυτά τα email μεταξύ του facebook και του Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων των ΗΠΑ το 2021 δείχνουν τη στενή συνεργασία για τη λογοκρισία μεταξύ της αμερικανικής μεγάλης τεχνολογίας και του καθεστώτος Μπάιντεν και είναι η επιτομή αυτής της φασιστικής συνεργασίας για την οποία ήταν τόσο περήφανος ο Μουσολίνι! https://gellerreport.com/2022/09/newly-released-emails-facebook-biden-regime-held-weekly-monthly-calls-to-discuss-who-what-to-censor-on-platform.html/ ?lctg=92530542

https://www.theepochtimes.com/over-50-biden-administration-employees-12-us-agencies-involved-in-social-media-censorship-push-documents_4704349.html

Στη μάχη του φασισμού ενάντια στο λαό:

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν σοσιαλιστής, μετέτρεψε το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα σε Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα και ότι ο Μπενίτο Μουσολίνι ήταν ηγετικό μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος πριν ιδρύσει το Ιταλικό Φασιστικό Κόμμα.

Ο Βρετανός φασίστας Oswald Mosley υπηρέτησε τόσο στις Συντηρητικές όσο και στις Σοσιαλιστικές Κυβερνήσεις και ίδρυσε τη Βρετανική Ένωση Φασιστών. Μετά τον πόλεμο ίδρυσε την εφημερίδα «The European». Η σύζυγός του Νταϊάνα Μόσλι ήταν αγαπημένη του κορπορατιστικού BBC και εναντιώθηκε σθεναρά στο Brexit.

Ο ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ είναι το τέλος της δημοκρατίας γιατί προωθεί:

Επιχειρηματικός έλεγχος στους καταναλωτές

Κρατική εξουσία επί των ψηφοφόρων,

Υπερεθνική εξουσία στα δημοκρατικά έθνη

Εισηγμένες εταιρείες που έχουν εύκολη πρόσβαση στις αποταμιεύσεις των πολιτών, όπως το κράτος έχει εύκολη πρόσβαση στα εισοδήματα των πολιτών

Ο ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ είναι το τέλος της αλήθειας 

επειδή οι οικονομικές και πολιτικές αλήθειες πηγάζουν από ανταγωνιστικές ιδέες και οικονομικές επιλογές ενώ ο Κορπορατισμός: 

– ενώνει την ατζέντα του μονοπωλιακού κράτους με τα επιχειρηματικά καρτέλ και τα μονοπώλια

– μειώνει τον ανταγωνισμό

– καταργεί την προσωπική ιδιοκτησία, λογοδοσία και επιρροή και υποκαθιστά τον διοικητικό κορπορατισμό όπου οι μέτοχοι δεν έχουν καμία εξουσία ή ακόμη και γνώση ότι είναι μέτοχοι (απλώς μια μάζα δικαιούχων συνταξιοδοτικών, ασφαλιστικών και επενδυτικών ταμείων)

– επιτρέπει στα εταιρικά μέσα ενημέρωσης και τη μεγάλη τεχνολογική λογοκρισία πολιτικών και κοινωνικών ιδεών και επιχειρημάτων

Ο κορπορατισμός αποκλείει την ευημερία γιατί:

– αποκλείει την προσωπική ιδιοκτησία και εκατομμύρια κίνητρα για την εξυπηρέτηση της κοινωνίας

– μειώνει τον ανταγωνισμό και συνεπώς τη δημοκρατική τιμολόγηση και τις νέες ιδέες

– ασκεί πίεση στην κυβέρνηση για προστασία από ανταγωνιστές και επιχειρηματίες

– ασκεί πιέσεις στην κυβέρνηση για φόρους που κάνουν διακρίσεις σε βάρος των ανταγωνιστών –

- ασκεί πίεση στην κυβέρνηση (και στην υπερεθνική διακυβέρνηση όπως η ΕΕ) για την προστασία του εμπορίου για το εταιρικό κέρδος

– ασκεί πίεση στην κυβέρνηση για μαζική μετανάστευση φθηνού εργατικού δυναμικού

-αυξάνει τη συγκέντρωση των επιχειρήσεων. 

«Πρέπει να είμαστε μεγάλοι για να ανταγωνιστούμε» λένε, αλλά αυτό που εννοούν είναι «Πρέπει να είμαστε μεγάλοι για να μην χρειάζεται να ανταγωνιστούμε»

Σε μια κορπορατιστική κοινωνία οι λίγοι ελέγχουν τους πολλούς και έχουν την αδιαμφισβήτητη δύναμη να αποκλείουν όλες τις εναλλακτικές στην ηγεμονία τους. Σε όλους τους τομείς της δημοκρατικής και διεθνούς κρίσης σήμερα βλέπουμε την ισχυρή εξαγορά από τους κορπορατιστές, τους κρατιστές συμμάχους τους και τα εταιρικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. 

Ο ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ

O Κορπορατισμός είναι καταστροφέας των βασικών πυλώνων μιας πολιτισμένης κοινωνίας – της δημοκρατίας, της αλήθειας και της ευημερίας. Στην πραγματικότητα είναι ακόμα πιο επικίνδυνος από αυτό! Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη δύναμη του κορπορατισμού να καταστρέψει την ίδια την ανθρωπότητα. Με πολέμους, μέσω της διαφθοράς και με ασθένειες.

Η BIG FARMA

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά μιας αντιδημοκρατικής κορπορατιστικής κοινωνίας είναι ο τρόπος με τον οποίο το κοινοβούλιο και οι άνθρωποι γίνονται υπηρέτες των επιχειρήσεων. Τα μεγάλα κατασκευαστικά, μεταφορικά, φαρμακευτικά ή στρατιωτικά έργα δεν οδηγούνται από την κυβέρνηση που εφαρμόζει μια δημοκρατικά εκφρασμένη ανάγκη αλλά συχνά από εταιρείες που δημιουργούν «ανάγκες» – και τα σχέδια, τα συστήματα και τους προϋπολογισμούς για την υλοποίησή τους.

Τίποτα δεν είναι πιο κραυγαλέο από τις φαρμακευτικές εταιρείες και τα εμβόλιά τους όπου δημιουργούνται θανατηφόροι ιοί με τη δικαιολογία ότι «αν δεν τους δημιουργήσουμε εμείς, θα είναι η φύση ή ένας εχθρός θα το κάνει και πρέπει να αναπτύξουμε ένα εμβόλιο». Τα εμβόλια για το COVID 19 έχουν αποδειχτεί χωρίς έλεος κερδοφόρα για τους παραγωγούς εμβολίων που έχουν κερδίσει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια για τον εαυτό τους, παρά τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους μετά τον εμβολιασμό και την κάλυψη θανάτων και εκτρώσεων σε δοκιμές εμβολίων (δεν αποκαλύφθηκαν ακόμη αφού εκατομμύρια εμβολιάστηκαν). https://www.wnd.com/2022/08/fda-knew-44-pregnant-women-pfizer-trial-suffered-miscarriages/ 

Η πανδημία γρίπης του 1918-1920 σκότωσε εκατομμύρια. Τελείωσε μέσα σε δύο χρόνια και δεν αναπτύχθηκε εμβόλιο. Τώρα επιστήμονες στις ΗΠΑ και τον Καναδά έχουν δημιουργήσει με «αντίστροφη μηχανική» μια ακόμη πιο θανατηφόρα εκδοχή αυτής της γρίπης «προκειμένου να δημιουργήσουν ένα εμβόλιο για αυτήν»:

https://takecontrol.substack.com/p/spanish-flu-virus-recreated?ui=807fcce975fdb42ac9320443db5c8ef71ffe51b10c4e2c9c3600884e0177249d&sd=20220524&cid_source=dnl&cid_medium=email&cid_content=art4ReadMore&cid=20220910_HL2

Γνωρίζουμε όμως ότι ο COVID προήλθε από ένα εργαστήριο στη Γουχάν της Κίνας, σε συνεργασία με Αμερικανούς επιστήμονες – στους οποίους είχε απαγορευτεί από το νόμο να πραγματοποιήσουν αυτή την έρευνα στις ΗΠΑ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο αυτή η νέα αντιγραφή της γρίπης του 1918 δεν πρέπει να φέρει την ίδια καταστροφή.

Αυτά τα επικίνδυνα έργα είναι εντελώς εκτός ελέγχου των δημοκρατικών εκπροσώπων και είναι κλασικές κορπορατιστικές συνεργασίες μεταξύ ανίδεων κυβερνήσεων που έχουν πρόσβαση στην τσέπη του κοινού και εταιρειών που το κύριο κίνητρο τους είναι η αναζήτηση κέρδους.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Κανείς δεν αρνείται την αξία μιας ισχυρής άμυνας για το δημοκρατικό έθνος-κράτος, αλλά σήμερα μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που αναζητούν αγορές και κατασκευαστές όπλων που αναζητούν κέρδη (τόσο μέσω λόμπι όσο και μέσω δωρεών, ειδικά στις ΗΠΑ) οδηγούν την ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην Ευρώπη.

 Η Ουκρανία είναι ένα μεγάλο έπαθλο. 

Παρά το γεγονός ότι είναι πολιτικά κατεστραμμένη, η πιο διεφθαρμένη και η πιο φτωχή χώρα στην Ευρώπη (ΑΕΕ μόλις 3.540 $ ανά άτομο), είναι πλούσια σε σιδηρομετάλλευμα, μαγγάνιο, αποθέματα άνθρακα, τιτάνιο, ορυκτό αλάτι, υδράργυρο. Είναι ένας από τους κορυφαίους παραγωγούς χάλυβα στον κόσμο. Τα λιπάσματα, τα χημικά, τα φυτοφάρμακα, η ζάχαρη και τα φυτικά έλαια είναι σημαντικά και είναι ένας από τους κορυφαίους εξαγωγείς σιτηρών στον κόσμο – αν και δεν είναι τόσο μεγάλος όσο η Ρωσία, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία.

Οι δυνατότητες για πολυεθνικές εταιρικές επενδύσεις και κέρδη είναι μεγάλες, ενώ ο ίδιος ο πόλεμος (με δεκάδες δισεκατομμύρια βοήθεια των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΕ που χρησιμοποιούνται για την αγορά δυτικών όπλων) έχει αποδειχθεί εξαιρετικά κερδοφόρος για αυτές τις εταιρείες εξοπλισμού.

 Οι πέντε μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο που κατασκευάζουν όπλα είναι όλες αμερικανικές: η Lockheed Martin, η Raytheon, η Boeing, η Northrop Grumman και η General Dynamics. Ενώ το χρηματιστήριο των ΗΠΑ έχει υποχωρήσει, οι μετοχές αυτών των εταιρειών έχουν αυξηθεί μεταξύ 12 και 20%. Ποιο κίνητρο υπάρχει για το αμερικανικό εταιρικό σύστημα και το «στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα» της (ή βουλευτές και γυναίκες που χρηματοδοτούνται από αμυντικές εταιρείες;) να προωθήσουν την ειρήνη στην Ουκρανία;

Η κερδοφορία του πολέμου στην Ουκρανία για τους εργολάβους Άμυνας των ΗΠΑ φαίνεται στην πρόσκληση προς τον Πρόεδρο Ζελένσκι να προεδρεύσει στο συνέδριό τους για την αμυντική βιομηχανία!

[Ο Ζελένσκι επικεφαλής της Διάσκεψης Αμυντικής Βιομηχανίας των ΗΠΑ]

Ακόμη περισσότερα κέρδη θα προκύψουν από τις χώρες της ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο που δεσμεύονται να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες.

ΚΛΙΜΑ  

Τρισεκατομμύρια δολάρια έχουν δεσμευτεί παγκοσμίως για την «καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής», που χρηματοδοτούνται αμέσα από εκβιαστικούς φόρους στους καταναλωτές ενέργειας και εισρέουν στα ταμεία μεγάλων επιχειρήσεων και ακαδημαϊκών ιδρυμάτων (υπό την προϋπόθεση ότι παρέχουν το σωστό είδος προπαγάνδας για το κλίμα). 

Αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν αυτή την ατζέντα, τα κορπορατιστικά φασιστικά ΜΜΕ λογοκρίνουν και τα «διαγράφουν». 

ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΙΚΑ 

Το γιγάντιο αμερικανικό επενδυτικό ταμείο, η Blackrock και η Lloyds Bank στο Ηνωμένο Βασίλειο αγοράζουν σπίτια (σε ανταγωνισμό με άτομα και οικογένειες, αυξάνοντας τις τιμές) και στη συνέχεια τα πουλάνε σε ιδιώτες και οικογένειες. Φυσικά ως δικαιούχοι των «χρημάτων των άλλων» χρησιμοποιούν τα ίδια τα κεφάλαια του λαού (ως αποταμιευτές των συντάξεών τους) εναντίον τους και το κάνουν πίσω από τον τοίχο των εταιρικών φορολογικών προνομίων που δεν είναι διαθέσιμα σε ιδιώτες, οικογένειες και μικρές επιχειρήσεις.

Ο πολυδισεκατομμυριούχος Μπιλ Γκέιτς αγοράζει αγροκτήματα για να τα μισθώσει σε αγρότες 

Η ολλανδική κυβέρνηση απειλεί να μειώσει τους αγρότες κατά 30%

«Η Angel Cushing βρήκε το δρόμο της σε μια συνάντηση του Παγκόσμιου Συνασπισμού Ηγεσίας των ΗΠΑ, ενός εργαλείου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για να πείσει τους αγρότες να παράγουν λιγότερα, να αποδεχτούν παγκόσμιες υπαγορεύσεις για το πώς και τι να παράγουν και να είναι χαρούμενοι για αυτό - για το κλίμα. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στα κεντρικά γραφεία της Cargil, μιας από τις τέσσερις εταιρείες συσκευασίας που ελέγχουν την αμερικανική βιομηχανία βοείου κρέατος. Και εδώ είναι ένα σοκαριστικό – η Cargil πειραματίζεται με την παραγωγή ψεύτικου κρέατος από φυτά!». 

Από το Catching Fire news

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

Τα τελευταία χρόνια δεν έλειψαν οι εκλογές. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, έχουμε δημαρχιακές εκλογές, ενοριακές εκλογές, περιφερειακές εκλογές, νομαρχιακές εκλογές, εθνικές εκλογές και (μέχρι πρόσφατα) ευρωεκλογές.

 Το μόνο πρόβλημα είναι αφού όλα τα μεγάλα κόμματα υποστηρίζουν τις ίδιες κρατικιστικές πολιτικές, οι ψήφοι δεν σημαίνουν τίποτα – επειδή το ιδεολογικό κορπορατιστικό κλείδωμα των μεγάλων κομμάτων σημαίνει ότι δεν υπάρχει πραγματική επιλογή.

Η κυριαρχία στη βουλή του επαγγελματία πολιτικού, χωρίς επαγγελματικό υπόβαθρο εκτός κοινοβουλίου, είναι η άρνηση της δημοκρατίας. 

Οι εκλογές υποτίθεται ότι στέλνουν βουλευτές στο κοινοβούλιο για να εκπροσωπήσουν τον λαό ενάντια στην εξουσία του Κράτους, αλλά όταν φτάσουν εκεί αυτοί οι βουλευτές πληρώνονται καλά και συνταξιοδοτούνται από το κράτος, με την επιλογή των υποψηφίων να ελέγχεται αυστηρά από τον εταιρικό κομματικό μηχανισμό! Αυτοί που πληρώνουν τον βουλευτή φτιάχνουν και τη μελωδία.

Ακόμη και αυτή η άλλη μορφή ψήφου – η «ψηφοφορία των χρημάτων» με την οποία ξοδεύουμε ελεύθερα τα χρήματά μας σε μια ανταγωνιστική αγορά σημβαίνει όλο και λιγότερο λόγω της κυριαρχίας των επιχειρήσεων στην αγορά, των κρατικών παρεμβάσεων, των μονοπωλιακών αγορών και των εταιρικών φορολογικών προνομίων. 

ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ 

Είτε ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν που είπε: «Θεωρώ ότι δεν έχει σημασία ποιος στο κόμμα θα ψηφίσει ή πώς, αλλά αυτό που είναι εξαιρετικά σημαντικό είναι αυτό — ποιος θα μετρήσει τις ψήφους και πώς» δεν ήταν ποτέ πιο ξεκάθαρο ότι αυτό συμβαίνει σήμερα.

Στις Η.Π.Α – και όλο και περισσότερο σε όλο τον κόσμο, δεν έχουμε πολίτες που μετρούν ψήφους, αλλά μετρούν μηχανήματα που ελέγχονται από εταιρείες! Και γνωρίζουμε από στελέχη της εταιρείας Dominion Voting Systems των ΗΠΑ ότι πολλοί από τους υπεύθυνους έχουν σαφείς και καταστροφικές πολιτικές ατζέντες. Ο Έρικ Κούμερ του Dominion είπε ότι «έτρεξε τον Τραμπ». Η πλήρης έκταση της νοθείας ψήφων/καταμέτρησης ψήφων σε αυτές τις εκλογές του 2020 δεν έχει ακόμη γίνει γνωστή από τα κορπορατιστικά μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ. 

Δείτε:

Η ΒΡΩΜΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΓΙΑ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΥΓΕΙΑ 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή αντιδημοκρατικής κορπορατιστικής διαφθοράς από τους υπερεθνικούς οργανισμούς που είναι μη εκλεγμένοι αλλά ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τους «λαούς του κόσμου». Ένας τέτοιος οργανισμός είναι φυσικά ο «Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας» του οποίου ο πρώτος Γενικός Διευθυντής από το 1948 έως το 1953 ο Δρ George Brock Chisholm είπε: «Για να επιτευχθεί η παγκόσμια διακυβέρνηση, είναι απαραίτητο να αφαιρέσουμε από το μυαλό των ανθρώπων τον ατομικισμό, την πίστη στην οικογενειακή παράδοση, τον εθνικό πατριωτισμό και τα θρησκευτικά δόγματα».

Ο τυπικός μεγαλομανής της παγκόσμιας κυβέρνησης έχει φυσικά απόλυτη περιφρόνηση για τα άτομα, τις οικογένειες και τα έθνη επειδή αποτελούν εμπόδια στην παγκόσμια ηγεμονία του – και δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή αυτού του καλά διαχειριζόμενου φόβου που επιτρέπει την αύξηση της δύναμης από τη μολυσματική ασθένεια.

Ο επικεφαλής του ΠΟΥ, Δρ Tedros Adhanom Gebreyesus, ήταν ένας Αιθίοπας κομμουνιστής που ως υπουργός Υγείας ήταν συνένοχος στην άρνηση θεραπείας, τροφής και φαρμάκων στον λαό της Σομαλίας του Ogaden. Στην αρχή της κρίσης του COVID 19 αρνήθηκε να ακούσει τις προειδοποιήσεις από την Ταϊβάν, αλλά συνέχισε με την αρχική συγκάλυψη από Κινέζους κομμουνιστές. Η Κίνα είναι πλέον ο μεγαλύτερος δωρητής στον ΠΟΥ.

Ο ΠΟΥ συμφώνησε με τα ψέματα της Pfizer σχετικά με την ασφάλεια των εμβολίων, παρά τα στοιχεία δοκιμής που έδειξαν τεράστια αύξηση στις αποτυχημένες εγκυμοσύνες, ενώ τα εμβόλια του ΠΟΥ κατά του τετάνου στην Αφρική περιείχαν κρυφά ένα εμβόλιο στείρωσης.

Αυτός είναι ένας τυπικά καλοχρηματοδοτούμενος, πολιτικά χειραγωγούμενος, ακαταλόγιστος ΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ

Φιλανθρωπικά Ιδρύματα  

Τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, οι «φιλανθρωπικές οργανώσεις», που χρηματοδοτούνται με άγνοια από πολιτικούς, με δαπανηρές φορολογικές ελαφρύνσεις, εκμετάλλευση φτηνών ή απλήρωτων εργαζομένων και επιδοτούμενα καταστήματα λιανικής αποτελούν μεγάλη πηγή διαφθοράς, φοροαποφυγής και ξεπλύματος χρήματος – και αλαζονικής και εκμεταλλευτικής συμπεριφοράς στον τρίτο κόσμο όπως γνωρίζουμε από την αποκρουστική συμπεριφορά της OXFAM στην Αϊτή ( https://www.theguardian.com/world/2018/jun/15/timeline-oxfam-sexual-exploitation-scandal-in-haiti ). 

Στη Βρετανία υπάρχουν πάνω από 160.000 «φιλανθρωπικές οργανώσεις». 

Κορυφαίοι πολιτικοί ίδρυσαν φιλανθρωπικά «Ιδρύματα» (Blair, Clintons** κ.λπ.) που αποτελούν πηγή κατάφωρης διαφθοράς καθώς οι δωρεές κατά τη διάρκεια και μετά την άσκηση πολιτικών αξιωμάτων χρησιμοποιούνται (μετά από εκβιαστικά «έξοδα») για να «βοηθήσουν» ομάδες και χώρες όπου πολλές εταιρείες που έκαναν δωρεές απασχολούνται στην εκτέλεση του έργου.

ΣΤΟΝ ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟ ΟΙ ΕΛΙΤΙΣΤΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΛΑ:

Οι ελιτιστές δεν είναι η αληθινή ελίτ, είναι οι αυτοδιοριζόμενες «ελίτ» που εργάζονται σε ή για τις μεγάλες επιχειρήσεις, τη μεγάλη κυβέρνηση και τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν τον ορισμό των «ελίτ». 

Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΜΗ ΕΚΛΕΓΕΝΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΡΙΟΝΕΤΩΝ, ΤΩΝ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ» ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ Η ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΜΜΕ

Είναι αυτοί τους οποίους ο Κορπορατισμός και τα ΜΜΕ του, παρουσιάζουν στο λαό ως «ηγέτες». Δεν έχει σημασία πόσο άχρηστοι ή παράλογοι είναι, γιατί δεν θα κυβερνήσουν στην πραγματικότητα – αυτό είναι προνόμιο των κορπορατιστών που βρίσκονται πίσω τους. Τους δίνεται μια σκηνή για να χορέψουν και ένα σενάριο για να διαβάσουν (όπως όταν όλοι με μια φωνή παπαγάλιζαν «χτίστε ξανά καλύτερα») και η διεφθαρμένη υπόσχεση πλούτου όταν φύγουν από τα καθήκοντά τους. 

Είναι εντυπωσιακό πόσοι από αυτούς που κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα των ειδήσεων μας δεν είναι οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας αλλά οι μη εκλεγμένοι. 

Εδώ είναι μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα που είναι υπερδραστήρια πολιτικά χωρίς ποτέ να προσφερθούν να εκλεγούν. Μπορούμε να τους "ψηφίσουμε"; Οχι!

Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν

Τζόζεφ Μπορέλ

Klaus Schwab

Τόνι Μπλερ

Πρίγκιπας Κάρολος

Οι Μάρκλς 

Μπιλ Γκέϊτς

Γκρέτα Τούνμπεργκ 

Mark Zuckerberg

Tedros Adhanom Ghebreyesus (ΠΟΥ)

Σερ Πάτρικ Βάλανς

Κρις Γουίτι

Τζορτζ Σόρος 

Ντέιβιντ Ατένμπορο

Ηθοποιοί στη βρετανική τηλεόραση στρατολογήθηκαν για να προσποιηθούν ότι είναι γιατροί που προωθούν εμβόλια.

ΟΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ

Όταν ο λαός χάνει τις δημοκρατικές του εξουσίες, οι πολιτικοί – ειδικά οι ηγέτες – επιλέγονται από τους μη εκλεγμένους (ομάδες συμφερόντων, επαγγελματικές ενώσεις, συνδικάτα, εταιρείες, υπερεθνικές δυνάμεις) και παρουσιάζονται για εκλογή ως εμπορεύματα που μπορούν να προωθηθούν με τυπικές τεχνικές διαφήμισης στα μέσα. Τρεις τέτοιες μαριονέτες μπορούν εύκολα να εντοπιστούν σήμερα:

Ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν , που απορρίφθηκε από τα μέλη του κόμματός του όταν ήταν στις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος (πέτυχε 1%), διορίστηκε Αντιπρόεδρος από τον Ομπάμα

Η αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις, έλαβε 3% υποστήριξη από το δικό της κόμμα όταν ήταν στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών αλλά διορίστηκε από τον Μπάιντεν ως Αντιπρόεδρός του

Ο Πρόεδρος Volodymyr Zelensky – τοξικομανής και κωμικός γνωστός επειδή έπαιζε πιάνο με το πέος του, έπαιξε στην τηλεόραση έναν δάσκαλο που έγινε πρόεδρος, υιοθετήθηκε για την πραγματική προεδρία και χρηματοδοτήθηκε από τον ιδιοκτήτη αυτού του τηλεοπτικού σταθμού και υμνήθηκε παγκοσμίως από τα Κορπορατιστικά Δυτικά Μέσα ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ. Μια κλασική κορπορατιστική δημιουργία!

ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ

Και ποιοι θεσμοί (εξίσου μη εκλεγμένοι φυσικά) ελέγχουν την πολιτική ατζέντα; τα κοινοβούλια; τον Ελεύθερο Τύπο; τους ψηφοφόρους και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους; 

ΟΧΙ, αυτοί είναι οι νέοι κυβερνώντες:

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ της ΕΕ με την περιφρόνηση της δημοκρατίας και της αυτοκρατορικής της φιλοδοξίας (και την απειλή της να ελέγξει την εκλεγμένη κυβέρνηση της Ιταλίας!)

Ο ΟΗΕ με τις διάφορες «ατζέντες» του που απαιτούν την υπακοή των εκλεγμένων κυβερνήσεων

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ με τις προτάσεις του για παγκόσμιο έλεγχο

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ με τη «μεγάλη επαναφορά» του

και το πιο επικίνδυνο από όλα – οι δημιουργοί εικόνας, οι χειραγωγοί ειδήσεων, οι λογοκριτές και οι εκπαιδευτικοί προπαγανδιστές:

Twiter

Facebook

Apple

Google

Youtube 

BBC

Πανεπιστήμια

ΟΛΟΙ ΠΙΑΣΤΗΚΑΝ ΝΑ ΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ Ή ΝΑ ΛΟΚΟΚΡΙΝΟΥΝ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ, να ανακατευθύνουν τις αναζητήσεις στο Διαδίκτυο, να αποπλατφορμίζουν άτομα με τα οποία διαφωνούν και απολύοντας υπαλλήλους με λάθος απόψεις – και γιατρούς και ακαδημαϊκούς με λάθος ανάλυση – όλα αυτά χωρίς καμία νομική διαδικασία (ο ίδιος ο ορισμός του φασισμού)

Οι περισσότεροι από εμάς στις δυτικές «δημοκρατίες» ζούμε σε όλο και πιο φασιστικά κράτη. Χτίζονται σε ένα περιθωριοποιημένο εκλογικό σώμα, ευνουχισμένα κοινοβούλια, που επιτρέπουν στην εταιρική απληστία, στο "σοσιαλιστικό" κράτος και στον πολιτικό ιμπεριαλισμό να συνεργάζονται χέρι-χέρι. Η ασθένεια είναι ο κορπορατισμός (η βάση του φασισμού και του ναζισμού) που φτιάχνει πολέμους, όπως βλέπουμε στην επίθεση στη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας και στην επίθεση στην Κίνα μέσω της Ταϊβάν.

Παραπομπές

• Benito Mussolini, My Autobiography (Νέα Υόρκη: Charles Scribner's Sons, 1928).
• 2.Παρατίθεται στο John T. Flynn, As We Go Marching (Νέα Υόρκη: Doubleday, 1944), σελ. 70.
• 3.Ibid.
• 4.Αναφέρεται στο Richard Griffiths, Fellow Travelers of the Right: British Enthusiasts for Nazi Germany, 1933-39 (Λονδίνο: Trinity Press, 1980), σελ. 259.
• 5.Alastair Hamilton, The Appeal of Fascism: A Study of Intellectuals and Fascism, 1919-1945 (Νέα Υόρκη: Macmillan, 1971), σελ. 288.
• 6.Benito Mussolini, Fascism: Doctrine and Institutions (Ρώμη: Adrita Press, 1935), σελ. 10.
• 7.Ibid.
• 8.Richard Epstein, Takings (Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1985), px
• 9.Μουσολίνι, Φασισμός, σελ. 68.
• 10.Ibid.
• 11.Ό.π., σελ. 122.
• 12.Ira C. Magaziner και Robert B. Reich, Minding America's Business (Νέα Υόρκη: Vintage Books, 1982).
• 13.Ό.π., σελ. 343.
• 14.Ό.π., σελ. 370.
• 15.Ira C. Magaziner, Silent War (Νέα Υόρκη: Random House, 1989), σελ. 306.
• 16.Fausto Pitigliani, The Italian Corporative State (Νέα Υόρκη: Macmillan, 1934), σελ. 98.
• 17.Ό.π., σελ. 93.
• 18.Ό.π., σελ. 95.
• 19.Magaziner and Reich, Minding America's Business, σελ. 379.
• 20.Ό.π., σελ. 378.
• 21.Ibid.
• 22.Lane Kirkland, «An Alternative to Reaganomics», USA Today, Μάιος 1987, σελ. 20.
• 23.Center for National Policy, Restoring American Competitiveness (Washington, DC: Center for National Policy, 1984), σελ. 7.
• 24.Rebuild America, An Investment Economics for the Year 2000 (Washington, DC: Rebuild America, 1986), σελ. 31.
• 25.Pitigliani, The Italian Corporative State, σελ. 93.
• 26.Ibid.
• 27.Ibid.
• 28.Gaetano Salvemini, Under the Axe of Fascism (Νέα Υόρκη: Viking Press, 1936), σελ. 380.
• 29.S. Belluzzo, Liberta, 21 Σεπτεμβρίου 1933, παρατίθεται στο Salvemini, Under the Axe of Fascism, σελ. 385.
• 30.Salvemini, Κάτω από το τσεκούρι του φασισμού, σελ. 380.
• 31.ό.π., σελ. 385
   
• 32.Lawrence Dennis, The Coming American Fascism (Νέα Υόρκη: Harper, 1936), σελ. 180.
• 33.Adolph Hitler, Mein Kampf (Βοστώνη: Houghton Mifflin, 1943), σελ. 297.
• 34.Ibid.
• 35.Ό.π., σελ. 126.
• 36.Norman H. Baynes, The Speeches of Adolph Hitler (Νέα Υόρκη: Howard Fertig, 1969), σελ. 104.
• 37.Ό.π., σελ. 105.
• 38.Ό.π., σελ. 104.
• 39.Ibid.
• 40.Παρατίθεται στο Samuel Rosenman, ed., The Public Papers and Addresses of Franklin D. Roosevelt (Νέα Υόρκη: Random House, 1938-50), σελ. 750.

Ο ολοκληρωτισμός ως «φροντίδα»

"Η γλώσσα φροντίδας και προστασίας της Αριστεράς ήρθε να εξυπηρετήσει τον πολιτικό ορθολογισμό της άρχουσας τάξης".

Έρευνα: Γ. Σεχίδου

18.9.2022

της Έλενα Λουίζα Λανγκ

15 Ιουλίου 2022

ΕΙΚΟΝΑ: SCOTT MENCHIN

Tο βιοϊατρικό καθεστώς που προέκυψε μετά την πανδημία Covid στηριζόταν σε μια απλή ηθική επιταγή: «προστασία των ευάλωτων». Κάτι τέτοιο απαιτούσε να μείνουμε μέσα, να φορέσουμε τη μάσκα και να εμβολιαστούμε, ανεξάρτητα από το τίμημα της σωματικής ακεραιότητας και αυτονομίας.

Η πολιτισμική και κοινωνική ενότητα πίσω από αυτή τη λογική, την ομόφωνη υποστήριξη του καθεστώτος από την antifa στις πολυεθνικές εταιρείες, ήταν εντυπωσιακή. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, περισσότερες από 150 μεγάλες εταιρείες άλλαξαν αυθόρμητα τα λογότυπα και τα συνθήματα της μάρκας τους για να υποστηρίξουν την εκστρατεία εμβολιασμού.

Η BMW γιόρτασε «τη χαρά του εμβολιασμού». «Εμβολιάσου- το λατρεύω», φώναξε η McDonald's, ενώ η Nespresso πήγε με το «Εμβολιαστείτε. Τι άλλο;» Πολιτικά κόμματα, πανεπιστημιακά τμήματα δημοσίων σχέσεων, ειδήμονες των μέσων ενημέρωσης, μη κυβερνητικές οργανώσεις, τροτσκιστικές ομάδες,– όλοι έπαιξαν το ρόλο τους στην εκστρατεία μαζικού εμβολιασμού λέγοντάς μας (με ήπιο τρόπο, φυσικά) να εμβολιαστούμε – γιατί αλλιώς....??.

Από τις πρώτες μέρες της πανδημίας, οι όροι "ευπάθεια", "αλληλεγγύη" και "φροντίδα", που ήδη κυκλοφορούσαν ανάμεσα σε επιφανειακά συμπονετικούς αντι-Τραμπικούς αριστερούς, έθεσαν την καινοτομία μας νέας ορθολογικότητας, όπως ο Michel Foucault την περιγράφει στη λογική των κοινωνιών ελέγχου. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι η Αριστερά, παρά τις διαμαρτυρίες και παρά τη θέση του μόνιμου-outsider που κατέχει, αυτή τη φορά εξάντλησε τα όριά της, ειδικά τα τελευταία δυόμισι χρόνια.

Η ρητορική της "ευπάθειας" και της "φροντίδας" εκφοβίζει τις μάζες να αποδεχθούν μια σειρά παραβιάσεων ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων, όπως το να είμαστε φυλακισμένοι στα σπίτια μας, με την οξύμωρη "κοινωνική απομάκρυνση", τις μάσκες και, πάνω απ' όλα με τις εντολές εμβολιασμού, πρωτοφανείς σε σοβαρότητα για την παγκόσμια κλίμακά τους.

Ωστόσο, η προσποίηση της Αριστεράς για την "προστασία των ευάλωτων" δεν είναι μόνο πολιτικά και κοινωνικά διαβρωτική. Βρίσκεται επίσης, φιλοσοφικά, σε μια αόριστη και αυταρχική λογική. Η αποκλειστική προσοχή που δίνεται στο αφηρημένο πλαίσιο της «ευπάθειας» και της «αλληλεγγύης», της «κοινότητας» και της «φροντίδας»-πάντα για τους άλλους », ποτέ για τον εαυτό μας-εξυπηρετούσε τη συγκάλυψη της απώλειας εισοδήματος και ψυχολογικής βλάβης που προκλήθηκε μέσα από την τεράστια κλίμακα αναστολών των πολιτικών μας δικαιωμάτων. Όπου κάποτε η αριστερά αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των εργαζομένων, τώρα έπλενε τα φοβισμένα χέρια της και έμενε στο σπίτι. Ήταν οι εντολές του εμβολίου, οι απώλειες θέσεων εργασίας και η αδυναμία να ταξιδέψει κανείς, ακόμη και στη χώρα διαμονής του (ένας κανόνας που ίσχυε ακόμη σε μέρη της Αυστραλίας και του Καναδά μέχρι πρόσφατα), που προκάλεσε την πιο καταφανή βλάβη στους εργαζόμενους. Οι εντολές εμβολίων ήταν οι πιο ενοχλητικές από αυτές τις κοινωνικές επιχειρήσεις - κυριολεκτικά, επειδή απαίτησαν την άμεση παράδοση της προσωπικής αυτονομίας και της σωματικής ακεραιότητας του ατόμου, η οποία θα ήταν αδιανόητη μόλις πριν από λίγα χρόνια.

Αυτό που ήταν πιο αξιοσημείωτο από την ίδια την εκστρατεία, η οποία έλαβε διαφορετικές μορφές από έθνος σε έθνος, ήταν η ετοιμότητα με την οποία οι άνθρωποι υπέβαλαν τον εαυτό τους σε παραβίαση της ελευθερίας τους ως πολιτικά όντα εγκαταλείποντας οποιοδήποτε νομικό ζήτημα. 

Αν θεωρήσουμε το ευρύτερο πλαίσιο της κατάστασης του μεμονωμένου υποκειμένου στις καθυστερημένες νεοφιλελεύθερες κοινωνίες, αυτό ίσως δεν είναι τόσο περίεργο.

Για δεκαετίες, οι συνθήκες εργασίας και ζωής δείχνουν προς την αποξένωση των απλών πολιτών.

Σε μια ολοένα και πιο κλειστοφοβική αγορά εργασίας, κάτω από τη συχνή αποθάρρυνση των συνθηκών εργασίας, η επαγγελματική ζωή έχει γίνει μια σταθερή αυτοθυσία, μια βόλτα ντροπής. 

Κι ακόμα πιο παρανοϊκά, απαιτούμε από τους εργαζόμενους να αποδείξουν ότι αξίζει να έχουν ακόμη δουλειά.

Οι μαζικές πλαστογραφίες μηχανικής εργασίας με υποκλοπή των ώρων δουλειάς σε χώρους εργασίας, πανεπιστήμια και σχολεία, τα εργαστήρια αντι-ρατσισμού, η LGBTQ γλωσσική αστυνομία, οι προπονήσεις της κλιματικής ευσυνειδησίας", όλα αυτά που επιβάλλονται από πάνω-έχουν γίνει σταθερά εδραιωμένες τελετουργίες.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι μια πρόσφατη μελέτη του Lancet 10.000 εφήβων και νέων ενηλίκων αποκάλυψε ότι περισσότεροι από τους μισούς αισθάνονταν "λυπημένοι, ανήσυχοι, θυμωμένοι, ανίσχυροι, αβοήθητοι και ένοχοι" για την αλλαγή του κλίματος.

Η ιδέα της ευπάθειας ως καθοδηγητικής πολιτικής αρχής της Αριστεράς πηγαίνει πίσω στη γέννηση των σοσιαλδημοκρατικών και εργατικών κομμάτων στις αρχές του 20ου αιώνα. Ήταν η εργατική τάξη που χρειάστηκε προστασία από τις σκληρές αντιξοότητες της αγοράς, καθώς ο καπιταλισμός παράγει αναγκαστικά έναν περιττό αποθεματικό στρατού εργασίας.

Αλλά από την εμφάνιση της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης στη δεκαετία του 1970, πραγματοποιήθηκε αξιοσημείωτη μετατόπιση στον λόγο της ευπάθειας.

Δεν είναι πλέον η εργατική τάξη στην αντιπαράθεση της με το κεφάλαιο, αλλά οι ειδικές ομάδες ταυτότητας, οι φυλετικά περιθωριοποιημένες και οι σεξουαλικά αποκλεισμένες ομάδες, οι οποίες έγιναν "ευάλωτα θύματα". Η γλώσσα της φροντίδας και της προστασίας της Αριστεράς ήρθε για να εξυπηρετήσει την πολιτική ορθολογικότητα της άρχουσας τάξης, και δε μπόρεσε να διακρίνει τα ιδεολογικά από τα υλικά της προτάγματα. Με αυτόν τον τρόπο, η "ευπάθεια"[“vulnerability”] έγινε ένα ισχυρό εργαλείο στο οπλοστάσιο των επαγγελματιών-μάνατζερ που κυριαρχούν στη νεοφιλελεύθερη εποχή.

Αυτό που πραγματικά προώθησε  την άνοδο της PMC στην εξουσία, ωστόσο, ήταν μια πιο θεμελιώδης επιστημονική μετατόπιση. Η Αριστερά και οι κύριοι διανοούμενοι της, συνήθως απασχολημένοι να δηλώνουν τα πάντα για να ανταποκρίνονται άμεσα στην «κοινωνική κατασκευή», ξαφνικά διακήρυξαν ότι το μυθιστόρημα Coronavirus είναι ένα «φυσικό φαινόμενο», μια «πρόκληση από ανεξέλεγκτες φυσικές δυνάμεις», όπως το έθεσε ο Γερμανός φιλόσοφος Jürgen Habermas. Επιπλέον, στη ρητορική των προοδευτικών που κυμαίνονται από τους πράσινους πολιτικούς στη Γερμανία έως τους Αμερικανούς ειδήμονες, ο ιός έπρεπε να θεωρηθεί ως αυτο-ενεργητικός παράγοντας με τη δική του υποκειμενική πρόθεση, κίνητρα, ακόμη και πολιτική ατζέντα.

Αυτή η φετιχιστική αναστροφή - επάγει τις αυτόνομες εξουσίες σε ένα άψυχο πράγμα - σε σχηματισμένες τεχνοκρατικές λύσεις, όπως τα κλείδωμα και οι πυρετωδώς προωθούμενοι μαζικοί εμβολιασμοί, ανεξάρτητα από το κοινωνικό κόστος. Επιπλέον, η μετατροπή του ιού σε έναν εκ προθέσεως πράκτορα μετατόπισε την ευθύνη για τις αυτοκτονίες και την ενδοοικογενειακή βία, την απώλεια εισοδήματος και την ακραία αστυνομική βία κατά των διαδηλωτών, μακριά από τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες, αλλά στη... «φύση»(!).

Ένα παθογόνο, όπως οποιοδήποτε "φυσικό" φαινόμενο, είναι μόνο τόσο σοβαρό όσο η κοινωνική του απάντηση σε αυτό.

Εάν η απάντηση, δικαιολογημένη ως "αντικειμενικός περιορισμός" εξαιτίας του ιού, είναι πιο θανατηφόρα από την αιτία, τότε έχουμε να κάνουμε με μια καταστροφική πλάνη.

Ωστόσο, με αυτή τη λογική, η Αριστερά είχε ελεύθερη τη δίοδο για να κακοποιήσει τους επικριτές των μέτρων ως «παράλογους» συμμάχους του ιού.

Η αριστερά εδραίωσε έτσι τη δική της διακριτή εξουσία, διαχειριζόμενη την επιστημολογική μετατόπιση προς τα πάντα (φυλή, φύλο) ως "κοινωνικό κατασκεύασμα" - εκτός από τον ιό.

"Η προσποίηση της Αριστεράς για την« προστασία των ευάλωτων »... στηρίζεται, φιλοσοφικά, σε μια αόριστη και αυταρχική λογική».

Μέσω αυτής της θεμελιώδους απόκλισης από την κρίσιμη (μαρξιστική) θέση της ιστορία της, η Αριστερά θα μπορούσε να υπονομεύσει περαιτέρω την αρχική της αποστολή για την προστασία των ευάλωτων εργαζομένων.

Διότι, ενώ η PMC δεν αποκόμισε σημαντικά οφέλη από τις εντολές κλειδώματος και εμβολιασμού, οι αστικοί επαγγελματίες χρησιμοποίησαν πολύ αυτά τα μέτρα στον ιδεολογικό αγώνα ενάντια στην εργατική τάξη, αναλαμβάνοντας το ρόλο των μαστιγωτών του προλεταριάτου.

Για να λειτουργήσει αυτό, η "ευπάθεια" στη φαντασία του PMC έπρεπε να μετατοπιστεί από τις ευάλωτες ομάδες με την ακριβή έννοια (όπως οι ηλικιωμένοι, τα παιδιά, οι επισφαλείς εργαζόμενοι στις υπηρεσίες κλπ.) σε ένα αδιαφοροποίητο σύνολο υπό συνεχή επίθεση από τους εχθρούς της κοινωνίας των πολιτών, που τυχαίνει όμως να είναι οι πολιτικοί εχθροί των επαγγελματιών του νεοφιλελευθερισμού..

Αυτή η κίνηση επέτρεψε βολικά την ταυτοποίηση του "αγώνα ενάντια στον ιό" με τον "αγώνα ενάντια στον φασισμό",  συγκαλύπτοντας τα ερωτήματα της ιατρικής υγιεινής με εκείνα της "κοινωνικής υγιεινής". Η φωνητική καταγγελία των κριτικών του κράτους της βιοπολιτικής ασφάλειας ως "δεξιάς", ως θεωρητικών συνωμοσίας, αντι-vaxxers και ούτω καθεξής ήταν μόνο για ανάγνωση και επακόλουθα, στο πλαίσιο αυτής της συγχώνευσης, έθετε το ζήτημα της ήττας του ιού στο ίδιο επίπεδο με τη νίκη της Αριστεράς. Η οργάνωση του ιού σε θέμα της πολιτικής ζωής και του θανάτου για την Αριστερά, δικαιολόγησε την κατάργηση των πολιτικών δικαιωμάτων, μια απαραίτητη θυσία αίματος για την κατάληωη της εξουσίας. Φυσικά, η "προστασία των ευάλωτων" καταστρέφοντας τα μέσα διαβίωσης και τις ζωές τους, ήταν πάντα μια αντιφατική πρόταση. Είναι επίσης, πιο εντυπωσιακά αυτοκαταστροφική για τη δική της φιλοσοφία-δηλαδή, λογικά και ηθικά.

Επομένως, το επιχείρημα κατά των υποχρεωτικών εμβολιασμών για λογικούς και ηθικούς λόγους το κάνει κόμη πιο εμφανές, διότι υπερβαίνει το ζήτημα του πολιτικού κινήτρου και μας λέει περισσότερα για τη διϊστορική λογική των κρατικών παραβιάσεων των πολιτικών δικαιωμάτων. Γιατί και πάλι, η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων των απλών ανθρώπων είναι ένας υπεριστορικός στόχος για τις ελίτ της εξουσίας, ειδικά στις σύγχρονες καπιταλιστικές δημοκρατίες, και δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο cui bono-question.

"Η γλώσσα φροντίδας και προστασίας της Αριστεράς ήρθε να εξυπηρετήσει την πολιτική ορθολογικότητα της άρχουσας τάξης".

Θυμηθείτε ότι τα διαβατήρια εμβολιασμού και τα "πιστοποιητικά COVID" έπρεπε να συμμετάσχουν στην κοινωνική ζωή στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, μερικές φορές ακόμη και μόνο για να επιβιβαστεί κανείς στη δημόσια συγκοινωνία, να καθίσει σε ένα καφενείο ή να επισκεφθεί μια βιβλιοθήκη. Θυμηθείτε επίσης ότι μόλις τον Απρίλιο, η γερμανική Bundestag ψήφισε για μια γενική εντολή εμβολίου για κάθε κάτοικο ηλικίας 60 ετών και άνω, μετά την πρόταση των σοσιαλδημοκρατών και των πράσινων για αναγκαστικούς εμβολιασμούς για όλους, ηλικίας 18 ετών και άνω. 

Της ψηφοφορίας προηγήθηκαν εβδομάδες έντονης συζήτησης στο Bundestag, η οποία βασίστηκε αποκλειστικά σε ηθικές ή μάλλον αμβλύνουσες, σκέψεις. Το 23χρονο πράσινο μέλος της Bundestag Emilia Fester, γνωστή για τους χορούς της στο Tiktok περισσότερο από οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική παρέμβαση, αντιπροσώπευε την άποψη των αυταρχικών εμβολίων, με ιογενείς ριπές για τις οποίες κατηγορούσε "τα μη εμβολιασμένα" άτομα, αλλά και για τις νύχτες στα κλαμπ και τα πάρτι γενεθλίων που στερούνταν εξαιτίας τους.: " ...Είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τις ελευθερίες μας για τη ζωή άλλων ανθρώπων, να προστατεύσουμε τις ευάλωτες ομάδες, γιατί αυτή είναι η αλληλεγγύη μας. ... Η ατομική σας ελευθερία τελειώνει όπου αρχίζει η συλλογική ελευθερία! Η ατομική σας απόφαση να μην εμβολιάζεστε, επηρεάζει τη ζωή εκατομμυρίων στη γερμανική ομοσπονδιακή δημοκρατία. Είναι μια επιβολή για την πλειοψηφία της αλληλεγγύης. ... Ο εμβολιασμός δεν μπορεί πλέον να είναι ατομική απόφαση!"

Στην εκδήλωση, το κόμμα της απέτυχε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία για εντολές εμβολιασμού μόνο λόγω μιας ανταγωνιστικής, και όχι λιγότερο αυταρχικής, πρότασης για «μητρώα εμβολιασμού» από τους Χριστιανοδημοκράτες που κέρδισαν εκείνη την ημέρα - και όχι λόγω της ευρείας αντίθεσης στις πρωτοφανείς φασιστικές συνέπειες του επιχειρήματός της.

Το πιο θεμελιώδες πρόβλημα με τις εντολές εμβολίων Covid είναι το ηθικό

Αφήστε κατά μέρος τα ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τις παρενέργειες των εμβολίων και τις απαλλαγές ευθύνης που χορηγούνται στους κατασκευαστές από κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο. Το πιο θεμελιώδες πρόβλημα με τις εντολές εμβολίων Covid είναι το ηθικό, ακριβώς επειδή οι κυβερνήσεις, οι εταιρικοί εργοδότες, οι ΜΚΟ και άλλα κέντρα εξουσίας επικαλέστηκαν ηθικούς ισχυρισμούς σχετικά με την «προστασία των άλλων» και τη γενική κοινωνική ευθύνη για να δικαιολογήσουν αυτά τα μέτρα: Η ελευθερία και η σωματική μας ακεραιότητα, διακυβεύεται με το επιχείρημα της ελευθερίας και της σωματικής ακεραιότητας των άλλων.

Ακόμη και καθώς η πανδημία υποχωρεί, αυτό το παράδειγμα θα γίνει ακόμη πιο κυρίαρχο για την εδραίωση της αριστερής ελίτ εξουσίας τα επόμενα χρόνια. Εξάλλου, τα ρητορικά στοιχεία του παραδείγματος –«φροντίδα», «ευθύνη για τους άλλους» και ούτω καθεξής– ισχύουν εξίσου καλά για την κλιματική «έκτακτη ανάγκη» όσο και για τον νέο κορωνοϊό. Αξίζει λοιπόν να εξεταστούν οι πλήρεις επιπτώσεις.

Εξετάστε ένα πρόσφατο, και μάλλον εντυπωσιακό, παράδειγμα. Σε ένα δοκίμιο με τίτλο "Ζώντας με τον ιό: Πολιτική φροντίδας στην πανδημία", ο καθηγητής Sabine Hark, ένας καθηγητής για ζητήματα φύλου του Βερολίνου, υποστηρίζει ότι "το κεντρικό επιχείρημα για τον εμβολιασμό Corona είναι η ευπάθεια και η ευημερία των άλλων . Η επιμονή στη δική του σωματική ακεραιότητα βρίσκει συνεπώς το όριο του όπου η άρνηση του εμβολιασμού απειλεί την υγεία και τη ζωή των άλλων ».

Δημοσιεύθηκε στο Geschichte der Gegenwart ("Ιστορία του παρόντος") - ένα ελβετικό περιοδικό για την Academe που τα λέει όλα για τον βιοπολιτικό κοινωνικό διαχωρισμό κατά τη διάρκεια του Covid -και το δοκίμιο του Hark είναι αντιπροσωπευτικό του νέου αυταρχικού χαρακτήρα της μορφωμένης τάξης.

Σε αυτό, επαινεί τον καγκελάριο Otto von Bismarck, έναν εχθρό της εργατικής τάξης, -αν υπήρχε ποτέ ένας - και τη μη δημοκρατική Πρωσία για τις εντολές εμβολιασμού με την προώθηση του εμβολιασμού ήδη από το 1874: " Ο αντίστοιχος νόμος εμβολιασμού τέθηκε σε ισχύ στις 8 Απριλίου 1874. Ο Bismarck τον είχε ωθήσει από την αντίσταση. Επομένως, η Πρωσία ήταν διεθνής πρωτοπόρος. " Όποια και αν είναι τα πλεονεκτήματα της δημόσιας υγείας του Bismarck, το γεγονός είναι ότι τα εμβόλια ευλογιάς και πολιομυελίτιδας δεν μπορούν εύκολα να ταξινομηθούν στο ίδιο επίπεδο με τα εμβόλια που βασίζονται στο mRNA κατά του Covid, τα οποία παρεμβαίνουν σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, χωρίς, στην πραγματικότητα, να αποτρέψουν καμία μόλυνση.

Αλλά το κρίσιμο σημείο έγκειται στην ίδια την ηθική επιβολή: εγκαταλείψτε την σωματική σας ακεραιότητα για να προστατεύσετε την σωματική ακεραιότητα των άλλων! Τι προκύπτει από αυτό το αίτημα;

Ξεκινήστε με τη λογική επίπτωση. Η επιτακτική ανάγκη - να θυσιάσει κανείς τη δική του σωματική ακεραιότητα και την αυτονομία για χάρη των άλλων - δημιουργεί μια άπειρη παλινδρόμηση. Εάν παραιτηθώ από την σωματική μου ακεραιότητα για χάρη των άλλων, τότε από τους άλλους θα μπορούσε να ζητηθεί εξίσου να εγκαταλείψουν την σωματική τους ακεραιότητα για να προστατεύσουν αυτή των άλλων ανθρώπων. Και αυτοί οι επόμενοι ζητείται επίσης να εγκαταλείψουν την σωματική τους ακεραιότητα για εκείνη των άλλων, μέχρι όλοι να εγκαταλείψουν την σωματική τους ακεραιότητα, χωρίς να παραμείνουν στο παρελθόν στην ακεραιότητα της σωματικής ακεραιότητας.

Με άλλα λόγια: Εάν παραιτηθώ από τη φυσική μου αυτονομία, ποιος θα εγγυηθεί τη δική σας; Έτσι κανείς δεν είναι τελικά προστατευμένος. Και αυτό είναι ακριβώς το όλο σημείο της εκστρατείας εμβολιασμού Covid.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι θα μπορούσατε να εντοπίσετε αυτόν τον "άλλο" που σας ζητείται να προστατεύσετε (ας πούμε, οι άνθρωποι ασθενέστερων ομάδων). Γνωρίζουμε ότι οι συννοσηρότητες αποτελούν επικρατέστερο παράγοντα στους θανάτους του Covid-19. Ας πούμε ότι το άτομο Α είναι άτυχο αρκετά ώστε να πάσχει από τρεις συννοσηρότητες με τα ακόλουθα ποσοστά θνησιμότητας: χρόνια αναπνευστική νόσο (που σχετίζεται με το 6,41 % των θανάτων των ασθενών, σύμφωνα με μία μελέτη), ασθένεια που σχετίζεται με ανοσοποιητικό (3,85 %) και με εγκεφαλικό (3,85 %). Αλλά το άτομο Β πάσχει μόνο από υπέρταση (που σχετίζεται με το 42,31 % των θανάτων, ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό). Έχουμε μείνει με μια ακόμη άπειρη παλινδρόμηση, παρόμοια με την άπειρη παλινδρόμηση των "καταπιεσμένων ομάδων": είναι κάποιος με τρεις συννοσηρότητες πιο ευάλωτη από ένα άτομο με μόνο μία ή δύο συννοσηρότητες, αν το ένα μόνο με μία ή δύο συννοσηρότητες είναι σε πιο σοβαρή κατάσταση από αυτό με τις τρεις συννοσηρότητες;

Πώς θα αποφασίσουμε ποτέ ποιος είναι πιο ευάλωτος, ποιον πρέπει να προστατεύσουμε;

Και αυτό είναι ακριβώς το σημείο.

Το λογικό αποτέλεσμα αυτού του αινίγματος θα ήταν να πούμε ότι απλά πρέπει να εμβολιαστούν όλοι. Αλλά τότε, ποιους περιλαμβάνει ακριβώς η "ευάλωτη" ομάδα που επωφελείται από την παραβίαση της σωματικής μου ακεραιότητας;

Αυτή η λογική δεν είναι απεριόριστη από την αρχή, επειδή διαχέει τις "ευάλωτες" ομάδες για να σημάνει ένα απροσδιόριστο σύνολο. 

Στο σύνολο αυτό ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονταν άνθρωποι με φόβο στις ενέσεις ή τις παρενέργειες, ούτε φυσικά οι φτωχοί ή οι φυλετικές μειονότητες

Όμως, ενώ οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και τα ιδρύματα υγείας αγκαλιάζουν αυτό το παράλογο, είναι τυφλοί στις συνέπειές του: γιατί όταν όλοι εμβολιαστούν, η αυτονομία του καθενός θα έχει παραβιαστεί, συμπεριλαμβανομένων των ευάλωτων ομάδων, οι οποίες, στο πλαίσιο αυτό, μυστηριωδώς ποτέ δεν συμπεριλαμβάνουν τις φυλετικές μειονότητες .

Κατά συνέπεια, είτε υπάρχει γενική φυσική αυτονομία για κάθε άτομο, που υποδηλώνει αμοιβαίο σεβασμό για τα φυσικά όρια κάποιου, είτε δεν υπάρχει καμία. Η παραβίαση των φυσικών ορίων, ανεξάρτητα από το αν κάποιος επιτρέπει να του συμβεί ή όχι, δεν είναι ποτέ προς το συμφέρον του "ευάλωτου", επειδή η προστασία της ίδιας της ακεραιότητας είναι ήδη η καλύτερη εγγύηση για την προστασία των "άλλων", και στην πραγματικότητα, η μόνη εγγύηση της φυσικής προστασίας για όλους. Αυτό γίνεται ακόμα πιο εμφανές στην περίπτωση του Covid όταν θεωρούμε ότι ο εμβολιασμένος μπορεί να μολυνθεί και να μολύνει άλλους και, ως εκ τούτου, ενδεχομένως να τους βλάψει. Υπό αυτή την έννοια, το λογικό πλαίσιο των μαζικών εμβολιασμών Covid στο όνομα της "ευπάθειας" είναι αυτοκαταστροφική.

"Οι αστοί επαγγελματίες χρησιμοποίησαν πάρα πολύ αυτά τα μέτρα στον ιδεολογικό αγώνα ενάντια στην εργατική τάξη, αναλαμβάνοντας το ρόλο των μαστιγωτών του προλεταριάτου".

Το πρότυπο "φροντίδας" είναι επίσης αντιφατικό με ηθική έννοια. Για την άπειρη παλινδρόμηση της χρήσης των συμφερόντων των "άλλων ανθρώπων" με την απομάκρυνση των δικών σας συμφερόντων, αυτή δεν προστατεύει τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι προστατεύει. Αντίθετα, τους πονάει.

Διότι αν μου ζητηθεί να μην επιμείνω στη φυσική μου αυτονομία, τότε πώς μπορώ, ως πολιτικό, ηθικό και φυσικό ον, να προστατεύσω τη φυσική αυτονομία των άλλων;

Εάν δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, πώς μπορώ να υπερασπιστώ το επόμενο άτομο; Η επιμένοντας στα πολιτικά μου δικαιώματα είναι ακριβώς αυτό που με θέτει στη θέση της μάχης για τα δικαιώματα των άλλων.

Η αδυναμία είναι ένα τρομερό μέρος από το οποίο πρέπει να καταπολεμήσουμε την εξουσία.

Η "κοινωνική ευθύνη" δεν μπορεί να διατηρηθεί υπό το νόημα κάποιου του οποίου τα πολιτικά δικαιώματα υπονομεύονται. Εν ολίγοις, ο ισχυρισμός για την "προστασία των ευάλωτων" είναι η περισσότερο ή λιγότερο άμεση ζήτηση για απόδοση στον πολιτικό αποπροσανατολισμό με το πρόσχημα του αξιότιμου σχεδίου φροντίδας. Ωστόσο, η καθολική πολιτική απαλλαγή δεν βελτιώνεται, σοτάροντας την "αλληλεγγύη".

Το πολιτικό σχέδιο της Αριστεράς για την "προστασία του ευάλωτου" δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον αυταρχισμό μιας φούσκας.

Τέλος, δώστε προσοχή στη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι εκστρατείες εμβολιασμού. Σύμφωνα με τον Hark, υπάρχει ένα ακόμη "μεγαλύτερο" κίνητρο για εμάς να απογυμνώσουμε εθελοντικά τα δικαιώματά μας: πρέπει να εγκαταλείψουμε τα δικαιώματά μας να εξυπηρετήσουμε το μεγαλύτερο αγαθό.

Ο πραγματικός λόγος, λοιπόν, είναι ότι πρέπει να συμμορφωθούμε με το πρόγραμμα μαζικού εμβολιασμού του κράτους, γεγονός που θα μας κάνει ευτυχισμένους-το γεγονός ότι ισοδυναμεί με την «ευτυχία της συμβολής σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μας», σε κάτι που «δεν είναι εγώ».

«Αυτή η συνολική άρνηση του εαυτού στο όνομα ενός μεγάλου άλλου είναι, φυσικά, ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα φασιστικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Είναι το πώς αυτά τα καθεστώτα διαστρεβλώνουν την έννοια της αλληλεγγύης, διαστρέφοντας το γεγονός ότι το κράτος ή οι εταιρικές αρχές καταστρέφουν το άτομο για χάρη του συλλογικού, ενώ το καλό του ατόμου που εξασφαλίζεται από γνήσια συλλογική δράση.

"Τα ρητορικά στοιχεία του παραδείγματος -« φροντίδα »,« ευθύνη για τους άλλους »και ούτω καθεξής - εφαρμόζουν εξίσου καλά με το κλίμα « έκτακτης ανάγκης »ως προς το μυθιστόρημα Coronavirus».

Όπως υποστήριξε η Hannah Arendt, αυτό που μετράει αποκλειστικά και απολύτως σε ολοκληρωτικές κοινωνίες είναι το ιδανικό της αιτίας, κατά της οποίας οι ατομικές ζωές εμφανίζονται απλώς ως ασήμαντες εξελίξεις - και μπορεί να απορρίψει εύκολα τα άτομα με βάση την "εξυπηρέτηση του μεγαλύτερου αγαθού". Και ήδη από το 1990, ο γερμανικός μαρξιστικός πολιτικός κριτικός Wolfgang Pohrt μας υπενθύμισε: "Το Rabble [Pöbel] πρέπει να εξαλειφθεί ως παράγοντας ισχύος. Κάποιος μπορεί απλά να το αγνοήσει. "

Ο ψυχολογικός εκβιασμός της εκστρατείας εμβολιασμού - "Προστασία του ευάλωτου για το μεγαλύτερο καλό" - ήταν τόσο ζωτικής σημασίας για την επιτυχία της όσο ήταν επιβλαβής για τη δημοκρατία. Έχει καλύψει το γεγονός ότι τα μέτρα Covid έχουν βλάψει τις "ευάλωτες" ομάδες που υποτιμούν για να προστατεύσουν: τα παιδιά, τους μοναχικούς ηλικιωμένους, τους φτωχούς και ούτω καθεξής. Επιπλέον, ένα αστικό δικαίωμα είναι μια αξία από μόνη της. Το δικαίωμα στην σωματική ακεραιότητα, το δικαίωμα πρόσβασης στον δικό μου τραπεζικό λογαριασμό, το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και τα παρόμοια είναι η καλύτερη προστασία για την πνευματική και σωματική υγεία κάποιου. Ως εκ τούτου, οι προσπάθειες της Αριστεράς για τον νόμιμο αποπροσανατολισμό στο όνομα της "προστασίας" και ακόμη και της "υγείας" υπονομεύουν ακριβώς τη λογική της προστασίας, την ηθική της αληθινής φροντίδας.

Το 1979, ο Foucault υποστήριξε: "Η σχέση μεταξύ του εξορθολογισμού και της κατάχρησης της πολιτικής εξουσίας είναι προφανής. Και μια ανάγκη σε καμία περίπτωση δεν περιμένει την εμφάνιση των στρατόπεδων γραφειοκρατίας ή συγκέντρωσης για να αναγνωρίσει την ύπαρξη αυτών των σχέσεων. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι να γνωρίζουμε τι να κάνουμε με κάτι τόσο προφανές που μας δίνεται. " Όπως συμβαίνει συχνά, η απάντηση στο θεωρητικό του ερώτημα μπορεί να καθοριστεί μόνο στην πράξη.

Η Έλενα Λουίζα Λάνγ, είναι μελετήτρια του Μαρξ και πολιτική σχολιάστρια με έδρα τη Ζυρίχη, και συν-συντάκτρια της Συνοπτικής Εξέγερσης: με μαρξιστικές κριτικές της σύγχρονης αριστεράς. 

«Η φύση δεν είναι προς πώληση», λέει η Vandana Shiva στο RFK Jr.

Η αγροοικολογία - η αειφόρος γεωργία που λειτουργεί με τη φύση, αντί να καταστρέφει τη φύση - είναι η λύση για την παγκόσμια πείνα, τη φτώχεια και την κλιματική αλλαγή, είπε η Vandana Shiva, Ph.D., στον Robert F. Kennedy, Jr., σε ένα πρόσφατο επεισόδιο του "RFK Jr. The Defender Podcast."

Η αγροοικολογία - η αειφόρος γεωργία που λειτουργεί με τη φύση, αντί να εξαντλεί τη φύση - είναι η απάντηση που απαιτείται επειγόντως για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας πείνας, της φτώχειας και της κλιματικής αλλαγής, σύμφωνα με τη Vandana Shiva, Ph.D., περιβαλλοντική ακτιβίστρια, συγγραφέα και ιδρυτή της Navdanya International .

Η Shiva είπε στον Robert F. Kennedy, Jr., σε ένα πρόσφατο επεισόδιο του " RFK Jr. The Defender Podcast ":

«Οι εταιρείες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων πηγαίνουν σε μια χρεωμένη εταιρεία και λένε, "Δώστε μας το δάσος και τα βουνά σας, και ορίστε τα χρήματα για να πληρώσετε το χρέος σας". «Επειδή βρισκόμαστε σε κρίση χρέους, αυτού του είδους η νέα υποδούλωση θα αυξηθεί, εκτός και αν σηκωθούμε και πούμε, «Η φύση δεν είναι προς πώληση».

Το τελευταίο βιβλίο της Shiva , «Agroecology and Regenerative Agriculture: Sustainable Solutions for Hunger, Poverty, and Climate Change», παρέχει λύσεις βασισμένες σε στοιχεία για πιεστικές κρίσεις στην παγκόσμια οικολογία, τη γεωργία και τη δημόσια υγεία.

Είπε στον Κένεντι ότι έγινε περιβαλλοντολόγος όταν συνειδητοποίησε ότι εταιρείες που πουλούσαν χημικά και «δηλητήρια» ήθελαν να κατέχουν σπόρους και προωθούσαν ΓΤΟ (γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς) προκειμένου να κατοχυρώσουν τους σπόρους με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

«Έτυχε να βρεθώ σε μια συνάντηση όπου μιλούσαν για αυτό το 1987», είπε. Τότε ήταν που είπα, «Όχι, ο σπόρος πρέπει να σωθεί. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο καρτέλ δηλητηριάσεων να είναι οι ιδιοκτήτες της ζωής και να παίρνουν δικαιώματα από τους αγρότες».

Η Σίβα και ο Κένεντι συζήτησαν πώς το Ίδρυμα Ροκφέλερ και το Ίδρυμα Μπιλ & Μελίντα Γκέιτς ώθησαν τη βιομηχανική γεωργία στους Ινδούς αγρότες υπό τη «λεγόμενη « πράσινη επανάσταση », που πραγματικά σημαίνει «χημική καλλιέργεια», είπε η Σίβα. Ο Κένεντι επεσήμανε ότι η πράσινη επανάσταση «ήταν πνευματικό τέκνο του Ιδρύματος Ροκφέλερ και ένας τρόπος για να αντικατασταθεί η τοπική επιβίωση, η παραδοσιακή γεωργία με τη χημική γεωργία, τα φυτοφάρμακα βαρέως τύπου , τα λιπάσματα με βάση τον άνθρακα βαρέως τύπου , τα μεγάλα μηχανήματα κ.λπ. με τον ισχυρισμό ότι «θα ταΐσουμε τον κόσμο».

Κατεβάστε δωρεάν: Το νέο βιβλίο του Robert F. Kennedy — «A Letter to Liberals»

«Η [Γεωργία] έχει εξαγοραστεί από το Ίδρυμα Γκέιτς», είπε ο Κένεντι, το οποίο «έχει ωθήσει τους ανθρώπους στην πείνα με αυτές τις μεθόδους εισαγωγής τροφίμων Kraft και McDonald's και Cargill, και αυτές τις μεγάλες εταιρείες στις οποίες έχει επενδύσει — και η Monsanto Φυσικά, όπου είναι ένας από τους μεγαλύτερους επενδυτές - να δημιουργήσει αλυσίδες εφοδιασμού και να αναγκάσει αυτές τις κυβερνήσεις να επιβάλλουν στους λαούς τους μια χημική γεωργία που πλουτίζει τις εταιρείες στις οποίες επενδύει προσωπικά».

«Ο Μπιλ Γκέιτς κυκλοφόρησε το Gates Ag One », είπε η Σίβα, το οποίο προωθεί «μία γεωργία για τον κόσμο» και χρησιμεύει ως πλατφόρμα για την εκδήλωση δύο από τα «αγαπημένα δυστοπικά οράματα» του Γκέιτ για «γεωργία χωρίς αγρότες» — μέσω της ρομποτικοποίησης της γεωργίας — και «τροφή χωρίς αγροκτήματα», μέσω της κατασκευής « ψευδών τροφίμων ».

«Δεν μπορείς να κάνεις «μία γεωργία για τον κόσμο [μια μαζική γεωργία]» μέσω της βιοποικιλότητας , με διαφορετικά κλίματα. Μπορείτε να το κάνετε μόνο μέσω της συνολικής εκβιομηχάνισης/ εκμηχάνισης», είπε.

Σύμφωνα με την Shiva, η πλήρης εκβιομηχάνιση θα απειλούσε την επιβίωση όλων των μορφών ζωής - ανθρώπων, φυτών, ζώων, εντόμων, μικροοργανισμών - και της ίδιας της Γης.

Ο κόσμος, είπε, πρέπει να αντισταθεί σε αυτό.

«Χρειαζόμαστε εταίρους παντού, σε κάθε τομέα — συμπεριλαμβανομένων των συμβατικών αγροτών», είπε.

Και πρόσθεσε:

«Οι οικολόγοι αγρότες, οι αναγεννητικοί αγρότες πρέπει να ενώσουν τα χέρια τους με οποιονδήποτε βρίσκεται στη γη, γιατί όποιος βρίσκεται στη γη μπορεί να αρχίσει να φροντίζει τη γη και να μην συμμετέχει στις καταστροφικές πολεμικές δραστηριότητες».

Η Σίβα είπε στον Κένεντι: «Σε έναν κόσμο που καταρρέει όπου υπάρχουν παντού «πορείες κόστους ζωής», όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να πληρώσουν για φαγητό και ενοίκιο, οι « BlackRocks and the Vanguards και οι εταιρείες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων» επιδιώκουν να ελέγξουν χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία αξίας 4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων!!

Οι άνθρωποι πρέπει να στείλουν το μήνυμα ότι «ο κόσμος μας δεν είναι προς πώληση», είπε.

Η Shiva και ο Kennedy συζήτησαν επίσης πώς η αγροοικολογία παράγει πιο θρεπτικά τρόφιμα από ένα σχέδιο μονοκαλλιέργειας «One Ag».

«Η δουλειά μας δείχνει ότι όσο περισσότερο εμπλουτίζετε τη βιοποικιλότητα, ενισχύετε τη βιοποικιλότητα και όχι τα τοξικά και τα χημικά . Στην πραγματικότητα έχεις περισσότερη διατροφή», είπε.

Ακούστε το podcast εδώ:

https://childrenshealthdefense.org/defender/vandana-shiva-agroecology-sustainable-farming-rfk-jr-podcast/

Πρώτα έκλεψαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς των ξένων [-και σε λίγο έρχονται για τον δικό σου]

Ο Adam Smith έγραψε ότι η αποτελεσματικότητα των αγορών βασίζεται στην ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών. Τι συμβαίνει όταν οι κυβερνήσεις αρπάζουν περιουσίες για να ασκήσουν πολιτική πίεση — ή από απληστία;

Ένα σημαντικό, αναμφισβήτητα το πρωταρχικό κίνητρο του καπιταλιστικού συστήματος είναι ότι προσφέρει τη δυνατότητα συγκέντρωσης πλούτου. Τα άτομα και οι εταιρείες βασίζονται στην κυβέρνηση για να διατηρήσουν την τάξη, να διατηρήσουν σταθερές συνθήκες όπως τα επιτόκια και να προστατεύσουν τα συσσωρευμένα περιουσιακά στοιχεία από τραπεζικές χρεοκοπίες, υποτίμηση, απάτη και κλοπή, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον πολιτικό προσανατολισμό του ιδιοκτήτη τους. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες βάζουν όλο και περισσότερο το αντίχειρά τους στη ζυγαριά για ιδεολογικούς λόγους, παίρνουν περιουσιακά στοιχεία με ηθικά και νομικά αμφίβολα μέσα και θέτουν σε κίνδυνο τη φήμη τους ως ασφαλούς καταφυγίου για καταθέσεις και επενδύσεις.

Από το εμπορικό εμπάργκο 62 ετών κατά της Κούβας μέχρι τη διακοπή των σχέσεων με το Ιράν μετά την κρίση ομήρων έως την απομόνωση της Νότιας Αφρικής για να τιμωρηθεί το απαρτχάιντ, οι ΗΠΑ έχουν επανειλημμένα στραφεί σε οικονομικές κυρώσεις στη μεταπολεμική εποχή. 

Η οριστική κατάσχεση ξένων περιουσιακών στοιχείων που κρατούνται στις ΗΠΑ έχει γίνει όλο και περισσότερο μέρος του μείγματος τακτικών πίεσης.

Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους πήρε 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια από τα συναλλαγματικά αποθέματα του Ιράκ το 2003 και μετέφερε επιπλέον 600 εκατομμύρια δολάρια σε ένα ταμείο λάσπης για τη χρηματοδότηση φατριών κατά του Σαντάμ Χουσεΐν.

Λίγο πριν από την ανατροπή και τη δολοφονία του Μοαμάρ Καντάφι το 2011, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διέταξε τις τράπεζες των ΗΠΑ να παγώσουν 30 δισεκατομμύρια δολάρια που κατείχαν η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης και η Libya Investment Authority, ένα κρατικό επενδυτικό ταμείο, και να χρησιμοποιήσουν μερικά από τα χρήματα για να χρηματοδοτήσουν τη Βεγγάζη. ομάδες ανταρτών κατά του Καντάφι, μερικές από τις οποίες μεταμορφώθηκαν σε ριζοσπαστικές τρομοκρατικές οργανώσεις τζιχαντιστών.

Ο Ομπάμα υπέγραψε νόμο το 2012 που επιτρέπει τη διάθεση παγωμένων περιουσιακών στοιχείων του Ιράν για τη διευθέτηση αξιώσεων από οικογένειες θυμάτων της Χεζμπολάχ στον Λίβανο.

«Είναι κλοπή… είναι σαν να κλέβεις τα χρήματα του Ιράν και το καταδικάζουμε», είπε ένας Ιρανός εκπρόσωπος.

Αρνούμενος να αποδεχθεί τη νομιμότητα του εν ενεργεία προέδρου της χώρας, ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ επιχείρησε ένα παρασκηνιακό οικονομικό πραξικόπημα στη Βενεζουέλα με μια εντολή του 2019 που χορηγούσε στον ηγέτη της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό —αν και δεν ήταν κυβερνητικός αξιωματούχος— την άδεια να διαθέτει περιουσιακά στοιχεία και περιουσία στις ΗΠΑ. τραπεζικούς λογαριασμούς με το όνομα της κυβέρνησης της Βενεζουέλας.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν άρπαξε πρόσφατα 7 δισεκατομμύρια δολάρια σε καταθέσεις στην Federal Reserve Bank της Νέας Υόρκης που ήταν στο όνομα της κεντρικής τράπεζας του Αφγανιστάν, Da Afghanistan Bank. Οι Ταλιμπάν, που κατέλαβαν την εξουσία στα τέλη Αυγούστου, ισχυρίζονται ότι είναι η νέα κυβέρνηση και ότι τα χρήματα πρέπει να τους σταλούν ώστε να μπορούν, μεταξύ άλλων, να αντιμετωπίσουν τη μαζική πείνα που προέκυψε από την οικονομική κατάρρευση μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, ωστόσο, αρνούνται να αναγνωρίσουν τους Ταλιμπάν (ή το πρώην καθεστώς υπό τον Ασράφ Γκάνι) ως κυβέρνηση του Αφγανιστάν. Τον Φεβρουάριο, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υπέγραψε εκτελεστικό διάταγμα με το οποίο μετέφερε 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια σε ένα καταπιστευματικό ταμείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διευθέτηση αστικών αξιώσεων από τις οικογένειες των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου και τα υπόλοιπα 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια σε ένα δεύτερο ταμείο που θα μπορούσε τελικά να αντληθεί από οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας. Η αντίδραση της Κίνας ήταν λάβρα:

«Πρόκειται για κατάφωρη ληστεία και ξεδιάντροπη ηθική παρακμή. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να επιστρέψουν αμέσως τα κλεμμένα χρήματα στον αφγανικό λαό και να αποζημιώσουν τους ανθρώπους στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και άλλους που πέθαναν ή υπέστησαν απώλειες από τις αμερικανικές στρατιωτικές εισβολές», δήλωσε η εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Χούα Τσουνγίνγκ.

Ως μέρος των κυρώσεων κατά της Ρωσίας για την τιμωρία της για την εισβολή στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ πάγωσαν 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε ρωσικά συναλλαγματικά αποθέματα που διατηρούνται στη Fed και κινήθηκαν για να κατασχέσουν superyachts, πολυτελή διαμερίσματα και τραπεζικούς λογαριασμούς που κατείχαν ολιγάρχες κοντά στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. . Ο εκπρόσωπος Tom Malinowski, DN.J., συνυποστηρικτής ενός ψηφίσματος της Βουλής που παροτρύνει την πώληση παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων προς όφελος της Ουκρανίας που ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία, είπε ότι η Ρωσία δεν πρέπει ποτέ να τα πάρει πίσω: «Μπορούμε να φανταστούμε τον πλούτο της Ρωσίας - τα γιοτ, τους τραπεζικούς λογαριασμούς, τις βίλες, τα αεροπλάνα - να επιστρέφουν στον Πούτιν και τους φίλους του καθώς η Ουκρανία βρίσκεται σε ερείπια, καθώς οι Ουκρανοί θάβουν τους νεκρούς τους; Δεν μπορούμε να φανταστούμε να το κάνουμε αυτό. Δεν θα το κάνουμε αυτό».

Η Ρωσία, ωστόσο, έχει από καιρό προβλέψει τις αμερικανικές κυρώσεις και έχει ακολουθήσει μια πολιτική «αποδολαριοποίησης» των συναλλαγματικών της αποθεμάτων για να αμβλύνει το πλήγμα. «Το σημαντικότερο είναι ότι το κάποτε κυρίαρχο δολάριο αντιπροσωπεύει τώρα μόνο το 16% των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Ρωσίας, τα οποία η Μόσχα έχει αντικαταστήσει με ευρώ, κινεζικό ρενμίνμπι και χρυσό», αναφέρουν οι New York Times.

Άλλες χώρες με λιγότερο από τέλειες σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες αναζητούν τρόπους να κρατήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία μακριά από τα νύχια τους. Η Βραζιλία και η Ινδία ανησυχούν μήπως στοχοποιηθούν για τις περιβαλλοντικές τους πολιτικές. Θέλουμε πραγματικά να εδραιώσουμε τη φήμη μας ως ένα μέρος όπου η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να καταλάβει τον τραπεζικό σας λογαριασμό, ακόμη και το σπίτι σας, επειδή είστε φίλοι με τον πρόεδρο της χώρας σας σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ και η χώρα σας δεν τα πάνε καλά; ?

Ο κλεπτομανιακός οικονομικός πόλεμος έχει γίνει διάχυτος και εντός των συνόρων μας. Οι αστυνομικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν τακτικά την κατάσχεση πολιτικών περιουσιακών στοιχείων για να πάρουν τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τις βάρκες, τα μετρητά και άλλες περιουσίες ατόμων που υποπτεύονται ότι εμπλέκονται σε έγκλημα ή παράνομη δραστηριότητα. Προσωπική περιουσία αξίας άνω των 68 δισεκατομμυρίων δολαρίων κατασχέθηκε από αστυνομικούς τα τελευταία 20 χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, όλα χωρίς τη δέουσα διαδικασία. Είναι απίστευτο ότι η περιουσία δεν επιστρέφεται ακόμη και όταν δεν απαγγέλλονται κατηγορίες ή μια δίκη τελειώνει με μια αθώα ετυμηγορία.

Μπορεί να μην έχουμε πολλή συμπάθεια για τους Ρώσους ολιγάρχες ή τους ανθρώπους των οποίων ο φανταχτερός τρόπος ζωής προσελκύει την προσοχή της αστυνομίας. Αλλά δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα όχι μακρινό μέλλον, όταν η κυβέρνηση θα μπορούσε να καταλάβει το σπίτι της μεσαίας τάξης ενός μέσου νομοταγούς πολίτη επειδή ασπάζεται τη λάθος πολιτική. Όπως πάνε τα πράγματα, μπορεί σύντομα να δούμε ένα άστοχο tweet να οδηγεί στο πάγωμα του τραπεζικού λογαριασμού κάποιου και στην ανακατεύθυνση των περιουσιακών στοιχείων στην αγαπημένη αιτία κάποιου γραφειοκράτη.

Ο Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος άρχισε το 2016, και η Αμερική τον χρειάζεται

 Γιώτα Σεχίδου, 13.6,2022

Στο σημείο αυτό θα αναφερθούμε σε δύο πολύ σημαντικά, θεωρούμε, άρθρα, σε ένα του Δρ. Jacques R. Pauwels, και στο επόμενο, γραμμένο το 2016, από τον John Pilger, προσωπικότητες που προειδοποίησαν εγκαίρως για την καταιγίδα που ξέσπασε από τον Μάρτιο του 2020 μέσω της πλαστής πανδημίας που κλείδωσε όλο τον πλανήτη, και των μαζικών θανάτων που ακολουθούν συσσωρευόμενοι και αποσιωπούμενοι, και της οποίας ακούγαμε μεν τον ήχο, αλλά δεν βλέπαμε τις αστραπές. Μέχρι που έφτασε να βρέχει πάνω από το κεφάλι μας.

Γιατί η Αμερική χρειάζεται τον πόλεμο

Το άρθρο αφορά σε μεγάλο βαθμό την προεδρία του Τζορτζ Μπους.

Μια επίκαιρη ερώτηση: Γιατί η κυβέρνηση Μπάιντεν χρειάζεται πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου  ενός προγράμματος πυρηνικών όπλων αξίας 1,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων;

Όπως λέει ο Michel Chossudovsky, ο πόλεμος εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας βρίσκεται επί του παρόντος στο κλιμάκιο του Πενταγώνου. Πολυάριθμοι πόλεμοι υπό την ηγεσία των ΗΠΑ από το τέλος αυτού που ευφημιστικά ονομάζεται "μεταπολεμική εποχή": Κορέα, Βιετνάμ, Καμπότζη, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υεμένη…  

Είναι αυτό που σύμφωνα με το Project for the New American Century (PNAC) αποκαλείται "ο Μακρύς Πόλεμος της Αμερικής";  

Και αυτό που περιγράφεται στο έγγραφο PNAC είναι το ακόλουθο, το οποίο αντικατοπτρίζει αυτό που εκτυλίσσεται σήμερα μπροστά στα μάτια μας στην Ουκρανία:

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΤΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ για τις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ:

• Υπερασπιστείτε την αμερικανική πατρίδα.

• Πολεμήστε και κερδίστε αποφασιστικά πολλούς, ταυτόχρονα μεγάλους θεατρικούς πολέμους.

• Εκτελέστε καθήκοντα «αστυνομίας» που σχετίζονται με τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος ασφαλείας σε κρίσιμες περιοχές.

• Μετατρέψτε ανάλογα τις αμερικανικές δυνάμεις για να εκμεταλλευτείτε την «επανάσταση στις στρατιωτικές υποθέσεις».

Για να εκτελέσουμε αυτές τις βασικές αποστολές, πρέπει να παρέχουμε επαρκή ισχύ και κονδύλια από τον προϋπολογισμό. Ειδικότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει:

ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ,…

ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ ΤΗΝ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ»…

ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΜΥΝΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΔΑΠΑΝΕΣ  …

Η στρατιωτική ατζέντα της κυβέρνησης Μπάιντεν είναι συνεπής με τις κατευθυντήριες γραμμές του project PNAC: μια επιχείρηση που συνίσταται στην εκούσια καταστροφή  κυρίαρχων χωρών με αποτέλεσμα εκατομμύρια θανάτους.

Και γιατί οι Αμερικανοί υποστηρίζουν αυτή τη στρατιωτική ατζέντα; 

* * *

Οι πόλεμοι είναι μια τρομερή σπατάλη ζωών και πόρων, και για αυτόν τον λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι είναι κατ' αρχήν αντίθετοι με τους πολέμους. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, από την άλλη, φαίνεται να αγαπά τον πόλεμο. Γιατί; Πολλοί σχολιαστές έχουν αναζητήσει την απάντηση σε ψυχολογικούς παράγοντες. Κάποιοι θεώρησαν ότι ο Τζορτζ Μπους θεωρούσε καθήκον του να ολοκληρώσει την εργασία που είχε ξεκινήσει, αλλά για κάποιο σκοτεινό λόγο δεν ολοκληρώθηκε από τον πατέρα του την εποχή του Πολέμου του Κόλπου. Άλλοι πιστεύουν ότι ο Μπους Τζούνιορ περίμενε έναν σύντομο και θριαμβευτικό πόλεμο που θα του εξασφάλιζε μια δεύτερη θητεία στον Λευκό Οίκο.

Πιστεύω ότι πρέπει να αναζητήσουμε αλλού μια εξήγηση για τη στάση του Αμερικανού Προέδρου.

Το γεγονός ότι ο Μπους είναι πρόθυμος για τον πόλεμο έχει ελάχιστη ή καθόλου σχέση με την ψυχή του, αλλά σε μεγάλο βαθμό με το αμερικανικό οικονομικό σύστημα. Αυτό το σύστημα – το εμπορικό σήμα του καπιταλισμού της Αμερικής – λειτουργεί πρώτα και κύρια για να κάνει ακόμη πιο πλούσιους τους εξαιρετικά πλούσιους Αμερικανούς όπως η «δυναστεία του χρήματος» των Μπους. Χωρίς θερμούς ή ψυχρούς πολέμους, ωστόσο, αυτό το σύστημα δεν μπορεί πλέον να παράγει το αναμενόμενο αποτέλεσμα με τη μορφή των ολοένα υψηλότερων κερδών που οι οικονομικοί και ισχυροί της Αμερικής θεωρούν ως εκ γενετής δικαίωμά τους.

Η μεγάλη δύναμη του αμερικανικού καπιταλισμού είναι και η μεγάλη του αδυναμία, δηλαδή η εξαιρετικά υψηλή παραγωγικότητά του. Στην ιστορική εξέλιξη του διεθνούς οικονομικού συστήματος που ονομάζουμε καπιταλισμό, ένας αριθμός παραγόντων έχουν προκαλέσει τεράστιες αυξήσεις στην παραγωγικότητα, για παράδειγμα, η εκμηχάνιση της παραγωγικής διαδικασίας που ξεκίνησε στην Αγγλία ήδη από τον 18ο αιώνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα, λοιπόν, οι Αμερικανοί βιομήχανοι συνέβαλαν καθοριστικά στην αύξησή της, με τη μορφή της αυτοματοποίησης της εργασίας μέσω νέων τεχνικών όπως οι γραμμές συναρμολόγησης. Οι τελευταίες αποτέλεσαν μια καινοτομία που εισήγαγε ο Henry Ford, και ως εκ τούτου αυτές οι τεχνικές έγιναν συλλογικά γνωστές ως «φορντισμός». Η παραγωγικότητα των μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων αυξήθηκε θεαματικά.

Για παράδειγμα, ήδη στη δεκαετία του 1920, αμέτρητα οχήματα έφευγαν από τις γραμμές συναρμολόγησης των αυτοκινητοβιομηχανιών του Μίσιγκαν κάθε μέρα. Αλλά ποιος έπρεπε να αγοράσει όλα αυτά τα αυτοκίνητα; Οι περισσότεροι Αμερικανοί εκείνη την εποχή δεν είχαν αρκετά στιβαρά βιβλία καταθέσεων στη τσέπη τους για μια τέτοια αγορά. Άλλα βιομηχανικά προϊόντα κατέκλυσαν παρομοίως την αγορά και το αποτέλεσμα ήταν η εμφάνιση μιας χρόνιας δυσαρμονίας μεταξύ της συνεχώς αυξανόμενης οικονομικής προσφοράς και της καθυστερημένης ζήτησης. Έτσι προέκυψε η οικονομική κρίση γενικά γνωστή ως Μεγάλη Ύφεση. Ήταν ουσιαστικά μια κρίση υπερπαραγωγής. Οι αποθήκες ασφυκτιούσαν από απούλητα εμπορεύματα, τα εργοστάσια απέλυαν εργάτες, η ανεργία εξερράγη, τότε, και έτσι η αγοραστική δύναμη του αμερικανικού λαού συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο, κάνοντας την κρίση ακόμη χειρότερη.

Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι στην Αμερική η Μεγάλη Ύφεση τελείωσε μόνο κατά τη διάρκεια και λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. (Ακόμη και οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του Προέδρου Ρούσβελτ παραδέχονται ότι οι πολυδιαφημισμένες πολιτικές του στο New Deal έφεραν ελάχιστη ή καθόλου ανακούφιση.) Η οικονομική ζήτηση αυξήθηκε θεαματικά όταν ο πόλεμος που είχε ξεκινήσει στην Ευρώπη και στον οποίο οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν συμμετείχαν ενεργά πριν από το 1942 , επέτρεψε στην αμερικανική βιομηχανία να παράγει απεριόριστες ποσότητες πολεμικού εξοπλισμού. Μεταξύ 1940 και 1945, το αμερικανικό κράτος θα ξόδευε τουλάχιστον 185 δισεκατομμύρια δολάρια σε τέτοιο εξοπλισμό και το μερίδιο των στρατιωτικών δαπανών στο ΑΕΠ αυξήθηκε έτσι μεταξύ 1939 και 1945 από ένα ασήμαντο 1,5 τοις εκατό σε περίπου 40 τοις εκατό. Επιπλέον, η αμερικανική βιομηχανία παρείχε επίσης τεράστιες ποσότητες εξοπλισμού στους Βρετανούς και ακόμη και στους Σοβιετικούς μέσω Lend-Lease. [Στα γερμανικά},

Όσον αφορά τους απλούς Αμερικανούς, το όργιο στρατιωτικών δαπανών της Ουάσιγκτον έφερε όχι μόνο ουσιαστικά πλήρη απασχόληση αλλά και πολύ υψηλότερους μισθούς από ποτέ. Ήταν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που η εκτεταμένη δυστυχία που συνδέθηκε με τη Μεγάλη Ύφεση έφτασε στο τέλος της και ότι η πλειοψηφία του αμερικανικού λαού πέτυχε έναν πρωτοφανή βαθμό ευημερίας. Ωστόσο, οι μεγαλύτεροι ωφελούμενοι με μεγάλη διαφορά από την οικονομική άνθηση της εποχής του πολέμου ήταν οι επιχειρηματίες και οι εταιρείες της χώρας, οι οποίοι πραγματοποίησαν εξαιρετικά κέρδη. Μεταξύ 1942 και 1945, γράφει ο ιστορικός Stuart D. Brandes, τα καθαρά κέρδη των 2.000 μεγαλύτερων εταιρειών της Αμερικής ήταν περισσότερο από 40 τοις εκατό υψηλότερα από ό,τι κατά την περίοδο 1936-1939. Μια τέτοια «έκρηξη κερδών» έγινε δυνατή, εξηγεί, επειδή το κράτος αν και παρήγγειλε δισεκατομμύρια δολάρια στρατιωτικού εξοπλισμού, απέτυχε να θεσπίσει ελέγχους τιμών και φορολογούσε τα κέρδη ελάχιστα έως καθόλου. Αυτό το μεγαλείο ωφέλησε τον αμερικανικό επιχειρηματικό κόσμο γενικά, αλλά ειδικότερα τη σχετικά περιορισμένη ελίτ των μεγάλων εταιρειών που είναι γνωστή ως «μεγάλες επιχειρήσεις» ή «εταιρική Αμερική». [κορπορατισμός] 

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνολικά, λιγότερες από 60 εταιρείες έλαβαν το 75 τοις εκατό όλων των προσοδοφόρων στρατιωτικών και άλλων κρατικών παραγγελιών. 

Οι μεγάλες εταιρείες – η Ford, η IBM, κ.λπ. – αποκάλυψαν ότι ήταν τα «γουρούνια του πολέμου», γράφει ο Brandes, που γοητεύτηκαν από τις άφθονες στρατιωτικές δαπάνες του κράτους. Η IBM, για παράδειγμα, αύξησε τις ετήσιες πωλήσεις της μεταξύ 1940 και 1945 από 46 σε 140 εκατομμύρια δολάρια χάρη σε παραγγελίες που σχετίζονται με τον πόλεμο και τα κέρδη της εκτοξεύτηκαν ανάλογα. αλλά ιδιαίτερα αυτή η σχετικά περιορισμένη ελίτ των μεγάλων εταιρειών που είναι γνωστή ως «μεγάλες επιχειρήσεις» ή «εταιρική Αμερική». Κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνολικά λιγότερες από 60 εταιρείες έλαβαν το 75 τοις εκατό όλων των προσοδοφόρων στρατιωτικών και άλλων κρατικών παραγγελιών.

Οι μεγάλες εταιρείες της Αμερικής εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την τεχνογνωσία των "φορντιστών" για να ενισχύσουν την παραγωγή, αλλά ακόμη και αυτό δεν ήταν αρκετό για να καλύψει τις ανάγκες του αμερικανικού κράτους εν καιρώ πολέμου. Χρειαζόταν πολύ περισσότερος εξοπλισμός και για να τον παραγάγει η Αμερική χρειαζόταν νέα εργοστάσια και ακόμη πιο αποτελεσματική τεχνολογία, γεγονός που αύξησε τη συνολική αξία όλων των παραγωγικών εγκαταστάσεων του έθνους μεταξύ 1939 και 1945 από 40 σε 66 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ωστόσο, δεν ήταν ο ιδιωτικός τομέας που ανέλαβε όλες αυτές τις νέες επενδύσεις που χρειάζονταν. Λόγω των δυσάρεστων εμπειριών τους με το φαινόμενο της υπερπαραγωγής κατά τη δεκαετία του '30, οι επιχειρηματίες της Αμερικής βρήκαν αυτό το έργο πολύ επικίνδυνο. Έτσι το κράτος έκανε τη δουλειά επενδύοντας 17 δισεκατομμύρια δολάρια σε περισσότερα από 2.000 έργα που σχετίζονταν με την άμυνα. Σε αντάλλαγμα για μια ονομαστική αμοιβή, επετράπη σε ιδιωτικές εταιρείες να νοικιάζουν αυτά τα ολοκαίνουργια εργοστάσια για να παράγουν…και να βγάζουν χρήματα πουλώντας την παραγωγή πίσω στο κράτος. Επιπλέον, όταν τελείωσε ο πόλεμος και η Ουάσιγκτον αποφάσισε να εκποιήσει αυτές τις επενδύσεις, οι μεγάλες εταιρείες του έθνους τις αγόρασαν για το ήμισυ της αξίας τους, και σε πολλές περιπτώσεις με μόνο το ένα τρίτο, της πραγματικής τους αξίας.

Πώς χρηματοδότησε η Αμερική τον πόλεμο, πώς πλήρωσε η Ουάσιγκτον τους υψηλούς λογαριασμούς που παρουσίαζαν η GM, η ITT και οι άλλοι εταιρικοί προμηθευτές πολεμικού εξοπλισμού; Η απάντηση είναι: εν μέρει μέσω φορολογίας - περίπου 45 τοις εκατό -, αλλά πολύ περισσότερο μέσω δανείων - περίπου 55 τοις εκατό. Εξαιτίας αυτού, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε δραματικά, συγκεκριμένα, από 3 δισεκατομμύρια δολάρια το 1939 σε τουλάχιστον 45 δισεκατομμύρια δολάρια το 1945.

Θεωρητικά, αυτό το χρέος θα έπρεπε να είχε μειωθεί ή να είχε εξαλειφθεί εντελώς, επιβάλλοντας φόρους στα τεράστια κέρδη που έβαλαν οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Όπως αναφέρθηκε ήδη, το αμερικανικό κράτος απέτυχε να φορολογήσει ουσιαστικά τα απροσδόκητα κέρδη των εταιρειών της Αμερικής, άφησε το δημόσιο χρέος να μεγαλώσει και πλήρωσε τους λογαριασμούς του και τους τόκους των δανείων του, με τα γενικά του έσοδα, δηλαδή μέσω του εισοδήματος που δημιουργείται από άμεσους και έμμεσους φόρους. Ιδιαίτερα λόγω του οπισθοδρομικού νόμου περί εσόδων που εισήχθη τον Οκτώβριο του 1942, αυτοί οι φόροι πληρώνονταν όλο και περισσότερο από εργάτες και άλλους χαμηλού εισοδήματος Αμερικανούς, παρά από τους υπερπλούσιους και τις εταιρείες των οποίων οι τελευταίοι ήταν ιδιοκτήτες, κύριοι μέτοχοι και/ ή ανώτατα στελέχη. «Το βάρος της χρηματοδότησης του πολέμου», παρατηρεί ο Αμερικανός ιστορικός Σον Ντένις Κάσμαν, «[ήταν] γερά στους ώμους των φτωχότερων μελών της κοινωνίας».

Ωστόσο, το αμερικανικό κοινό, απασχολημένο από τον πόλεμο και τυφλωμένο από τον λαμπερό ήλιο της πλήρους απασχόλησης και των υψηλών μισθών, δεν το αντιλήφθηκε. Οι εύποροι Αμερικανοί, από την άλλη πλευρά, γνώριζαν πολύ καλά τον υπέροχο τρόπο με τον οποίο ο πόλεμος παρήγαγε χρήματα για τους ίδιους και για τις εταιρείες τους. Παρεμπιπτόντως, ήταν επίσης από τους πλούσιους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, τους ασφαλιστές και άλλους μεγάλους επενδυτές που η Ουάσιγκτον δανείστηκε τα χρήματα που απαιτούνταν για τη χρηματοδότηση του πολέμου. Έτσι, η εταιρική Αμερική επωφελήθηκε επίσης από τον πόλεμο, κερδίζοντας τη μερίδα του λέοντος από τα συμφέροντα που δημιουργούνταν από την αγορά των διάσημων πολεμικών ομολόγων. Θεωρητικά, τουλάχιστον, οι πλούσιοι και ισχυροί της Αμερικής θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους μεγάλους πρωταθλητές της λεγόμενης "ελεύθερης επιχείρησης" και αντιτίθενται σε κάθε μορφή κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. 

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όμως, οι πλούσιοι ιδιοκτήτες και τα κορυφαία στελέχη των μεγάλων εταιρειών πήραν ένα πολύ σημαντικό μάθημα: κατά τη διάρκεια ενός πολέμου υπάρχουν χρήματα που πρέπει να κερδηθούν, πολλά χρήματα. Με άλλα λόγια, το επίπονο έργο της μεγιστοποίησης των κερδών – η βασική δραστηριότητα στην καπιταλιστική αμερικανική οικονομία – μπορεί να απαλλαγεί πολύ πιο αποτελεσματικά μέσω του πολέμου παρά μέσω της ειρήνης - ωστόσο απαιτείται η καλοπροαίρετη συνεργασία της πολιτείας. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πλούσιοι και ισχυροί της Αμερικής το έχουν συνειδητοποιήσει πολύ καλά. Το ίδιο και ο άνθρωπός τους στον Λευκό Οίκο σήμερα [2003, δηλαδή ο Τζορτζ Μπους], ο γόνος μιας «δυναστείας του χρήματος» που πέταξε με αλεξίπτωτο στον Λευκό Οίκο για να προωθήσει τα συμφέροντα των πλούσιων μελών της οικογένειάς του, των φίλων και των συνεργατών του της εταιρικής Αμερικής, δηλαδή τα συμφέροντα του χρήματος, των προνομίων και της εξουσίας.

Την άνοιξη του 1945 ήταν προφανές ότι ο πόλεμος, η πηγή των μυθικών κερδών, θα τελείωνε σύντομα. Τι θα γινόταν τότε; Μεταξύ των οικονομολόγων, πολλές Κασσάνδρες επινοούσαν σενάρια που φαίνονταν εξαιρετικά δυσάρεστα για τους πολιτικούς και βιομηχανικούς ηγέτες της Αμερικής. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι αγορές στρατιωτικού εξοπλισμού από την Ουάσιγκτον, και τίποτα άλλο, είχαν αποκαταστήσει την οικονομική ζήτηση και έτσι κατέστησαν δυνατή όχι μόνο την πλήρη απασχόληση αλλά και τα πρωτόγνωρα κέρδη. Με την επιστροφή της ειρήνης, το φάντασμα της δυσαρμονίας μεταξύ προσφοράς και ζήτησης απείλησε να επιστρέψει στην Αμερική ξανά και η προκύπτουσα κρίση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ακόμη πιο οξεία από τη Μεγάλη Ύφεση των «βρώμικων τριάντα», επειδή κατά τη διάρκεια των χρόνων του πολέμου η παραγωγική ικανότητα του έθνους είχε αυξηθεί σημαντικά, όπως είδαμε. Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να απολυθούν ακριβώς τη στιγμή που εκατομμύρια βετεράνοι πολέμου θα επέστρεφαν στο σπίτι αναζητώντας μια δουλειά στην πολιτεία και η προκύπτουσα ανεργία και η μείωση της αγοραστικής δύναμης θα επιδείνωναν το έλλειμμα ζήτησης. Από την οπτική γωνία των πλουσίων και ισχυρών της Αμερικής, η επερχόμενη ανεργία δεν ήταν πρόβλημα. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι η χρυσή εποχή των γιγάντων κερδών θα έφτανε στο τέλος της. Μια τέτοια καταστροφή έπρεπε να αποτραπεί, αλλά πώς;

Οι στρατιωτικές κρατικές δαπάνες ήταν η πηγή των υψηλών κερδών. Προκειμένου να διατηρηθούν τα κέρδη και να αναβλύζουν γενναιόδωρα, χρειάζονταν επειγόντως νέοι εχθροί και νέες πολεμικές απειλές τώρα που η Γερμανία και η Ιαπωνία ηττήθηκαν. Πόσο τυχεροί στάθηκαν που τώρα υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, μια χώρα που κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν ένας ιδιαίτερα χρήσιμος εταίρος και που είχε βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για τους Συμμάχους στο Στάλινγκραντ και αλλού, αλλά και ένας εταίρος του οποίου οι κομμουνιστικές ιδέες και πρακτικές του επέτρεψαν να μεταμορφωθεί εύκολα στον νέο μπαμπούλα των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι περισσότεροι Αμερικανοί ιστορικοί παραδέχονται τώρα ότι το 1945 η Σοβιετική Ένωση, μια χώρα που είχε υποφέρει πάρα πολύ κατά τη διάρκεια του πολέμου, δεν αποτελούσε καθόλου απειλή για τις οικονομικά και στρατιωτικά πολύ ανώτερες ΗΠΑ και ότι η ίδια η Ουάσιγκτον δεν αντιλαμβανόταν τους Σοβιετικούς ως απειλή..

Πράγματι, η Μόσχα δεν είχε τίποτα να κερδίσει, και τα πάντα να χάσει, από μια σύγκρουση με την υπερδύναμη Αμερική, η οποία ήταν γεμάτη αυτοπεποίθηση χάρη στο μονοπώλιο της ατομικής βόμβας. Ωστόσο, η Αμερική –η εταιρική Αμερική, η Αμερική των υπερπλούσιων– χρειαζόταν επειγόντως έναν νέο εχθρό για να δικαιολογήσει τις τιτάνιες δαπάνες για «άμυνα» που χρειάζονταν για να κρατήσουν τους τροχούς της οικονομίας του έθνους σε πλήρη ταχύτητα και μετά το τέλος. του πολέμου, διατηρώντας έτσι τα περιθώρια κέρδους στα απαιτούμενα – ή μάλλον, επιθυμητά – υψηλά επίπεδα, ή και να τα αυξήσουν. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ψυχρός Πόλεμος εξαπολύθηκε το 1945, όχι από τους Σοβιετικούς αλλά από το αμερικανικό «στρατιωτικό-βιομηχανικό» σύμπλεγμα, όπως θα ονόμαζε ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ εκείνη την ελίτ των πλούσιων ατόμων και εταιρειών που ήξεραν πώς να επωφεληθούν από τον «πόλεμο». Η οικονομία."

Από αυτή την άποψη, ο Ψυχρός Πόλεμος ξεπέρασε τις καλύτερες προσδοκίες τους. Όλο και περισσότερος πολεμικός εξοπλισμός έπρεπε να εξασφαλίζεται, επειδή οι σύμμαχοι στον λεγόμενο «ελεύθερο κόσμο», ο οποίος στην πραγματικότητα περιλάμβανε πολλές δυσάρεστες δικτατορίες, έπρεπε να οπλιστούν μέχρι τα δόντια με αμερικανικό εξοπλισμό. Επιπλέον, οι ένοπλες δυνάμεις της ίδιας της Αμερικής δεν έπαψαν ποτέ να απαιτούν μεγαλύτερα, καλύτερα και πιο εξελιγμένα τανκς, αεροπλάνα, ρουκέτες και, ναι, χημικά και βακτηριολογικά όπλα και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής. Γι' αυτά τα αγαθά, το Πεντάγωνο ήταν πάντα έτοιμο να πληρώσει τεράστια ποσά χωρίς να κάνει δύσκολες ερωτήσεις. 

Όπως συνέβαινε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν και πάλι κυρίως οι μεγάλες εταιρείες που είχαν τη δυνατότητα να εκπληρώσουν τις παραγγελίες. Ο Ψυχρός Πόλεμος απέφερε κέρδη χωρίς προηγούμενο, και εισέρρευσαν στα ταμεία εκείνων των εξαιρετικά πλούσιων ατόμων που έτυχε να είναι οι ιδιοκτήτες, τα κορυφαία στελέχη και/ή οι κύριοι μέτοχοι αυτών των εταιρειών. (Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες προσφέρονται συνήθως θέσεις συμβούλων στις Ηνωμένες Πολιτείες ως σύμβουλοι από μεγάλες εταιρείες που ασχολούνται με τη στρατιωτική παραγωγή και ότι επιχειρηματίες που συνδέονται με αυτές τις εταιρείες διορίζονται τακτικά ως υψηλόβαθμα στελέχη του Υπουργείου Άμυνας , ως σύμβουλοι του Προέδρου κ.λπ.;)

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου επίσης, το αμερικανικό κράτος χρηματοδότησε τις εκτοξευόμενες στρατιωτικές του δαπάνες μέσω δανείων, και αυτό έκανε το δημόσιο χρέος να ανέλθει σε ιλιγγιώδη ύψη. Το 1945 το δημόσιο χρέος ανερχόταν σε «μόνο» 258 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά το 1990 – όταν ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε – ανερχόταν σε όχι λιγότερο από 3,2 τρισεκατομμύρια δολάρια! Αυτή ήταν μια εκπληκτική αύξηση, αν ληφθεί επίσης υπόψη ο ρυθμός πληθωρισμού, που έκανε το αμερικανικό κράτος να γίνει ο μεγαλύτερος οφειλέτης στον κόσμο. (Παρεμπιπτόντως, τον Ιούλιο του 2002 το αμερικανικό δημόσιο χρέος είχε φτάσει τα 6,1 τρισεκατομμύρια δολάρια.) Η Ουάσιγκτον μπορούσε και έπρεπε να καλύψει το κόστος του Ψυχρού Πολέμου φορολογώντας τα τεράστια κέρδη που πέτυχαν οι εταιρείες που συμμετείχαν στο όργιο των εξοπλισμών, αλλά ποτέ δεν υπήρχε η πρόθεση κάτι τέτοιο. 

Το 1945, αυτό ήταν δυνατό επειδή οι μεγάλες εταιρείες του έθνους καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό τι μπορεί να κάνει ή όχι η κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον, επίσης στον τομέα της δημοσιονομικής πολιτικής. Επιπλέον, η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των εταιρειών έγινε ευκολότερη επειδή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αυτές οι εταιρείες μετατράπηκαν σε πολυεθνικές, « με το σπίτι τους παντού και πουθενά», όπως έγραψε ένας Αμερικανός συγγραφέας σε σχέση με την ITT, και επομένως είναι εύκολο να αποφύγουν να πληρώνουν σημαντικούς φόρους οπουδήποτε. Το Stateside, όπου έχουν τα μεγαλύτερα κέρδη, το 37 τοις εκατό όλων των αμερικανικών πολυεθνικών - και περισσότερο από το 70 τοις εκατό όλων των ξένων πολυεθνικών - δεν πλήρωσαν ούτε ένα δολάριο φόρου το 1991, ενώ οι υπόλοιπες πολυεθνικές απέδωσαν λιγότερο από το 1 τοις εκατό των κερδών τους σε φόρους.

Το υπερβολικά υψηλό κόστος του Ψυχρού Πολέμου δεν επιβαρύνθηκε επομένως από εκείνους που επωφελήθηκαν από αυτόν και οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, συνέχισαν επίσης να εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος από τα μερίσματα που καταβάλλονταν στα κρατικά ομόλογα, αλλά από τους Αμερικανούς εργάτες και την αμερικανική μεσαία τάξη.

 Αυτοί οι Αμερικανοί χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος δεν έλαβαν δεκάρα από τα κέρδη που απέφερε τόσο άφθονα ο Ψυχρός Πόλεμος, αλλά έλαβαν το μερίδιό τους από το τεράστιο δημόσιο χρέος για το οποίο ευθυνόταν σε μεγάλο βαθμό αυτή η αντίθεση. Είναι, λοιπόν, αυτοί που πραγματικά επιβαρύνθηκαν με το κόστος του Ψυχρού Πολέμου και είναι αυτοί που συνεχίζουν να πληρώνουν με τους φόρους τους για ένα δυσανάλογο μερίδιο του βάρους του δημόσιου χρέους.

Με άλλα λόγια, ενώ τα κέρδη που προέκυψαν από τον Ψυχρό Πόλεμο ιδιωτικοποιήθηκαν προς όφελος μιας εξαιρετικά πλούσιας ελίτ, το κόστος της κοινωνικοποιήθηκε ανελέητα εις βάρος όλων των άλλων Αμερικανών. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η αμερικανική οικονομία εκφυλίστηκε σε μια γιγαντιαία απάτη, σε μια διεστραμμένη ανακατανομή του πλούτου του έθνους προς όφελος των πλουσίων φέρνοντας σε μειονεκτική θέση όχι μόνο τους φτωχούς της εργατικής τάξης, αλλά και τη μεσαία τάξη, τα μέλη της οποίας τείνουν να προσυπογράφουν τον μύθο ότι το αμερικανικό καπιταλιστικό σύστημα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. 

Πράγματι, ενώ οι πλούσιοι και ισχυροί της Αμερικής συσσώρευαν όλο και μεγαλύτερο πλούτο, η ευημερία που πέτυχαν πολλοί άλλοι Αμερικανοί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σταδιακά διαβρώθηκε και το γενικό βιοτικό επίπεδο μειώθηκε αργά αλλά σταθερά.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Αμερική είχε γίνει μάρτυρας μιας μέτριας αναδιανομής του συλλογικού πλούτου του έθνους προς όφελος των λιγότερο προνομιούχων μελών της κοινωνίας. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ωστόσο, οι πλούσιοι Αμερικανοί έγιναν πλουσιότεροι ενώ οι μη πλούσιοι –και σίγουρα όχι μόνο οι φτωχοί– έγιναν φτωχότεροι.

 Το 1989, τη χρονιά που τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, περισσότερο από το 13 τοις εκατό όλων των Αμερικανών –περίπου 31 εκατομμύρια άτομα– ήταν φτωχοί σύμφωνα με τα επίσημα κριτήρια της φτώχειας, τα οποία σίγουρα υποτιμούν το πρόβλημα. Αντίθετα, σήμερα το 1 τοις εκατό όλων των Αμερικανών κατέχει τουλάχιστον το 34 τοις εκατό του συνολικού πλούτου της χώρας. Σε καμία μεγάλη «δυτική» χώρα ο πλούτος δεν κατανέμεται πιο άνισα.

Το μικροσκοπικό ποσοστό των υπερπλούσιων Αμερικανών βρήκε αυτή την εξέλιξη εξαιρετικά ικανοποιητική. Αγάπησαν την ιδέα να συσσωρεύουν όλο και περισσότερο πλούτο, να μεγαλώνουν τα ήδη τεράστια περιουσιακά τους στοιχεία, σε βάρος των λιγότερο προνομιούχων. Ήθελαν να διατηρήσουν τα πράγματα έτσι ή, αν ήταν δυνατόν, να κάνουν αυτό το υπέροχο σχέδιο ακόμα πιο αποτελεσματικό. Ωστόσο, όλα τα καλά πράγματα κάποτε πρέπει να τελειώσουν, και το 1989/90 τελείωσε ο πλούσιος Ψυχρός Πόλεμος. Αυτό παρουσίασε σοβαρό πρόβλημα. Οι απλοί Αμερικανοί, που γνώριζαν ότι είχαν αναλάβει το κόστος αυτού του πολέμου, περίμεναν ένα «μέρισμα ειρήνης».

Σκέφτηκαν ότι τα χρήματα που είχε ξοδέψει το κράτος για στρατιωτικές δαπάνες θα μπορούσαν τώρα να χρησιμοποιηθούν για να παράγουν οφέλη για τους εαυτούς τους, για παράδειγμα με τη μορφή εθνικής ασφάλισης υγείας και άλλων κοινωνικών παροχών που οι Αμερικανοί σε αντίθεση με τους περισσότερους Ευρωπαίους δεν είχαν ποτέ απολαύσει. Το 1992, ο Μπιλ Κλίντον θα κέρδιζε ουσιαστικά τις προεδρικές εκλογές προβάλλοντας την προοπτική ενός εθνικού σχεδίου υγείας, το οποίο φυσικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Ένα «μέρισμα ειρήνης» δεν ενδιέφερε καθόλου την πλούσια ελίτ του έθνους, επειδή η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών από το κράτος δεν αποφέρει κέρδη για τους επιχειρηματίες και τις εταιρείες, και σίγουρα όχι το υψηλό είδος κερδών που παράγονται από τις στρατιωτικές κρατικές δαπάνες. Κάτι έπρεπε να γίνει, και έπρεπε να γίνει γρήγορα, για να αποτραπεί η απειλητική κατάρρευση των στρατιωτικών δαπανών του κράτους.

Η Αμερική, ή μάλλον, η εταιρική Αμερική, έμεινε ορφανή από τον χρήσιμο σοβιετικό εχθρό της και χρειαζόταν επειγόντως να επινοήσει νέους εχθρούς και νέες απειλές για να δικαιολογήσει ένα υψηλό επίπεδο στρατιωτικών δαπανών. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που το 1990 ο Σαντάμ Χουσεΐν εμφανίστηκε στη σκηνή σαν ένα είδος deus ex machina. Αυτός ο δικτάτορας από κασσίτερο είχε προηγουμένως αντιληφθεί και αντιμετωπιστεί από τους Αμερικανούς ως καλός φίλος, και είχε οπλιστεί μέχρι τα δόντια για να μπορέσει να διεξαγάγει έναν άσχημο πόλεμο εναντίον του Ιράν, και ήταν οι ΗΠΑ –και σύμμαχοι όπως η Γερμανία– που του προμήθευαν αρχικά όλα τα είδη όπλων. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον χρειαζόταν απεγνωσμένα έναν νέο εχθρό και ξαφνικά τον έδειξε με το δάχτυλο ως έναν τρομερά επικίνδυνο «νέο Χίτλερ», εναντίον του οποίου έπρεπε να διεξαχθεί επειγόντως πόλεμος, παρόλο που ήταν σαφές ότι μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων του ζητήματος της κατοχής του Κουβέιτ από το Ιράκ δεν αποκλείονταν.

Ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος ήταν ο διευθυντής του κάστινγκ που ανακάλυψε αυτόν τον χρήσιμο νέο εχθρό της Αμερικής και που εξαπέλυσε τον Πόλεμο του Κόλπου, κατά τον οποίο η Βαγδάτη πλημμύρισε με βόμβες και οι άτυχοι νεοσύλλεκτοι του Σαντάμ σφαγιάστηκαν στην έρημο. Ο δρόμος προς την ιρακινή πρωτεύουσα ήταν ορθάνοιχτος, αλλά η θριαμβευτική είσοδος των Πεζοναυτών στη Βαγδάτη ξαφνικά ακυρώθηκε. Ο Σαντάμ Χουσεΐν αφέθηκε στην εξουσία, ώστε να επικαλεστούν οι Αμερικανοί ξανά την απειλή που υποτίθεται ότι θα αποτελούσε για να δικαιολογηθεί η διατήρηση της οπλισμένης Αμερικής. Εξάλλου, η ξαφνική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είχε δείξει πόσο άβολο μπορεί να είναι όταν κάποιος χάνει έναν τόσο χρήσιμο εχθρό.

Και έτσι ο Άρης θα μπορούσε να παραμείνει ο προστάτης άγιος της αμερικανικής οικονομίας ή, ακριβέστερα, ο νονός της εταιρικής μαφίας που χειραγωγεί αυτήν την οικονομία που κινείται από τον πόλεμο και αποκομίζει τα τεράστια κέρδη της χωρίς να επιβαρύνεται από το κόστος τους. Το περιφρονημένο σχέδιο του μερίσματος της ειρήνης θα μπορούσε να ταφεί χωρίς τελετές και οι στρατιωτικές δαπάνες θα μπορούσαν να παραμείνουν το δυναμό της οικονομίας και η πηγή επαρκώς υψηλών κερδών. 

Έτσι αυτές οι δαπάνες αυξήθηκαν αμείλικτα κατά τη δεκαετία του 1990. Το 1996, για παράδειγμα, ανέρχονταν σε όχι λιγότερο από 265 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά όταν προστεθούν οι ανεπίσημες ή/και έμμεσες στρατιωτικές δαπάνες, όπως οι τόκοι που καταβλήθηκαν σε δάνεια που χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση προηγούμενων πολέμων, το σύνολο του 1996 ανήλθε σε περίπου 494 δισεκατομμύρια δολάρια, που ανέρχεται σε δαπάνη 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων την ημέρα! Ωστόσο, με μόνο έναν αρκετά τιμωρημένο Σαντάμ ως μπαμπούλα, η Ουάσιγκτον θεώρησε επίσης σκόπιμο να αναζητήσει αλλού νέους εχθρούς και απειλές. Η Σομαλία έμοιαζε προσωρινά πολλά υποσχόμενη, αλλά σε εύθετο χρόνο ένας άλλος «νέος Χίτλερ» εντοπίστηκε στη Βαλκανική Χερσόνησο στο πρόσωπο του Σέρβου ηγέτη Μιλόσεβιτς. Κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της δεκαετίας του '90, λοιπόν, οι συγκρούσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία παρείχαν τα απαιτούμενα προσχήματα για στρατιωτικές επεμβάσεις, μεγάλης κλίμακας βομβαρδιστικές επιχειρήσεις και αγορά ολοένα και νεότερων όπλων.

Η «οικονομία του πολέμου» θα μπορούσε έτσι να συνεχίσει να λειτουργεί σε όλους τους κυλίνδρους της και μετά τον Πόλεμο του Κόλπου. Ωστόσο, ενόψει της περιστασιακής δημόσιας πίεσης, όπως η απαίτηση για μέρισμα ειρήνης, δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί αυτό το σύστημα. (Τα μέσα δεν παρουσιάζουν κανένα πρόβλημα, καθώς οι εφημερίδες, τα περιοδικά, οι τηλεοπτικοί σταθμοί κ.λπ. ανήκουν είτε σε μεγάλες εταιρείες είτε βασίζονται σε αυτές για διαφημιστικά έσοδα.) Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το κράτος έπρεπε να συνεργαστεί, επομένως στην Ουάσιγκτον χρειάζονταν άνδρες και γυναίκες που να μπορεί κανείς να τους υπολογίζει, κατά προτίμηση άτομα από τις ίδιες τις εταιρικές τάξεις, άτομα απόλυτα αφοσιωμένα στη χρήση του μέσου των στρατιωτικών δαπανών προκειμένου να παράσχουν τα υψηλά κέρδη που απαιτούνται για να γίνουν οι πολύ πλούσιοι της Αμερικής ακόμη πιο πλούσιοι. Από αυτή την άποψη, ο Μπιλ Κλίντον είχε φανεί κατώτερος των προσδοκιών και η εταιρική Αμερική δεν μπορούσε ποτέ να συγχωρήσει το αρχικό του αμάρτημα, δηλαδή...

Εξαιτίας αυτού, το 2000 διευθετήθηκε η μετακόμιση όχι του κλώνου του Κλίντον, Αλ Γκορ, αλλά μιας ομάδας μιλιταριστών σκληροπυρηνικών, σχεδόν χωρίς εξαίρεση αντιπροσώπων της πλούσιας, εταιρικής Αμερικής, όπως ο Τσένι, ο Ράμσφελντ και ο Ράις, και φυσικά ο ίδιος ο George W. Bush, γιος του ανθρώπου που είχε δείξει με τον πόλεμο του Κόλπου πώς θα μπορούσε να γίνει η δουλειά, και επιπλέον, μέσα στο Πεντάγωνο, εκπροσωπήθηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο του Μπους άμεσα, με το πρόσωπο του υποτιθέμενου ειρηνόφιλου Πάουελ, στην πραγματικότητα ενός ακόμη αγγέλου του θανάτου. Έτσι ο Ράμπο μετακόμισε στον Λευκό Οίκο και δεν άργησαν να φανούν τα αποτελέσματα.

Και έτσι το πρόβλημα με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είχε επιλυθεί οριστικά, καθώς δεν υπήρχε πλέον καμία αντίρρηση για τις θηριώδεις, διαρκώς αυξανόμενες στρατιωτικές δαπάνες. Τα στατιστικά στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Το 1996, είχαν φτάσει στο αστρονομικό ποσόν των 265 δισ. δολαρίων σε στρατιωτικές δαπάνες, αλλά χάρη στον Μπους Τζούνιορ το Πεντάγωνο έσπασε το φράγμα των 350 δισ. ευρώ το 2002, και το 2003 ο Πρόεδρος έχει υποσχεθεί περίπου 390 δισεκατομμύρια ευρώ, ωστόσο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το ποσό-ρεκόρ των 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων θα δοθεί στρογγυλεμένα αυτό το έτος. (Προκειμένου να χρηματοδοτήσει αυτές τις στρατιωτικές δαπάνες - όργιο, τα χρήματα θα πρέπει να αφαιρούνται από αλλού, για παράδειγμα, με την ακύρωση των δωρεάν γευμάτων για τα φτωχά παιδιά? Και λίγα να πάρεις, βοηθάει.)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο George W. κορδώνεται ακτινοβολώντας χαρά και υπερηφάνεια, γιατί, ουσιαστικά, ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο με πολύ περιορισμένο ταλέντο και νοητικότητα – έχει ξεπεράσει τις πιο τολμηρές προσδοκίες όχι μόνο της πλούσιας οικογένειάς του και των φίλων του, αλλά της εταιρικής Αμερικής ως σύνολο, στις οποίες χρωστάει τη δουλειά του.[Σ.τ.μ: τι μας θυμίζει εμάς αυτό??]

Μετά τον Μπους Τζούνιορ που εκτοξεύτηκε στην προεδρία, φάνηκε για λίγο χρόνο πως επρόκειτο να διακηρύξει τον πόλεμο στην Κίνα, καθώς αυτή αποτελεί τη νέα Νέμεση της Αμερικής. Ωστόσο, μια σύγκρουση με μια τόσο τεράστια χώρα φάνηκε κάπως επικίνδυνο * επιπλέον, πολλές μεγάλες εταιρείες είχαν βγάλει αρκετά λεφτά από τις συναλλαγές τους με τη λαϊκή Δημοκρατία. Μια άλλη απειλή, κατά προτίμηση λιγότερο επικίνδυνη και πιο αξιόπιστη, όφειλε να διατηρήσει τις στρατιωτικές δαπάνες σε αρκετά υψηλά επίπεδα. Για το σκοπό αυτό, οι Μπους, Ράμσφελντ και Σία (sic!!) δεν θα μπορούσαν να ευχηθούν τίποτα πιο βολικό από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, γεγονός που είναι εξαιρετικά πιθανό να γνώριζαν την προετοιμασία για αυτές τις τερατώδεις επιθέσεις, αλλά δεν έκαναν τίποτα για την αποτροπή τους, γιατί ήξεραν ότι θα είναι σε θέση να επωφεληθούν. Σε κάθε περίπτωση, το έκαναν να επωφεληθούν πλήρως από αυτή την ευκαιρία να στρατιωτικοποιήσουν πλήρως την Αμερική και περισσότερο από ποτέ, ρίχνοντας ντους με βόμβες σε ανθρώπους που δεν είχαν σε τίποτα να κάνουν με την 9/11, σκοτώνοντάς τους με βολές κατευθείαν στην καρδιά, και, φυσικά, επιτρέποντας στις επιχειρήσεις που συνεργάζονταν με το Πεντάγωνο να σημειώσουν πρωτοφανείς πωλήσεις. Κατά τα άλλα, ο Μπους είχε κηρύξει τον πόλεμο όχι σε μια χώρα, αλλά στην τρομοκρατία, μια αφηρημένη έννοια κατά της οποίας κανείς δεν μπορεί πραγματικά να διεξάγει πόλεμο και κατά της οποίας η οριστική νίκη δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί. Ωστόσο, στην πράξη το σύνθημα 'πόλεμος κατά της τρομοκρατίας' σήμαινε ότι η Ουάσιγκτον τώρα διατηρεί το δικαίωμα να διεξάγει πόλεμο σε όλο τον κόσμο και μόνιμα ενάντια σε όποιον το Λευκό Οίκο ορίζει ως τρομοκράτη.

Η 11η Σεπτεμβρίου έδωσε στον Μπους τη λευκή εξουσιοδότηση να διεξάγει πόλεμο όπου και εναντίον οποιουδήποτε διαλέξει, και όπως αυτό το δοκίμιο υποτίθεται ότι διευκρινίζει, δεν έχει τόση σημασία ποιος τυχαίνει να θεωρείται εχθρός. 

Πέρυσι, ο Μπους έριξε βόμβες στο Αφγανιστάν, πιθανώς επειδή οι ηγέτες αυτής της χώρας προσέφεραν τον Μπιν Λάντεν, αλλά πρόσφατα ο τελευταίος έφυγε από τη μόδα και ήταν για άλλη μια φορά ο Σαντάμ Χουσεΐν που φέρεται να απείλησε την Αμερική. Δεν μπορούμε να ασχοληθούμε εδώ λεπτομερώς με τους συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους η Αμερική του Μπους ήθελε οπωσδήποτε πόλεμο με το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν και όχι, ας πούμε, με τη Βόρεια Κορέα. Ένας σημαντικός λόγος για τη μάχη αυτού του συγκεκριμένου πολέμου ήταν ότι τα μεγάλα αποθέματα πετρελαίου του Ιράκ τα λαχταρούσαν τα καταπιστεύματα πετρελαίου των ΗΠΑ με τα οποία οι ίδιοι οι Μπους – και οι "Μπουσίτες" όπως ο Τσένι και ο Ράις, από τον οποίο τυχαίνει να ονομάζεται ένα πετρελαιοφόρο – είναι τόσο στενά συνδεδεμένα. Ο πόλεμος στο Ιράκ είναι επίσης χρήσιμος ως μάθημα για άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου που αποτυγχάνουν να χορέψουν στο ρυθμό της Ουάσιγκτον, και ως όργανο για τον εξευτελισμό της εγχώριας αντιπολίτευσης με το τρέξιμο του αμερικανικού ακροδεξιού προγράμματος ενός μη εκλεγμένου προέδρου, στον λαιμό των ίδιων των Αμερικανών.

Η Αμερική του πλούτου και των προνομίων είναι γαντζωμένη στον πόλεμο, χωρίς τακτικές και ολοένα ισχυρότερες δόσεις πολέμου δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει σωστά, δηλαδή να αποφέρει τα επιθυμητά κέρδη. Αυτή τη στιγμή, αυτός ο εθισμός, αυτός ο πόθος ικανοποιείται μέσω μιας σύγκρουσης ενάντια στο Ιράκ, που τυγχάνει επίσης να είναι αγαπητός στις καρδιές των βαρόνων του πετρελαίου. Ωστόσο, πιστεύει κανείς ότι η πολεμοχαρής Αμερική θα σταματήσει όταν το τριχωτό της κεφαλής του Σαντάμ ενωθεί με τα τουρμπάν των Ταλιμπάν στην προθήκη των τροπαίων του Τζορτζ Μπους; Ο Πρόεδρος έχει ήδη δείξει με το δάχτυλό του εκείνες τις χώρες των οποίων η σειρά θα έρθει σύντομα, δηλαδή, οι χώρες του «άξονα του κακού»: Ιράν, Συρία, Λιβύη, Σομαλία, Βόρεια Κορέα και φυσικά αυτό το παλιό αγκάθι στην Αμερική, την Κούβα. Καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα, καλωσορίσατε στη γενναία νέα εποχή του διαρκούς πολέμου του Τζορτζ Μπους!

Ένας Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αρχίσει. Σπάστε τη σιωπή

Παρακάτω ακολουθεί ένα σχετικό άρθρο, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2016.

Αυτή είναι μια επεξεργασμένη εκδοχή μιας ομιλίας του John Pilger στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ, με τίτλο A World War Has Begin:

"Έκανα γυρίσματα στα νησιά Μάρσαλ, που βρίσκονται βόρεια της Αυστραλίας, στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Κάθε φορά που λέω στους ανθρώπους πού έχω πάει, ρωτούν, "Πού είναι αυτό;" Αν δώσω μια ιδέα αναφερόμενος στο «μπικίνι», λένε, «Εννοείς το μαγιό». Λίγοι φαίνεται ότι γνωρίζουν ότι το μαγιό μπικίνι ονομάστηκε για να γιορτάσει τις πυρηνικές εκρήξεις που κατέστρεψαν το νησί Μπικίνι.

Εξήντα έξι πυρηνικές βόμβες εξερράγησαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στα Νησιά Μάρσαλ μεταξύ 1946 και 1958 — ισοδύναμες με 1,6 βόμβες Χιροσίμα κάθε μέρα για δώδεκα χρόνια.

Το μπικίνι είναι σιωπηλό σήμερα, μεταλλαγμένο και μολυσμένο. Οι φοίνικες αναπτύσσονται σε έναν περίεργο σχηματισμό πλέγματος. Τίποτα δεν κινείται. Δεν υπάρχουν πουλιά. Οι επιτύμβιες στήλες στο παλιό νεκροταφείο λάμπουν από την ακτινοβολία. Τα παπούτσια μου καταγράφηκαν "μη ασφαλή" σε έναν μετρητή Geiger.

Στεκόμενος στην παραλία, είδα το σμαραγδένιο πράσινο του Ειρηνικού να πέφτει σε μια τεράστια μαύρη τρύπα. Αυτός ήταν ο κρατήρας που άφησε η βόμβα υδρογόνου που ονόμασαν «Μπράβο». Η έκρηξη δηλητηρίασε τους ανθρώπους και το περιβάλλον τους για εκατοντάδες μίλια, ίσως για πάντα.

Στο ταξίδι της επιστροφής μου, σταμάτησα στο αεροδρόμιο της Χονολουλού και παρατήρησα ένα αμερικανικό περιοδικό που ονομάζεται Women's Health . Στο εξώφυλλο υπήρχε μια χαμογελαστή γυναίκα με μαγιό με μπικίνι και ο τίτλος: «Και εσύ μπορείς να έχεις κορμί με μπικίνι». Λίγες μέρες νωρίτερα, στα Νησιά Μάρσαλ, είχα πάρει συνεντεύξεις από γυναίκες που είχαν πολύ διαφορετικά «σώματα μπικίνι». κάθε μία είχε αναπτύξει καρκίνο του θυρεοειδούς και άλλους απειλητικούς για τη ζωή καρκίνους.

Σε αντίθεση με τη χαμογελαστή γυναίκα του περιοδικού, όλοι τους ήταν φτωχοί: τα θύματα και τα πειραματόζωα μιας αρπακτικής υπερδύναμης που είναι σήμερα πιο επικίνδυνη από ποτέ.

Αναφέρω αυτήν την εμπειρία ως προειδοποίηση και για να διακόψω μια απόσπαση της προσοχής που έχει απορροφήσει τόσους πολλούς από εμάς. Ο ιδρυτής της σύγχρονης προπαγάνδας, Edward Bernays, περιέγραψε αυτό το φαινόμενο ως «τη συνειδητή και έξυπνη χειραγώγηση των συνηθειών και των απόψεων» των δημοκρατικών κοινωνιών. Την αποκάλεσε «αόρατη κυβέρνηση».

Πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος έχει ξεκινήσει; Προς το παρόν, είναι ένας πόλεμος προπαγάνδας, ψεύδους και αντιπερισπασμού, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει ακαριαία με την πρώτη λανθασμένη εντολή, τον πρώτο πύραυλο. Το 2009, ο Πρόεδρος Ομπάμα στάθηκε μπροστά σε ένα λατρεμένο πλήθος στο κέντρο της Πράγας, στην καρδιά της Ευρώπης. Δεσμεύτηκε να κάνει «τον κόσμο απαλλαγμένο από πυρηνικά όπλα». Ο κόσμος επευφημούσε και κάποιοι έκλαιγαν. Ένας χείμαρρος κοινοτοπιών κύλησε από τα ΜΜΕ. Στη συνέχεια, ο Ομπάμα τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης. Ήταν όλα ψεύτικα. Έλεγε ψέματα.

Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει κατασκευάσει περισσότερα πυρηνικά όπλα, περισσότερες πυρηνικές κεφαλές, περισσότερα πυρηνικά συστήματα παράδοσης, περισσότερα πυρηνικά εργοστάσια. Μόνο οι δαπάνες για πυρηνικές κεφαλές αυξήθηκαν υψηλότερα επί Ομπάμα από ό,τι επί οποιουδήποτε Αμερικανού προέδρου. Το κόστος για τριάντα χρόνια είναι περισσότερο από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.

Σχεδιάζεται μια νέα μίνι πυρηνική βόμβα. Είναι γνωστή ως B61 Model 12. Δεν έχει υπάρξει ποτέ κάτι παρόμοιο. Ο στρατηγός Τζέιμς Κάρτραιτ, πρώην Αντιπρόεδρος του Μικτού Επιτελείου Επιτελείου, έχει πει: «Το μικρότερο μέγεθος καθιστά αυτό το πυρηνικό όπλο πιο σκεπτόμενο».

Τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες, η μεγαλύτερη συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο — με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες — λαμβάνει χώρα κατά μήκος των δυτικών συνόρων της Ρωσίας. Από τότε που ο Χίτλερ εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση, τα ξένα στρατεύματα δεν παρουσίασαν τέτοια αποδεδειγμένη απειλή για τη Ρωσία. Η Ουκρανία – κάποτε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης – έχει γίνει θεματικό πάρκο της CIA. Έχοντας ενορχηστρώσει ένα πραξικόπημα στο Κίεβο, η Ουάσιγκτον ελέγχει ουσιαστικά ένα καθεστώς που είναι δίπλα και εχθρικό προς τη Ρωσία: ένα καθεστώς σάπιο από Ναζί, κυριολεκτικά. Εξέχουσες κοινοβουλευτικές προσωπικότητες στην Ουκρανία είναι οι πολιτικοί απόγονοι των διαβόητων φασιστών της OUN και της UPA. Επαινούν ανοιχτά τον Χίτλερ και ζητούν την εκδίωξη της ρωσσόφωνης μειονότητας.

Αυτό είναι σπάνια είδηση ​​στη Δύση ή αντιστρέφεται για να κατασταλεί η αλήθεια.

Στη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία - δίπλα στη Ρωσία - ο αμερικανικός στρατός αναπτύσσει μάχιμα στρατεύματα, τανκς, βαρέα όπλα. Αυτή η ακραία πρόκληση της δεύτερης πυρηνικής δύναμης του κόσμου αντιμετωπίζεται με σιωπή στη Δύση. Αυτό που κάνει την προοπτική ενός πυρηνικού πολέμου ακόμη πιο επικίνδυνη είναι μια παράλληλη εκστρατεία κατά της Κίνας.

Σπάνια περνάει μέρα που η Κίνα δεν έχει ανυψωθεί στο καθεστώς της «απειλής». Σύμφωνα με τον ναύαρχο Χάρι Χάρις, διοικητή των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, η Κίνα «χτίζει ένα μεγάλο τείχος από άμμο στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας».

Αυτό που αναφέρεται είναι ότι η Κίνα κατασκευάζει αεροδιάδρομους στα νησιά Spratly, τα οποία αποτελούν αντικείμενο διαμάχης με τις Φιλιππίνες – μια διαμάχη που δεν ήταν σε προτεραιότητα έως ότου η Ουάσιγκτον πίεσε και δωροδόκησε την κυβέρνηση στη Μανίλα και το Πεντάγωνο ξεκίνησε μια εκστρατεία προπαγάνδας που ονομάζεται «ελευθερία της πλοήγησης ".

Τι πραγματικά σημαίνει αυτό; Σημαίνει ελευθερία για τα αμερικανικά πολεμικά πλοία να περιπολούν και να κυριαρχούν στα παράκτια ύδατα της Κίνας. Προσπαθήστε να φανταστείτε την αμερικανική αντίδραση εάν τα κινεζικά πολεμικά πλοία έκαναν το ίδιο στα ανοικτά των ακτών της Καλιφόρνια.

Έκανα μια ταινία που ονομάζεται The War You Don't See , [ο πόλεμος που δεν βλέπεις] στην οποία πήρα συνεντεύξεις από διακεκριμένους δημοσιογράφους στην Αμερική και τη Βρετανία: ρεπόρτερ όπως ο Dan Rather του CBS, ο Rageh Omar του BBC, ο David Rose του Observer .

Όλοι τους είπαν ότι οι δημοσιογράφοι και οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έκαναν τη δουλειά τους και αμφισβήτησαν την προπαγάνδα ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε όπλα μαζικής καταστροφής. 

Αν τα ψέματα του Τζορτζ Μπους και του Τόνι Μπλερ δεν είχαν ενισχυθεί και διαδοθεί από τους δημοσιογράφους, η εισβολή του 2003 στο Ιράκ μπορεί να μην είχε συμβεί και εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά θα ζούσαν σήμερα.

Η προπαγάνδα που θέτει το έδαφος για έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας ή/και της Κίνας δεν διαφέρει κατ' αρχήν. Από ό,τι γνωρίζω, κανένας δημοσιογράφος στο δυτικό «mainstream» -όπως ο Νταν μάλλον, ας πούμε- δεν ρωτά γιατί η Κίνα κατασκευάζει αεροδιαδρόμους στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.

Η απάντηση θα έπρεπε να είναι ολοφάνερα προφανής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες περικυκλώνουν την Κίνα με ένα δίκτυο βάσεων, με βαλλιστικούς πυραύλους, ομάδες μάχης, βομβαρδιστικά με πυρηνικά όπλα.

Αυτό το φονικό τόξο εκτείνεται από την Αυστραλία μέχρι τα νησιά του Ειρηνικού, τις Μαριάνες και τα Μάρσαλ και το Γκουάμ, στις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη, την Οκινάουα, την Κορέα και σε όλη την Ευρασία μέχρι το Αφγανιστάν και την Ινδία. Η Αμερική έχει κρεμάσει μια θηλιά στο λαιμό της Κίνας. Αυτό δεν είναι είδηση. Σιωπή από τα μέσα ενημέρωσης. πόλεμος από τα μέσα ενημέρωσης.

Το 2015, με άκρα μυστικότητα, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη ενιαία στρατιωτική άσκηση αέρα-θαλάσσης στην πρόσφατη ιστορία, γνωστή ως Talisman Sabre. Στόχος του ήταν να επαναληφθεί ένα Σχέδιο Μάχης Αεροπορίας-Θάλασσας, που μπλοκάρει θαλάσσιους δρόμους, όπως τα Στενά της Μαλάκα και τα Στενά Λομπόκ, που έκοβαν την πρόσβαση της Κίνας σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άλλες ζωτικής σημασίας πρώτες ύλες από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Στο τσίρκο που είναι γνωστό ως αμερικανική προεδρική εκστρατεία, ο Ντόναλντ Τραμπ παρουσιάζεται ως τρελός, φασίστας. Είναι σίγουρα απεχθής. αλλά είναι επίσης μια φιγούρα μίσους στα μέσα ενημέρωσης. Αυτό και μόνο θα πρέπει να προκαλέσει τον σκεπτικισμό μας.

Οι απόψεις του Τραμπ για τη μετανάστευση είναι γκροτέσκες, αλλά όχι πιο γκροτέσκες από αυτές του Ντέιβιντ Κάμερον. Δεν είναι ο Τραμπ ο Great Deporter από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ο νομπελίστας Ειρήνης, Μπαράκ Ομπάμα.

Σύμφωνα με έναν καταπληκτικό φιλελεύθερο σχολιαστή, ο Τραμπ «απελευθερώνει τις σκοτεινές δυνάμεις της βίας» στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τις απελευθερώνει ;

Αυτή είναι η χώρα όπου τα νήπια πυροβολούν τις μητέρες τους και η αστυνομία διεξάγει έναν δολοφονικό πόλεμο κατά των μαύρων Αμερικανών. Αυτή είναι η χώρα που επιτέθηκε και επιδίωξε να ανατρέψει περισσότερες από 50 κυβερνήσεις, πολλές από αυτές δημοκρατίες, και βομβάρδισε από την Ασία έως τη Μέση Ανατολή, προκαλώντας το θάνατο και την απομάκρυνση εκατομμυρίων ανθρώπων.

Καμία χώρα δεν ισοδυναμεί με αυτό το συστημικό ρεκόρ βίας. Οι περισσότεροι από τους πολέμους της Αμερικής (σχεδόν όλοι εναντίον ανυπεράσπιστων χωρών) έχουν ξεκινήσει όχι από Ρεπουμπλικάνους προέδρους αλλά από φιλελεύθερους Δημοκρατικούς: Τρούμαν, Κένεντι, Τζόνσον, Κάρτερ, Κλίντον, Ομπάμα.

Το 1947, μια σειρά από οδηγίες του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας περιέγραφαν τον πρωταρχικό στόχο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ως «έναν κόσμο ουσιαστικά φτιαγμένο κατά την εικόνα [της Αμερικής]». Η ιδεολογία ήταν ο μεσσιανικός αμερικανισμός. Ήμαστε όλοι Αμερικανοί. Ή αλλιώς. Οι αιρετικοί θα προσηλυτίζονται, θα ανατρέπονται, θα δωροδοκούνται, θα λερώνονται ή θα συνθλίβονται.

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα σύμπτωμα αυτού, αλλά είναι επίσης και πιστός. Λέει ότι η εισβολή στο Ιράκ ήταν έγκλημα, δεν θέλει να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία και την Κίνα. Ο κίνδυνος για τους υπόλοιπους από εμάς δεν είναι ο Τραμπ, αλλά η Χίλαρι Κλίντον. Δεν είναι τρελή. Ενσαρκώνει την ανθεκτικότητα και τη βία ενός συστήματος του οποίου η περίφημη «εξαίρεση» είναι ολοκληρωτική με ένα περιστασιακά φιλελεύθερο πρόσωπο.

Καθώς πλησιάζει η ημέρα των προεδρικών εκλογών, η Κλίντον θα χαιρετιστεί ως η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος, ανεξάρτητα από τα εγκλήματα και τα ψέματά της – ακριβώς όπως ο Μπαράκ Ομπάμα διαφημίστηκε ως ο πρώτος μαύρος πρόεδρος και οι φιλελεύθεροι κατάπιαν τις ανοησίες του περί «ελπίδας». Και τα σάλια τρέχουν.

Περιγραφόμενος από τον αρθρογράφο του Guardian Όουεν Τζόουνς ως «αστείος, γοητευτικός, με ψυχραιμία που διαφεύγει σχεδόν κάθε άλλο πολιτικό», ο Ομπάμα τις προάλλες έστειλε drones για να σφάξουν 150 ανθρώπους στη Σομαλία. Σκοτώνει ανθρώπους συνήθως τις Τρίτες, σύμφωνα με τους New York Times , όταν του δίνουν μια λίστα υποψηφίων για θάνατο με drone. Τόσο ψύχραιμος.

Στην προεδρική εκστρατεία του 2008, η Χίλαρι Κλίντον απείλησε να «εξαφανίσει εντελώς» το Ιράν με πυρηνικά όπλα. Ως υπουργός Εξωτερικών επί Ομπάμα, συμμετείχε στην ανατροπή της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ονδούρας. Η συμβολή της στην καταστροφή της Λιβύης το 2011 ήταν σχεδόν διασκέδαση. Όταν ο Λίβυος ηγέτης, συνταγματάρχης Καντάφι, σοδομίστηκε δημόσια με μαχαίρι –μια δολοφονία που έγινε δυνατή υπό την αμερικανική επιμελητεία– η Κλίντον χαιρόταν για τον θάνατό του: «Ήρθαμε, είδαμε, πέθανε».

Ένας από τους στενότερους συμμάχους της Κλίντον είναι η Μαντλίν Ολμπράιτ, η πρώην υπουργός Εξωτερικών, η οποία έχει επιτεθεί σε νεαρές γυναίκες επειδή δεν υποστηρίζουν τη «Χίλαρι». Αυτή είναι η ίδια η περιβόητη Μαντλίν Ολμπράιτ που γιόρτασε στην τηλεόραση τον θάνατο μισού εκατομμυρίου Ιρακινών παιδιών γιατί «άξιζε τον κόπο».

Μεταξύ των μεγαλύτερων υποστηρικτών της Κλίντον είναι το ισραηλινό λόμπι και οι εταιρείες όπλων που τροφοδοτούν τη βία στη Μέση Ανατολή. Αυτή και ο σύζυγός της έχουν λάβει μια περιουσία από τη Wall Street. Κι όμως, κοντεύει να χειροτονηθεί η υποψήφια των γυναικών, για να διώξει τον κακό Τραμπ, τον επίσημο δαίμονα. Οι υποστηρικτές της περιλαμβάνουν διακεκριμένες φεμινίστριες: όπως η Gloria Steinem στις ΗΠΑ και η Anne Summers στην Αυστραλία.

Πριν από μια γενιά, ένα γνωστό μεταμοντέρνο κίνημα γνωστό πλέον ως «πολιτικές ταυτότητας» έβαλε τον φραγμό στη σκέψη πολλών ευφυών, φιλελεύθερων ανθρώπων ώστε να πάψουν να εξετάζουν τα αιτιατά αλλά και τα άτομα που υποστήριζαν αυτά τα κινήματα — όπως τους fake Ομπάμα και Κλίντον, όπως πλαστά προοδευτικά κινήματα όπως ο Σύριζα στην Ελλάδα, που πρόδωσαν τον λαό αυτής της χώρας και συμμάχησαν με τους εχθρούς της. Η απορρόφηση του εαυτού, ένα είδος «μεϊσμού», έγινε το νέο zeitgeist στις προνομιούχες δυτικές κοινωνίες και σηματοδότησε την κατάρρευση μεγάλων συλλογικών κινημάτων ενάντια στον πόλεμο, την κοινωνική αδικία, την ανισότητα, τον ρατσισμό και τον σεξισμό.

Σήμερα, ο πολύωρος ύπνος μπορεί να έχει τελειώσει. Οι νέοι ανακατεύονται ξανά. Σταδιακά. Οι χιλιάδες στη Βρετανία που υποστήριξαν τον Τζέρεμι Κόρμπιν ως ηγέτη των Εργατικών είναι μέρος αυτής της αφύπνισης – όπως και εκείνοι που συγκεντρώθηκαν για να υποστηρίξουν τον γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς.

Στη Βρετανία την περασμένη εβδομάδα, ο στενότερος σύμμαχος του Τζέρεμι Κόρμπιν, ο σκιώδης ταμίας του Τζον ΜακΝτόνελ, υποχρέωσε την κυβέρνηση των Εργατικών να αποπληρώσει τα χρέη των πειρατικών τραπεζών και, ουσιαστικά, να συνεχίσει τη λεγόμενη λιτότητα.

Στις ΗΠΑ, ο Μπέρνι Σάντερς έχει υποσχεθεί να υποστηρίξει την Κλίντον εάν ή όταν οριστεί. Επίσης, ψήφισε υπέρ της χρήσης βίας από την Αμερική κατά χωρών όταν πιστεύει ότι είναι «σωστό». Λέει ότι ο Ομπάμα έχει κάνει «μια σπουδαία δουλειά».

Στην Αυστραλία, υπάρχει ένα είδος νεκρικής πολιτικής, όπου παίζονται κουραστικά κοινοβουλευτικά παιχνίδια στα μέσα ενημέρωσης, ενώ οι πρόσφυγες και οι ιθαγενείς διώκονται και η ανισότητα μεγαλώνει, μαζί με τον κίνδυνο του πολέμου. Η κυβέρνηση του Μάλκολμ Τέρνμπουλ μόλις ανακοίνωσε τον αποκαλούμενο αμυντικό προϋπολογισμό 195 δισεκατομμυρίων δολαρίων που αποτελεί μια κίνηση υπέρ του πολέμου. Δεν έγινε συζήτηση. Σιωπή.

Τι απέγινε η μεγάλη παράδοση της λαϊκής άμεσης δράσης, χωρίς περιορισμούς από τα κόμματα; Πού είναι το θάρρος, η φαντασία και η δέσμευση που απαιτείται για να ξεκινήσει το μακρύ μας ταξίδι προς έναν καλύτερο, δίκαιο και ειρηνικό κόσμο; Πού είναι οι αντιφρονούντες στην τέχνη, τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη λογοτεχνία; Πού είναι αυτοί που θα γκρεμίσουν τη σιωπή; Ή περιμένουμε μέχρι να εκτοξευθεί ο πρώτος πυρηνικός πύραυλος;

Σημειώσεις

Ο Jacques R. Pauwels είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, συγγραφέας του «The Myth of the Good War: America in the Second World War» (James Lorimer, Τορόντο, 2002). Το βιβλίο του εκδίδεται σε διάφορες γλώσσες: στα αγγλικά, ολλανδικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και γαλλικά. Μαζί με προσωπικότητες όπως ο Ramsey Clark, ο Michael Parenti, ο William Blum, ο Robert Weil, ο Michel Collon, ο Peter Franssen και πολλοί άλλοι… υπέγραψε το "The International Appeal against US-War".

Από τον Διεθνή Τύπο του Σαββάτου 22 Μαρτίου 2003:

Το κόστος για τις Ηνωμένες Πολιτείες του πολέμου στο Ιράκ και των συνεπειών του θα μπορούσε εύκολα να ξεπεράσει τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια… Η διατήρηση της ειρήνης στο Ιράκ και η ανοικοδόμηση της υποδομής της χώρας θα μπορούσαν να προσθέσουν πολλά περισσότερα… Η κυβέρνηση Μπους δεν αναφέρει τίποτα σχετικά με το κόστος του πολέμου και της ανοικοδόμησης… Τόσο ο Λευκός Οίκος όσο και το Πεντάγωνο αρνήθηκαν να προσφέρουν συγκεκριμένα στοιχεία.
( The International Herald Tri bune, 22/03/03) Υπολογίζεται ότι ο πόλεμος κατά του Ιράκ θα κοστίσ&